Rozdział 1: Państwo Walker

Marina stanęła przed niewielkim domem ulokowanym w środku lasu i w pierwszej chwili zwątpiła, czy aby na pewno trafiła pod dobry adres. Podróż na miotle bardzo dużo ją kosztowała. Ramiona bolały od ciężaru plecaka, do którego zapakowała kilka najpotrzebniejszych rzeczy, mając nadzieję, że będzie mogła zostać na noc w tym miejscu.

Nie tak zapamiętała ten dom. Pięć lat temu wyglądał jak piękna, leśna chatka z bajek dla dzieci. Teraz ściany obrósł gęsty bluszcz, więc nie było nawet widać ich koloru. Jedna z okiennic była wyłamana, na trawniku próżno było szukać idealnie wypielonych kwiatowych rabatek, a na stojącej na werandzie ławce popękała farba. Z płotem też było coś nie tak. W niektórych miejscach był połamany i dziurawy. Marina może i zapowiedziała swoją wizytę, ale nie uzyskała żadnej zwrotnej wiadomości, więc istniała szansa, że osoby, które zamierzała odwiedzić już dawno tu nie mieszkały.

Kobieta nagryzła wargę, próbując dostrzec jakiekolwiek znaki życia na posesji. W pewnym momencie zauważyła ukrytą w trawie kolorową piłeczkę i jakiegoś mocno pogryzionego pluszaka. Znaleziska te mocno ją zaskoczyły, ale z drugiej strony osoba, którą Marina zamierzała odwiedzić miała już w dzieciństwie psa, więc dlaczego nie?

Przy furtce nie było dzwonka. Pchnęła ją delikatnie, a drzwiczki nie stawiały oporu. Marina wkroczyła na posesję, mając nadzieję, że ów czworonóg jest przyjazną małą kuleczką i nie rozszarpie jej na powitanie. Nic jednak nie wyskoczyło.

Kobieta podeszłą do drzwi i zapukała głośno. Mijały kolejne minuty, a z wnętrza domu nie dochodziły żadne dźwięki. Przeklęła pod nosem. Niemożliwe, że tak po prostu zignorowano wiadomość od niej. Przecież pisała, że ma poważne kłopoty.

Zapukała jeszcze raz. Mocniej. Stanowczo zbyt mocno, bo klamka odskoczyła niespodziewanie, a drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Marina przeczytała w życiu stanowczo zbyt dużo książek, aby uwierzyć, że był to przypadek.

Nie mając już nic do stracenia, pchnęła wrota i wkroczyła do małego przedsionka. Było w nim dziwnie ciemno, ale kilka par damskich i męskich butów zdradzało, że dom nadal był zamieszkany. Widok rządku skórzanych trzewików był według Mariny dość zabawny. Wszystkie były czarne i sznurowane na trzy lub cztery dziurki. Miały niewysokie obcasy a różniły się jedynie rozmiarami. Kobieta zawsze wierzyła, że to małżeństwo będzie niesamowicie zgodne, ale nie spodziewała się, że nawet buty będą nosić identyczne.

– Halo, jest tu ktoś? – zapytała, wchodząc do salonu.

Pomieszczenie może i nie było małe, ale okropnie zagracone. Na każdej ścianie stały wysokie po sufit regały wypełnione po brzegi książkami. Na podłodze również walały się stosy książek, na stoliku i komodzie dokładnie to samo. Marina dostrzegła również mnóstwo odręcznych notatek i pozwijanych pergaminów zajmujących niemal całą sofę.

Kobieta zrobiła niepewny krok do przodu, a wówczas poczuła, jak coś cienkiego wbija się między jej żebra. Różdżka. Stanęła w bezruchu, a osoba, która ją przyłapała powoli wyszła z cienia, nie opuszczając swojej broni nawet o cal.

Marina nie widziała swojej przyjaciółki od kilku lat, ale na pierwszy rzut oka niewiele się ona zmieniła. Nadal wyglądała jak typowa wiedźma, którą straszy się mugolskie dzieci. Była wysoka i przeraźliwie chuda. Zupełnie, jakby jej blada, wysuszona skóra została naciągnięta na sam szkielet. Miała zapadnięte policzki, spiczasty nos i wyłupiaste oczy, w których ciężko było dostrzec, gdzie kończy się źrenica, a zaczyna tęczówka. No i jeszcze te włosy… Czarne, idealnie proste i lśniące niczym jedwab.

– Evangeline… – wyszeptała Marina, zmuszając się do uśmiechu. – Ale mnie wystraszyłaś… Od kiedy trzymają się ciebie takie żarty?

Kobieta nie odpowiedziała. Nadal lustrowała Marinę wzrokiem i najwyraźniej nie planowała opuścić różdżki.

– Żarty? – powtórzyła, a jej głos brzmiał dziwnie nienaturalnie. – Przez pięć lat lekceważyłaś moje zaproszenia, na listy odpowiadałaś w dwóch zdaniach, a później ograniczałaś się tylko do śpiewającej kartki na święta.

– Wiem, nawaliłam, ale…

– Aż tu nagle, pewnego ranka przylatuje sowa z twoim listem – kontynuowała dalej Evangeline. – I cyk, nagle jestem ci szalenie potrzebna. Wybacz, że nie podskoczę z entuzjazmu na twój widok. Którzy cię przysłali?

– Co…?

– Oni wszyscy są tacy sami. Zależy im tylko na tym, aby nas wykorzystać. Wpadają jak do siebie i składają propozycje nie do odrzucenia, bo przecież wojna dotyczy nas wszystkich, a ty musisz wybrać jedną ze stron, bo nie da się tego rozwiązać w inny sposób.

– Evie… ja naprawdę nie wiem, o czym ty mówisz… Nikt mnie tu nie przysłał. Po prostu wierzę, że ty i Albert jesteście jedynymi osobami, które będą umiały mi pomóc. I błagam, opuść różdżkę…

Evangeline zawahała się przez chwilę, ale później wykonała jej prośbę.

Marina mówiła dalej.

– Wiem, że to wszystko jest okropnie niezręczne i zachowałam się podle nie odpisując na twoje listy, ale wierz mi, tak wiele się wydarzyło przez te lata, choć jednocześnie wiem, że nic mnie nie usprawiedliwia. Może nie zawracałabym ci głowy, gdybym wiedziała, że aż tak przeżywasz powrót Sama-Wiesz-Kogo…

– Słucham? Czy ty przez ostatnie miesiące byłaś zamknięta w piwnicy? Nie śledzisz gazet? Nie wiesz, co się dzieje na świecie? Ja nie przeżywam jego powrotu, ja jestem częścią tego wszystkiego.

Zapadła chwila ciszy. Evangeline obróciła się na pięcie i nerwowo obeszła swój zagracony salon. Przyjaciółka pamiętała, że zawsze tak robiła, kiedy się denerwowała. Nie potrafiła usiedzieć czy ustać w bezruchu. W pewnym momencie w pomieszczeniu pojawił się ktoś jeszcze, a Marina omal nie pisnęła na jego widok. Był to ogromny, biały jak śnieg pies. Powoli i spokojnie podszedł do Evie i zaczął ocierać się nosem o jej uda, aby zwrócić na siebie uwagę.

I wówczas Marina to zobaczyła. Mięśnie na twarzy Evangeline się rozluźniły. Uśmiechnęła się delikatnie gładząc psa po głowie, a w jej oku pojawiła się iskra radości. Blau odetchnęła z ulgą, bo poczuła, że ta sama osoba, z którą przyjaźniła się w szkole i nikt jej nie podmienił, ani nie zaczarował.

– To wasz pies? – zapytała, kiedy czworonóg zwrócił na nią uwagę i zaczął spokojnie ją obwąchiwać.

– To suczka – poprawiła ją Evie, otrzepując ze spódnicy białą sierść. – Ma na imię Lulu. Dwa lata temu przyszła pod nasz dom i tak została. Albert twierdzi, że przyciągam do siebie samotne zwierzęta, bo nie raz podchodzą nam pod płot. Wykarmiliśmy już kilka porzuconych sarenek, dwa dziki i kilkanaście jeży i wiewiórek.

Marina przytaknęła. Dawno nie widziała tak spokojnego, dumnego psa, który z takim oddaniem zerkałby na swoją właścicielkę.

– Napijesz się herbaty, Marino? – zapytała po chwili Evangeline, wyrywając kobietę z zamyślenia.

– Tak… poproszę.

 

Kiedy usiadły przy dużym, drewnianym stole emocje zaczęły powoli opadać. Marina obserwowała wiązanki suszonych ziół, wiszące w oknie i kraciaste firanki tańczące na wietrze. Może i dom był lekko zaniedbany i nie do końca czysty, ale mimo wszystko można było dostrzec w nim okruchy duszy jego lokatorów.

– Kiedy wróci Albert? – zapytała Marina, wrzucając do herbaty kostkę cukru.

– Nie wiem… pewnie niedługo. Teraz już wiem, dlaczego matka zawsze denerwowała się na tatę, że przedkłada pracę nad rodzinę. Albert robi dokładnie to samo. Wraca spóźniony i głupio się tłumaczy, że w ostatniej chwili przyjęto do szpitala pacjenta w stanie krytycznym i on musiał się nim zająć – burknęła Evangeline, rozkładając na stole eleganckie talerzyki deserowe, które absolutnie nie pasowały do swojskiego wystroju domu.

– Wkurza cię to?

– Nie. Zawsze sobie ceniłam niezależność i ciszę. Dzięki temu, że tyle czasu jestem sama w domu, mogę zająć się własnymi sprawami i badaniami.

– A nad czym pracujesz?

Evangeline postawiła na stole talerz z wyjątkowo krzywymi ciasteczkami i popatrzyła przenikliwie na przyjaciółkę.

– Chyba nie przyszłaś tu rozmawiać o mich planach zawodowych, które w obecnej sytuacji przestały mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie.

– Dobrze, zostawmy ten temat… Powiedz mi w takim razie, jaki jest twój związek z powrotem Sama-Wiesz-Kogo?

– Mój związek? Na razie żaden, ale obawiam się, że niedługo się to zmieni.

– Evie… ty chyba nie chcesz mi powiedzieć, że zamierzasz poprzeć Sama-Wiesz-Kogo?! Ja wiem, że lubisz te gadki o ciemnej stronie twojej osobowości, ale błagam cię, nie możesz tego zrobić!

– Zwolennicy Voldemorta byli u Alberta w szpitalu już dwa razy – powiedziała kobieta, lustrując Marinę wzrokiem. – Raz byli tutaj. Zależy im na tym, abyśmy wstąpili w szeregi śmierciożerców, bo jak mówią, zwycięska strona potrzebuje silnych czarodziejów o czystej krwi, a według nich właśnie tacy jesteśmy. Wiem, że tracą powoli cierpliwość. Im się nie odmawia, Marino.

– Ale wy przecież w to nie wierzycie?! Nie wierzycie w ich w ich wizje świata, prawda?

– Oczywiście, że nie! Ale zrozum, takim ludziom się nie odmawia. Ile jeszcze razy będą nas prosić? W  końcu dadzą sobie spokój i wiesz, co wówczas zrobią? W najlepszym razie nas zabiją.

– Musi być jakiś inny sposób. Musicie się wyprowadzić, zniknąć. Może wyjedziecie za granicę? Choćby na jakiś czas, aż wszystko wróci do normy.

– Nie zamierzamy uciekać jak szczury, Marino. Tu jest nasz dom i nasze życie. Praca jest dla Alberta czymś, bez czego nie potrafi oddychać. Nie tak to wszystko miało wyglądać!

Evangeline uderzyła pięścią w stół, a jedna z filiżanek przewróciła się, rozlewając na blat gorącą herbatę. Kobieta zawahała się przez chwilę. Jej wzrok utkwiony był w płynie, który wąskim strumieniem płynął do krawędzi stołu. Lulu koło jej nóg zaskomlała cicho.

Gdyby Marina mogła, to wyjęłaby różdżkę i usunęła plamę, musiała jednak zadowolić się garścią serwetek, którymi zaczęła wycierać blat.

– A Dumbledore? – zapytała po chwili, nie wiedząc czemu przyszło jej to do głowy.

– Dumbledore? – powtórzyła Evie, a jej głos zadrżał. – Dumbledore jest taki sam jak śmierciożercy. On również był u mnie. I to dokładnie w tym samym celu.

– Co ty bredzisz? – wydusiła z siebie Marina, robiąc wyjątkowo głupią minę.

– Albert napisał do Dumbledore’a, bo podobnie jak ty, był pewny że możemy szukać u niego pomocy. I owszem, przyszedł do nas jakieś dwa tygodnie temu. Albert dostał wówczas wezwanie do szpitala, więc rozmawiałam z nim sama. I wiesz, co powiedział? Że oczywiście, że może zapewnić nam ochronę, ale pod jednym warunkiem. Musielibyśmy dołączyć do jego organizacji, która próbuje powstrzymać Voldemorta i śmierciożerców.

Marina zamyśliła się na chwilę. Zupełnie nie rozumiała grymasu, który skrzywił twarz Evangeline.

– Ale oni są ci dobrzy, nie? – zapytała głupio, na co Evie zaśmiała się nerwowo.

– Dobrzy, źli… jakie to ma znaczenie? Obie strony zmuszają mnie do podjęcia decyzji, do zajęcia jakiegoś stanowiska, do podejmowania działań, których podejmować nie chcę. Chcę po prostu mieć święty spokój. Gdybym wiedziała, że to tak się potoczy, to zachowywałabym się w szkole jak kretynka, która jedyne co potrafi, to grać w quidditcha. Wówczas nikt by sobie o mnie nie przypomniał.

– A może śmierciozercom chodzi o coś innego niż twój talent?

Dłonie Evangeline zadrżały. Zacisnęła wargi tak mocno, że Marina miała wrażenie, że skóra jej twarzy napina się tak mocno, że zaraz popęka.

– Jaka jest szansa, że wiedzą, kto jest twoim biologicznym ojcem? – zapytała.

– Nie wiem… Ale jakie by to miało znaczenie? Rabastan Lestrange siedzi w Azkabanie i mam nadzieję, że długo jeszcze tak pozostanie.

Marina westchnęła, a Lulu podeszła do niej i oparła pysk na kolanach. Kobieta drapała ją delikatnie za uszami, czując przez spodnie ciepło jej oddechu.

Wtem usłyszała, że ktoś wszedł do domu. Po dźwiękach dało się rozpoznać, że osoba ta krząta się w przedsionku. Suczka nastroszyła uszy i nieznacznie zamachała ogonem, po czym zupełnie zignorowała Marinę i popędziła w stronę przybysza.

– Już jestem! – krzyknął znajomy, męski głos, a potem w progu kuchni pojawiła się wysoka sylwetka.

Choć wcześniej Marina uznała, że Evangeline nie zmieniła się zanadto w ciągu tych kilku lat, to sprawa miała się zupełnie inaczej w kwestii Alberta Walkera. Ewidentnie zmężniał, może trochę przytył, a kilkudniowy zarost sprawił, że jego twarz wyglądała dużo przystojniej. Mężczyzna w pogłaskał Lulu, która energicznie krążyła między jego nogami, później posłał ciepły uśmiech żonie, a na końcu dostrzegł Marinę. Jego oczy powiększyły się ze zdziwienia, a w nerwowym geście poprawił okulary, które nawet o cal nie zsunęły mu się z nosa.

– Marina Blau – powiedział zaskoczony. – Chyba nie powinienem być zdziwiony, że początek wojny jest dla ciebie idealnym momentem na niezapowiedziane odwiedziny.

– Przecież pisałam, że przyjdę – oburzyła się kobieta.

– Nic mu nie mówiłam – wtrąciła Evangeline, podchodząc do męża i pozwalając mu ucałować się w policzek. – Wiedziałam, że tak jak ja będzie dopatrywać się w tym wszystkim jakiegoś przekrętu i uzna, że zostanie ze mną w domu.

Albert popatrzył na żonę spod zmarszczonych srogo brwi.

– Nie rób tak więcej – upomniał ją.

– Zastanowię się. Jesteś głodny?

– Nie, jadłem w pracy – oznajmił, a potem pogładził palcem miejsce na jej policzku, które przed chwilą musnęły jego wargi.

Marina mimowolnie się uśmiechnęła, choć w jednocześnie poczuła ukłucie zazdrości. Popatrzyła na swój nadgarstek, na którym nadal połyskiwała bransoletka z granatowych kamieni.

 

Albert zaparzył świeżej herbaty i odnalazł w kredensie jeszcze inny rodzaj ciastek oraz dyniowe paszteciki. W końcu usiedli przy stole we trójkę. Na początku milczeli przez kilka minut, jakby nie mogli uwierzyć, że po tak długim czasie znów się spotkali, a mała cząstka ich dusz mogła myśleć, że znów jest tak beztrosko jak w szkole.

– Więc, Marino, powiesz nam w końcu, jaki masz problem? – odezwała się jako pierwsza Evangeline.

Kobieta zawahała się przez moment. Żałowała, że nie powiedziała, co się wydarzyło zanim pojawił się Albert. Przed przyjaciółką mimo wszystko byłoby jej łatwiej.

– Nie mogę tego zdjąć – powiedziała w końcu, wyciągając przed siebie dłoń, na której lśniła niebezpieczna bransoletka.

Evangeline prychnęła znacząco.

– Żartujesz? Jeśli chciałaś wymyślić najgłupszy pretekst do odnowienia starych znajomości, to udało ci się to rewelacyjnie.

– Mówię poważnie. Jest zaczarowana i…

Evie zlekceważyła jej słowa i chwyciła mocno dłoń przyjaciółki. Przyciągnęła ją bliżej i namierzyła wzrokiem metalowe zapięcie.

– Uważaj, bo…

Marina nie dokończyła. Kiedy palce Evie dotknęły haczyków, to obydwie kobiety poczuły bolesny impuls. Evangeline najwyraźniej uderzył dotkliwiej, bo odsunęła się tak gwałtownie, że omal nie przewróciła się na krześle.

– Co to, do cholery… – wydusiła z siebie, obserwując zaczerwienienie, które zaczęło pojawiać się na czubkach jej palców.

– Mówiłam, że jest zaczarowane. Myślałam, że to oczywiste, że nie powinno się jej dotykać.

– To po co wystawiłaś tę rękę?

– Uspokójcie się – upomniał je Albert, wyciągając różdżkę. – Po kolei, Marino, skąd to masz, po co to założyłaś i jaki ma na ciebie wpływ?

– Bardziej rzeczowego tonu głosu nie mogłeś z siebie wykrzesać? – zapytała kąśliwie. – Dostałam ją, niestety nie mam pewności od kogo. A założyłam dlatego, że mi się podobała.

– Nie wierzę… – mruknęła Evangeline.

– Myślałam, że to prezent od pewnego mężczyzny, który wykazywał mną zainteresowanie – sprostowała Marina, a jej przyjaciółka złapała się za głowę. – Były też kwiaty. To wszystko wyglądało szalenie romantycznie.

– Czy ty postradałaś zmysły? My nawet kopert nie otwieramy bez sprawdzenia, czy w środku nie ma jakiejś żrącej substancji – powiedziała Evie, kręcąc z niedowierzaniem głową.

– To chyba trochę paranoja… Poza tym, Evie, to po części twoja wina. W erotykach wszystko jest łatwiejsze. Początek każdej znajomości jest  w łóżku. A w tych głupich romansidłach, które czytałam, spędzając wakacje w twoim domu, to stosunki damsko-męskie wyglądały zupełnie inaczej. Tam bohaterowie zaprzątali sobie głowę takimi duperelami jak kwiaty i drobne prezenty. To skąd miałam wiedzieć, jak jest naprawdę?

– Trzymaj mnie, Albercie, bo ja za chwilę ją uduszę…

– Okej…  – wtrącił się mężczyzna, obserwując kątem oka złość, malującą się na twarzy żony.  – Zostawmy lepiej ten temat. Powiedz lepiej, czy to, że nie możesz jej zdjąć, ma na ciebie jakiś wpływ? Odczuwasz ból, ucisk? Kręci ci się w głowie?

– Nie…

– Masz kłopoty ze snem? Bezsenność, albo ciągłe uczucie zmęczenia?

– Nie…

– To co ci właściwie dolega? Problem kończy się na tym, że nie możesz jej zdjąć?

– Nie… Nie mogę czarować. Próbuję rzucić jakieś zaklęcie, ale zupełnie bezskutecznie. Straciłam całą magię.

Evangeline i Albert popatrzyli na siebie. Na ich twarzach malowała się mieszanka zaskoczenia i niedowierzania.

– Dlaczego nie zgłosiłaś się do Munga? – zapytał w końcu mężczyzna, przyglądając się baczniej bransoletce.

– Nie wiem… Nie chciałam, aby robili na mnie jakieś eksperymenty. Przyszłam do was. Ty też jesteś uzdrowicielem.

– Tak, ale ja pracuje przy zatruciach eliksirami, a nie klątwach. Nie wiem, czy będę umiał ci pomóc. Lepiej będzie, jak udamy się do szpitala.

– A możesz najpierw spróbować?

Albert przystanął na jej prośbę. Wyciągnął różdżkę i kilka razy postukał w zapięcie bransoletki. Nie wyglądał na zbyt przekonanego, a metalowe haczyki ewidentnie nie chciały puścić. Evangeline w skupieniu obserwowała jego poczynania. Po kilku minutach wstała od stołu i bez słowa wyszła z kuchni, a tuż za nią podreptała Lulu.  Wróciła po kilku sekundach, niosąc pod pachom grubą książkę w skórzanej oprawie. Zaczęła ją szybko wertować, a uwadze Mariny nie uszło, że strony zapisane były drobnym pismem i nie było na nich obrazków.

– Czy ty znasz te książki na pamięć? – zapytała Marina, próbując rozładować napiętą atmosferę, która zawisła pod kuchennym sufitem.

– Tak, ale wolę się upewnić, czy dobrze zapamiętałam, że w takim przypadku jedynym ratunkiem jest odcięcie ręki.

– Jak dobrze, że zostało ci coś z twojego dawnego poczucia humoru – burknęła Marina, choć mimowolnie cofnęła się nieznacznie.

Evie nie odpowiedziała. Po chwili szturchnęła Alberta i wskazała mu jakiś fragment w książce. Mężczyzna przeczytał go bezgłośnie, potem zmarszczył brwi i spojrzał na żoną, która tylko wzruszyła ramionami.

– Nie przeszkadzajcie sobie – rzekła donośnie Marina. – Zupełnie nie muszę wiedzieć, co kombinujecie. Często tak sobie gadacie w milczeniu?

Małżeństwo Walker zupełnie ją zignorowało. Albert ponownie przeczytał wskazany fragment, a Evangeline wstała od stołu i jakby nigdy nic podniosła miskę należącą do Lulu i zaczęła szykować dla niej kolację. Marina zawsze wiedziała, że jej przyjaciółka jest trochę dziwna, a związek z Albertem najwyraźniej nie przyniósł jej poprawy.

– Dobrze – powiedział po chwili mężczyzna, wyrywając ją z zamyślenia. – To może trochę zaboleć, gotowa?

Kobieta nie odpowiedziała, bo Albert najwyraźniej wcale na to nie czekał. Stuknął różdżką nadgarstek, a jej aż zabrakło tchu. Ból był tak silny, jakby ktoś zmiażdżył jej kość, a potem włożył rękę prosto w ogień. Nie krzyknęła, bo najzwyczajniej w świecie zabrakło jej na to sił. Przez kilka chwil nie mogła oddychać, a z oczu mimowolnie pociekły jej łzy. Zrozumiała, dlaczego Evangeline wolała się odwrócić.

– Wybacz. – Głos Alberta dochodził do niej jakby z daleka.

Ból nie mijał, ale ona odważyła się spojrzeć. Dłoń rzeczywiście była wygięta pod dziwnym kątem, ale to nie było istotne. Bransoletka pękła, a granatowe kamienie rozsypały się po blacie stołu.

– Udało ci się – wydusiła z siebie przez łzy. – Nie wierzę, jesteś cudowny!

– Czekaj, nie ruszaj się, złożę ci kości.

Albert ponownie machnął różdżką. Coś strzyknęło, a po chwili nadgarstek wrócił do normalnego stanu. Nadal czuła niewielki ból, ale nie miało to aż takiego znaczenia. Marina miała ochotę klaskać i skakać z radości. Chciała rzucić się Albertowi na szyję i ucałować po trzykroć jego policzki.

– Zawsze wiedziałam, że jesteście genialni – dodała w momencie, w którym Evie skończyła szykować posiłek dla suczki.

– Masz różdżkę? Spróbuj rzucić jakieś zaklęcie.

Marina przytaknęła. Oczywiście, że miała różdżkę. Choć była dla niej zupełnie bezużyteczna, to nie ruszała się bez niej nawet na krok. Wyjęła ją z kieszeni i zastanowiła się przez chwilę nad jakimś zaklęciem. Wymierzyła więc jej czubek w oddalone o kilkanaście cali ciastko i zwinnym ruchem próbowała je do siebie przywołać.

Bezskutecznie. Ciastko nawet nie drgnęło. Powtórzyła to kilka razy, nie zważając na ból nadgarstka, ale efekt ciągle był taki sam – żaden.

– To nie działa – wyszeptała bez głośnie. – To nic nie dało…

Poczuła, jak znów zalewa ją fala złości i bezradności. Gdyby tylko nie była wówczas taką kretynką… Kątem oka zauważyła, że Evangeline się odwraca. W jej oczach dostrzegła smutek i zmęczenie. Tylko że nie patrzyła ona na Marinę. Jej wzrok wpatrzony był w przygarbione plecy Alberta, który energicznie wertował starą księgę.

– Poczekajmy, proces zapewne jest odwracalny, ale musi minąć czas. Jeśli do rana nic się nie zmieni, to zabiorę cię do Munga. Obiecuję, że nikt nie będzie na tobie eksperymentować. Pozbierajmy te korale, mogą się przydać. Evie, masz jakiś woreczek? Evie…?

– Zaraz coś znajdę…

W kuchni znów zapanowała cisza, przerywana przez głośne mlaskanie Lulu.