Rozdział 46: Finał

W dzień finału Międzyszkolnej Potyczki o Złoty Kociołek w Hogwarcie zrobiło się naprawdę tłoczno. W zamku zjawiły się również delegacje z trzech innych szkół magii, biorących udział w konkursie. Z każdej z nich przybyło sześcioro uczniów i nauczyciel eliksirów będący ich opiekunem. Jak się okazało tylko u brytyjskich gospodarzy liczba zawodników zmniejszyła się o połowę, co spotkało się z wieloma kąśliwymi uwagami ze strony gości.

– Wiedzieliście, że w Afryce jest szkoła magii? – zapytała Marina podchodząc do trójki kolegów, przygotowujących się do długo wyczekiwanego finału.

Nie zwracała uwagi na to, że weszła do strefy przeznaczonej wyłącznie dla zawodników, a tym bardziej, że stresuje Alberta, Billa i Beatrice, którzy myślami byli już gdzieś indziej.

– Ucięłam sobie na ten temat krótką pogawędkę z Evie, ale ona uznała, że lepiej, abym wam tego nie powtarzała, bo uznacie nas za rasistowskie wariatki – kontynuowała swobodnie Marina. – Rozmawialiście z którymś z nich? Wiecie jak wygląda ich szkoła?

– Zapewne, jak wielka lepianka – burknął Bill, a potem zrobił minę, jakby pożałował swoich słów więc spróbował wybrnąć z sytuacji. – Ale z drugiej strony Afryka to duży kontynent. Z tego co słyszałem są z północy.

Jego wyjaśnienie nie zrobiło na Marinie wrażenia, bo nie za bardzo wiedziała, jaka jest różnica ekonomiczna między południem a północą tak odległej części świata.

– A wiecie, że Japończycy przywieźli swoje jedzenie? – kontynuowała panna Blau. – Profesor Snape mi powiedział, że bali się, że nasze posiłki im zaszkodzą i po uczcie nie będą w stanie brać udziału w finale konkursu. Mówili, że jemy strasznie tłusto i rozłożyli na stole mnóstwo dziwnych, rybnych dań. Szkoda, że tego nie widziałam… Nie lubię ryb, ale chętnie bym spróbowała coś nowego.

– I Snape ci to wszystko powiedział? – wtrąciła z przekąsem Bea. – Może powinien nam poświęcić chwilę na pokrzepiające słowo, a nie plotkować z tobą.

– Może coś wam jeszcze powie – odpowiedziała Puchonka, wzruszając ramionami. – Najmniej ciekawi są chyba Rosjanie… Choć muszę przyznać, że są okropnie brzydcy, a ich ciuchy wyglądają, jakby były modne dwadzieścia lat temu. Totalny kicz…

Trójka zawodników z Hogwartu popatrzyła po sobie. Nikt nie powiedział tego głośno, ale każdy chciał, aby Marina poszła zająć się swoimi sprawami. O ile w tamtym momencie w ogóle takie miała.

– A gdzie Evangeline? – zapytał po chwili Albert.

– Evie? Gada z tym facetem, który był sędzią w czasie trzeciego etapy. Wiecie, tym od antidotum. Jest nią urzeczony i nie może pogodzić się z tym, że nie startuje już w konkursie. Powiedział, że dał jej jedenaście punktów na dziesięć i musiał się z tego ostro tłumaczyć przed komisją, ale w efekcie uznali jej ten wynik. Mówił, że ma dla niej jakieś konkretne propozycje, ale nie słuchałam dalej. Wiecie, było mi trochę przykro, bo w czasie konkursu bardzo mnie chwalił i myślałam, że to ja mu się najbardziej spodobałam.

– To dobrze, że została zapamiętana – rzekł Albert, starając się zignorować dziwne uwagi Mariny. – Zapewne w przyszłości ta znajomość zaowocuje.

– Myślałam, że jesteście parą – wtrąciła niespodziewanie Bea.

Twarz Alberta pokryła się purpurą. Nerwowo poprawił okulary i zaczął przeskakiwać z nogi na nogę.

– No tak – wydukał z siebie. – Ale miałem na myśli, że ta znajomość przyda jej się na płaszczyźnie zawodowej a nie… uczuciowej.

– Ach… – Beatrice wyglądała na lekko zmieszaną. – Lepiej już chodźmy. Za chwilę Dumbledore przedstawi zasady finału i poda punktację z poprzednich etapów. Mam nadzieję, że nie będę najgorsza ze wszystkich… Trzymał kciuki, Marino!

– Będę! Nie puszczę ich nawet wtedy, kiedy stracę w nich czucie, obiecuję! – odkrzyknęła, do oddalających się sylwetek swoich kolegów.

Stała tak przez chwilę i zastanawiała się, komu tak naprawdę kibicuje. Może faktycznie powinna dopingować Beatrice. Może i dziewczyny się nie przyjaźniły, ale to właśnie od niej dowiedziała się o dzienniku Ruth, a z drugiej strony istniało coś takiego jak kobieca solidarność…

Nieważne. Pomyślała, że lepiej poszuka Evangeline, zanim jej przyjaciółka postanowi rzucić szkołę i zając się niezależnymi badaniami nad eliksirami.

~*~

Albert Walker był najlepszym uczniem Hogwartu, ale w ogólnej klasyfikacji zajął dopiero czwarte miejsce. W pierwszej dziesiątce znalazł się również Bill. Zapewne wypadłby znacznie lepiej gdyby nie jego ostatni eliksir, który okazał się zupełną klapą, za którą zdobył ledwo dwa punkty na dziesięć możliwych (Na pewno go nie wypiję – pomyślał Bill, kiedy zobaczył swój wynik). Bea natomiast znalazła się na miejscu jedenastym, co według niej było sporym sukcesem, bo nie była ostatnia, a za nią uplasowało się jeszcze czworo obcokrajowców. Trochę żałowała, że zdyskwalifikowano Marinę, bo była ciekawa, na którym miejscu w tabeli by się znalazła. Tym bardziej, że w czasie testu eliminacyjnego była gorsza od Beatrice.

Boisko quidditcha zmieniło się w gęsty labirynt utworzony z wysokich na trzy metry żywopłotów. To właśnie w nim ustawiono stanowiska z zadaniami, na które mogli trafić uczestnicy konkursu. Dopiero dziś dowiedzieli się, że znajdowały się tam również punkty z pytaniami teoretycznymi, które mogły ułatwić lub utrudnić dostanie się do mety. Dodatkowo, nie każdy uczeń musiał trafić w miejsc, w którym potrzebowałby konkretnego eliksiru. Wszystko zależało od tego, jaką wybiorą trasę (z tego powodu Bill miał nadzieję, że uniknie konieczności transmutacji).

Punktacja, którą im przedstawiono chwilę temu była istotna, bo decydowała o kolejności przekraczania progu labiryntu. Ci, którzy uwarzyli najlepsze eliksiry na wcześniejszych etapach, już na starcie mieli przewagę nad przeciwnikami. Oczywiście o niczym to nie świadczyło, bo choć trasy w labiryncie były oznaczone, to krzyżowały się w wielu miejscach i łatwo było zboczyć ze ścieżki i ostro się przy tym zamotać.

Albert Walker był pewny, że właśnie jego czeka taki los. Na jego ramieniu wisiała torba wypełniona szklanymi fiolkami, w których piętrzyły się eliksiry przygotowywane skrupulatnie przez ostatnie miesiące. Zabawne, że z każdym z nich wiązała się jakaś historia, każdy przywoływał na myśl wspomnienie zupełnie innego Alberta, pochylonego nad parującym kociołkiem.

Do rozpoczęcia finału pozostało jeszcze pół godziny.

O pół godziny za dużo – pomyślał.

W tym czasie mógł zrobić wiele głupich rzeczy. Na przykład rzucić torbą o wystający kamień, potłuc owoc swej ciężkiej pracy i zrezygnować z udziału w konkursie. Wówczas Hogwart zapisałby się na kartach historii w dość niechlubny sposób.

Nie zrobił tego. Wcale nie dlatego, że przestał mieć na to ochotę, po prostu zauważył, że w jego stronę zmierza dziewczyna, której bardzo potrzebował. Jak zwykle była ubrana na czarno. Jej plisowana spódnica łopotała na wietrze, odsłaniając chude łydki okryte ciemnymi, matowymi rajstopami. Nie miała na sobie szaty, co go trochę zaskoczyło, ale z drugiej strony bardzo mu się spodobała w takim codziennym wydaniu.

Evangeline się uśmiechała. I nie była to pusta próba podniesienia go na duchu. Ona była w tym szczera. Szczera i piękna jednocześnie.

– Jak samopoczucie? – zapytała, kiedy znalazła się na tyle blisko, aby usłyszał jej słowa.

– Chętnie odpowiedziałbym ci, jak jest naprawdę, ale wówczas wyjdę na okropną marudę, więc chyba przemilczę – odpowiedział, wzruszając ramionami.

Evie pokręcił głową z dezaprobatą.

– Może więcej wiary w siebie? – zaproponowała, łapiąc go za rękę. – Musisz nad tym popracować, bo faktycznie twoje marudzenie może stać się uciążliwe, jeśli nadal będzie się pogłębiać. Ale z drugiej strony, wolę jak marudzisz niż jak się mnie boisz.

Albert prychnął znacząco.

– Możemy do tego nie wracać? – zapytał. – Może masz dla mnie jakąś radę?

Evangeline zamyśliła się na chwilę.

– Nie wiem, czy to rada, ale powiem ci, jak ja bym to rozegrała – rzekła, a potem ściszyła głos, aby upewnić się, że nikt jej nie podsłuchuje. – Od razu wypiłabym eliksir trzeźwego umysły. Nie czekałabym z nim na zadanie teoretyczne, z którym bym sobie nie radziła. Jeśli zażyjesz go od razu, to wyczulisz umysł na trasę i nie pogubisz drogi, a z resztą na pewno sobie poradzisz.

Albert zamyślił się na chwilę. Nie zastanawiał się nad takim rozwiązaniem, a rzeczywiście miało ono sens. Chciał podziękować Evangeline, ale jakoś zabrakło mu odpowiednich słów. Dziewczyna była bardzo wysoka, więc ich twarze znajdowały się na tej samej wysokości. Złośliwy powiedziałby, że Walker jest o pół cala niższy, ale on nie zamierzał się tym przejmować. Zbliżył się do niej nieznacznie. Ich twarze dzieliła tak niewielka odległość, że wszystkie niedoskonałości jej skóry rozmazały się przed jego oczami.

– Zawodnicy, proszę podejść na stanowiska! – Po całym stadionie rozległ się głos jednego z sędziów. – Za dziesięć minut pierwszy zawodnik rozpoczyna wyścig!

Albert odskoczył zmieszany. Omal się nie potknął i nie przewrócił. Na szczęście w porę utrzymał równowagę, bo po chwili zastanowienia, wcale nie chciał rezygnować i rozbijać swoich flakonów z eliksirami.

– Wybacz – wydukał.

Evangeline parsknęła, a chłopak zauważył, że jej wargi nadal wygięte były w delikatnym uśmiechu. Wyciągnęła dłoń i bardzo delikatnie pogłaskała go po policzku. Dotyk jej zimnej dłoni powodował dreszcze, a Albert był ciekawy, czy to uczucie kiedyś minie. Miał nadzieję, że nie…

– Pocałuję cię na mecie – powiedziała beztrosko, a ton jej głosu bardziej pasował do Mariny Blau niż Evangeline Potter, którą pamiętał sprzed lat. – Pójdę już. Powodzenia. Wiem na co cię stać i najwyższy czas, abyś i ty to zrozumiał.

Dziewczyna odwróciła się na pięcie. Albert obserwował jej oddalającą się sylwetkę tak długo, aż nie zniknęła w tłumie uczniów. I choć wiedział, że to strasznie infantylne, to już zaczął za nią tęsknić i nie mógł się doczekać, aż zakończy ten wyścig. Tym bardziej, że na mecie miała go czekać nagroda znacząca więcej niż konkursowe trofeum.

 

Kiedy Albert Walker wkroczył do labiryntu, cała wrzawa ucichła. Nie tego się spodziewał. Patrząc na wszystko od zewnątrz miał wrażenie, że nawet między wysokimi ścianami żywopłotu będzie słyszał gwar i doping uczniów Hogwartu.

Zastanowił się przez ułamek sekundy, a później ruszył przed siebie. Zatrzymał się dopiero kilka metrów dalej. Tu musiał dokonać pierwszego wyboru, bowiem miał przed sobą pięć ścieżek oznaczonych różnymi kolorami. Już chciał wbiec do którejś, jednak wtem przypomniał sobie radę Evangeline. Z ciężkim sercem wyciągnął z torby odpowiedni flakonik i wziął pierwszy łyk. Po chwili namysłu wypił całą resztę.

Za ten eliksir Albert zdobył aż dziewięć punktów, więc był pewny, że wywar zadziała dokładnie tak jak powinien. Kilka sekund wystarczyło, aby przestał zaprzątać sobie głowę trudną sytuacją rodzinną, Gregory’m, nadciągającymi owutemami a nawet Evangeline. Jego umysł skupił się maksymalnie na wyborze przyszłej ścieżki.

Bardzo kuszący był kolor zielony lub biały. Kojarzył się z czymś spokojnym i prostym, jednak chłopak zaczął mieć dziwne wrażenie, że może się za tym kryć jakiś podstęp. Był jeszcze niebieski, ale tu również coś mu się nie podobało. Został więc czarny i czerwony. W normalnych okolicznościach zapewne nie zdecydowałby się na żaden z tych kolorów, ale dziś wszystko miało być inaczej. Czerwień zbyt mocno kojarzyła mu się z ogniem. W sumie jeden z eliksirów miał ich ochronić przed tym żywiołem. Za niego również Walker zdobył sporo punktów, ale coś mu mówiło, że na tej ścieżce nie będzie musiał go używać.

Ostatni rzut oka na rozwidlenie i decyzja została podjęta. Wkroczył na czarny szlak.

 

Bea nie wiedziała dlaczego wybrała niebieską trasę. Może dlatego, że była Krukonką i w pokoju wspólnym otaczały ją proporczyki w tym kolorze? A może po prostu lubiła tę barwę? Najpierw chciała zdecydować się na ścieżkę oznaczoną bielą, ale za bardzo kojarzyło jej się to z duchami. Wyobraziła sobie nawet, że będą spacerować po labiryncie, a dziewczyna jakoś nie miała ochoty wpaść na żadnego z nich.

Na początku biegła, ale potem zaczęło brakować jej tchu. Jej kondycja nie była najlepsza, więc wolała nie tracić energii na jakieś bezowocne wysiłki Uznała, że zrobi lepiej zmuszając się do szybkiego marszu.

Miała wrażenie, że czas niesamowicie się dłuży. Czasem ogarniał ją strach, bo nie mogła dostrzec niewielkich odznaczeń niebieskiej ścieżki i była pewna, że pomyliła drogę. Gdyby zeszła z trasy, to wówczas straciłaby mnóstwo czasu, aby dostać się na nią ponownie, dlatego musiała cały czas być czujna.

Kiedy Beatrice straciła całkowicie nadzieję, że czeka ją w tym labiryncie, coś, co nie jest wysokimi ścianami z liści, wówczas omal nie przegapiła ogromnej czarnej dziury, która pojawiła się przed nią. Dziewczyna mimowolnie pisnęła, zatrzymując się na skraju przepaści. Skarciła się w duchu za tą nieostrożność.

Wykop w ziemi był ogromny. Nie dało się go w żaden sposób ominąć, a przeskok również graniczył z cudem, ponieważ jego długość mogła mieć prawie dwa metry. Z racji że Bea miała bardzo krótkie nogi, a poziom jej kondycji wynosił minus dwa, nie zamierzała nawet próbować skakać.

Zastanowiła się chwilę, a potem wyjęła z torby eliksir umożliwiający częściową transmutację w zwierzę. Nie był to jej najlepszy wywar i już w trakcie czwartego etapu miała wątpliwości, czy na pewno chce go użyć. Bardzo bała się konsekwencji, ale otuchy dodawał jej fakt, że otrzymała za niego pięć punktów. To chyba nie był aż tak zły wynik?

Bea wiedziała, że ma dwa wyjścia. Zaryzykować i zażyć wywar lub cofnąć się i ruszyć innym szlakiem. Tylko że wówczas straciłaby mnóstwo czasu i zapewne nie miałaby szans na dobry wynik, nie wspominając już o zwycięstwie.

Z duszą na ramieniu odkorkowała flakonik. Eliksir nie wyglądał zbyt zachęcająco, więc Beatrice zatkała nos, a potem wlała sobie do gardła całą przygotowaną wcześniej porcję. Omal nie zwymiotowała, kiedy eliksir rozlał się po jej organizmie. Po chwili zapomniała o mdłościach, bo poczuła bardzo silny ból nóg. Jakaś wewnętrzna siła rozrywała i rozciągała jej kości. Ucisk w butach był tak mocny, że w ostatniej chwili udało jej się zdjąć trampki. Później byłoby za późno, bo jej dolne kończyny już nie wyglądały jak ludzkie.

Przemieniła się tylko część łydek i stopy. Bei zakręciło się w głowie. Osiągnęła zamierzony efekt, jednak nie spodziewała się, że będzie to aż tak realistyczne. Zrobiła niepewny krok na swoich nowych, owłosionych łapach, a potem poskoczyła kilka razy. Zaśmiała się w duchu, a potem chwyciła w dłoń swoje buty i wzięła rozbieg.

Wiedziała, że nie może się zawahać. Skok musiał być szybki i dynamiczny. Nie zastanawiała się, czy powinna odbić się z jednej nogi czy z dwóch, po prostu skoczyła. Kiedy znalazła się po drugiej stronie przepaści, poczuła ogromną dumę z siebie. Nie spodziewała się, że jest w stanie uwarzyć tak zaawansowany eliksir. Będzie musiała komuś o tym opowiedzieć… tylko komu…?

 

Bill omal nie pożegnał się z konkursem już na pierwszych metrach zielonej ścieżki, którą wybrał. Zupełnie bez myślnie wbiegł w zaczarowany wodospad. Później przeklinał siebie, jak mógł być tak naiwny, aby sądzić, że ma do czynienia ze zwyczajną wodą. Przypomniał sobie nawet słowa, które zawsze powtarzał Snape: skoro nazwa konkursu głosi Zaawansowana Potyczka o Złoty Kociołek, to znaczy, że zadania będą trudne i wykraczające poza poziom nauczania w Hogwarcie.

Woda okazała się być trucizną. Jej skutki Bill poczuł po kilku metrach. Zaczęło się od zimnych dreszczy, potu spływającego po czole, łomotania serca i mrowienia w kończynach. W końcu musiał się zatrzymać, bo zabrakło mu tchu.

Trucizny i antidota nie były jego mocną stroną, więc nie był pewny, czy eliksir, który przygotował w trakcie trzeciego etapu zupełnie uśnieży ból i pozwoli mu kontynuować wyścig. Nie miał jednak nad czym się zastanawiać, bo powoli zaczynał opadać z sił.

Labirynt wirował, a Bill z trudem trafił flakonem do ust. Ledwo przełknął glutowatą zawiesinę. Miał nadzieję, że szybko mu się poprawi. Czekał. W takim momencie każda sekunda dłużyła się jak minuta, albo nawet jak godzina.

Serce powoli zaczęło się uspokajać, oddech też. Tylko zimne poty nie chciały zniknąć. Bill postanowił je zignorować. Nie mógł tracić czasu. Przyspieszył, choć żywopłot nadal wirował wokół niego.

Bill nie zamierzał się poddawać, w jego słowniku nie istniało takie słowo. Uznał, że przekroczy metę nawet jeśli będzie musiał się czołgać.

 

Evangeline tylko przez chwilę żałowała, że nie może brać udziału w finale, później wszystko minęło, bo jej umysł był zbyt zajęty Albertem. Martwiła się o niego. Szczególnie, że po kilkunastu minutach dwójka Rosjan i jeden Japończyk zmuszeni byli zrezygnować z udziału w zawodach. Dziewczyna nie wiedziała dokładnie, co się stało, ale Marina upierała się, że widziała, że jeden z chłopaków zamiast ust miał ptasi dziób.

Evie potarła ramiona. Wcale nie było jej zimno. Drżała ze strachu i niepewności, rozglądając się z wahaniem po trybunach. Siedziała z Mariną bardzo blisko wyjścia z labiryntu, więc wiedziała, że eliksir, który ważyli jako pierwszy przyda się właśnie tam.

Wyjście z labiryntu było ścianą ognia. Czerwone języki tańczyły niebezpiecznie na wysokość kilku metrów. Oczywiście można było zaryzykować i wskoczyć w płomienie bez zabezpieczenia. Poparzoną skórę zapewne dałoby się łatwo wyleczyć, ale żaden zawodnik nie miał pewności, czy przeszkoda go nie odepchnie lub uwięzi we wnętrzu.

– Aż tu czuję to ciepło, które bucha od ognia – powiedziała Marina po chwili.

Evangeline przytaknęła, choć nie była to prawda. Nie chciała się odzywać. Choć inni uczniowie pogrążeni byli w rozmowach i przekomarzaniach, to ona wolała pozostać w pełni skupiona.

Czekała. Próbowała nie spuszczać z oczu wyjścia z labiryntu, ale długotrwałe wpatrywanie się w płomienie nie należało do przyjemnych. Odwróciła wzrok tylko na ułamek sekundy, ale tyle wystarczyło, aby ktoś krzyknął:

– Chyba mamy zwycięzcę!

W pierwszej chwili nie była pewna, kto przeskoczył przez płomienie. Wiedziała, że był to wysoki, szczupły chłopak. Dopiero po czarnym stroju poznała, że prawdopodobnie jest to…

– To Albert! – krzyknęła jej do ucha Marina. – Nie wierzę, zrobił to!

 

Albert nie spodziewał się, że za ścianą ognia czeka go meta, a tym bardziej, że przekroczy ją jako pierwszy. Wiwaty i oklaski ogłuszyły go na długie sekundy. Stał wyprostowany, ledwo łapiąc oddech po heroicznym biegu, a tysiące par oczu patrzyło właśnie na niego. Choć nie był zbyt lubiany w Hogwarcie, to jednak pozostali uczniowie cieszyli, że to właśnie ich szkoła zdobyła zwycięstwo. Kochali go. Przez ten krótki czas wszyscy go uwielbiali.

I zapewne miałoby to dla niego ogromne znaczenie, gdyby nie fakt, że zupełnie niespodziewanie, ktoś ujął jego twarz w swoje dłonie. Ich dotyk był niesamowicie zimny, co dawało ukojenie zmęczonej i spoconej skórze.

Twarz Evangeline znalazła się bardzo blisko jego twarzy. Patrzyła mu prosto w oczy, a uśmiech, goszczący na jej twarzy był czymś cenniejszym niż oklaski setek innych czarodziejów.

– Uważaj – wyszeptał po chwili. – Jestem cały mokry…

Zignorowała jego ostrzeżenie.

Ten pocałunek był czymś, czego Albert nigdy wcześniej nie doświadczył. I choć eliksir ochrony przed ogniem nadal działał, to stał się zupełnie nieskuteczny w momencie, w którym w jego sercu zapłonął zupełnie inny płomień.

~*~

Spektakularne zwycięstwo Alberta zostało przyćmione niespodziewanym pocałunkiem Evangeline. Mówiono o nim jeszcze przez wiele dni po zakończeniu konkursu. Niektórzy im gratulowali, inni się śmiali, ale zdarzali się też tacy, co nie szczędzili przykrych słów i paskudnych żartów. Ci ostatni jednak nie mieli szansy zepsuć dobrego humoru Walkera, który prócz tytułu mistrza otrzymał puchar w kształcie złotego kociołka i nagrodę finansową. Może i nie była to ogromna suma pieniędzy, ale wystarczająca, aby jakoś uwolnić się od rodziców i rozpocząć samodzielne życie. Mógł wynająć jakiś niewielki pokój, iść na kurs dla uzdrowicieli, a dodatkowo dorabiać gdzieś na pół etatu. Wszystko to dawało mu poczucie, że wygrał nie tylko Zaawansowaną Potyczkę o Złoty Kociołek, ale również nowe życie.

Bill i Beatrice również zakończyli konkurs z dość dobrym wynikiem. Dziewczyna lubiła wypominać Wasleyowi, że była lepsza od niego, bo dobiegła do mety już jako piąta, a Bill jako siódmy. Stało się tak głównie dlatego, że antidotum chłopaka nie było w stanie poradzić sobie do końca ze skutkami trucizny, a Bea zyskała sporo czasu, gdy jej nogi zmieniły się w zwierzęce odnóża.

– I tak miałem szczęście, że nie musiałem używać eliksiru do transmutacji – powiedział Bill, kiedy wraz z czwórką przyjaciół siedział na błoniach szkoły i wspominał finał.

– Gdybyś zażył swój eliksir, to zapewne nadal leżałbyś w Mungu, Weasley – rzekł Snape, który zjawił się tam tylko na chwilę, aby poinformować Alberta, kiedy otrzyma swoją nagrodę. – Ten eliksir był zupełną katastrofą.

Chłopak zmarszczył brwi.

– Przeceniłem swoje umiejętności – wybełkotał niezrozumiale. – Wolałbym już o tym nie rozmawiać.

– Czyli nie zamierzasz wyciągać wniosków i analizować błędów? – zapytała niespodziewanie Marina. – Całe szczęście, że chociaż Bill jest tu normalny, bo Evie wybłagała od organizatorów punktacje za swoje trzy eliksiry i teraz się zastanawia dlaczego odjęto jej aż dwa punkty za wywar ochrony przed ogniem.

– Ale z ciebie papla, Blau – mruknęła Evangeline, dając przyjaciółce kuksańca w bok.

– Z tego co pamiętam, to w czasie pierwszego etapu ledwo stałaś na nogach, więc nie wiem, czy uda ci się dojść do sensownych wniosków, Potter – oznajmił Snape, zerkając na swoją uczennicę.

– Faktycznie, omal nie zwymiotowałam do kociołka – przypomniała sobie dziewczyna.

Milczeli przez chwilę, a potem głos zabrała Bea, która bardzo nie lubiła ciszy.

– Nie mogę się doczekać wakacji – oświadczyła. – Bardzo chcę mieć już za sobą te sumy i polecieć do mamy, do Ameryki.

– Będziesz tam całe dwa miesiące? – zapytał Albert, a jego dłoń nie wypuszczała z uścisku dłoni Evangeline.

– Prawie… muszę się przygotować do wyjazdu, kupić kilka rzeczy… Będę się obracać raczej wśród mugoli, ale jakoś nie mam z tym problemu – wyjaśniła szybko. – Pierwszy tydzień wakacji spędzę z tatą. Nie powiem, żeby mi się to uśmiechało. Ciężko będzie mi na niego spojrzeć po tym wszystkim. Pamiętacie, jak opowiadałam wam, że to on otruł kota mamy? Już wówczas powinnam zrozumieć, że tacy ludzie są zdolni do wszystkiego.

Wolna ręka Evangeline zacisnęła się na ramieniu Beatrice.

– Nie myśl o tym – powiedziała panna Potter. – Ciesz się perspektywą wakacji. I kup nam coś fajnego w tej Ameryce.

– Tylko nie flagę! – wtrąciła szybko Marina. – Może być coś do jedzenia. Co właściwie jedzą Amerykanie? Mam nadzieję, że nie surową rybę, jak ci Japończycy – dodała szybko, a potem popatrzyła na nauczyciela eliksirów i zachichotała pod nosem, jakby niespodziewanie przypomniała sobie coś niesamowicie zabawnego.

Marina Blau z doświadczenia wiedziała, że szczęście nie trwa wiecznie, że ten świat wcześniej czy później legnie w gruzach tej radości. Ale teraz stoi tu. W miejscu, które kocha, z ludźmi, których kocha i czuje, że jest szczęśliwa. Że warto było cierpieć tyle lat dla tej jednej chwili, która zostanie w jej pamięci już na zawsze.

* * *

Dobrnęliśmy wspólnie do końca. Postaram się jakoś specjalnie nie rozpisywać. Na początku chciałabym standardowo podziękować wszystkim, którzy przeczytali tę historię. Mam tu na myśli tych, co czekali na nowe rozdziały i szybciutko klikali w powiadomienia jak i tych, co odnaleźli to opko dopiero po jakimś dłuższym czasie i mieli okazję przeczytać je jednym tchem. Dziękuję za wszystkie komentarze, które nie ukrywam, cieszyły mnie najbardziej.

Wiele razy przeżywałam załamania, miałam wrażenie, że dane sceny w moich myślach wyglądają dużo lepiej niż na papierze. Cóż, tego wrażenia chyba nie pozbędę się nigdy. Myślę, że to nie zdrowe być w 100% zadowolonym z siebie. Tak samo mam z rysowaniem czy szyciem… zawsze znajdę jakiś mankament. Jednak patrząc na całość Szczypta jest swego rodzaju dumą. Do pisania wróciłam po prawie pięcioletniej przerwie, więc nie było łatwo odkurzyć sobie w głowie dawną siebie (w sumie nie wiem, czy to była dawna ja, czy może ktoś zupełnie nowy, kto tylko pożyczył sobie pseudonim? Mniejsza o to.) To nie jest tak, że pomysł na to opko pojawił się nagle. W mojej głowie są takie historie, które mają nawet kilkanaście lat. To samo tyczy się bohaterów. Evangeline, Marina, Albert i Beatrice nie powstali na potrzeby Szczypty i nie należą oni wyłącznie do mnie. W pewnym sensie jest to dobro wspólne moje i mojej siostry. Najstarsza jest Evie. Myślę, że nie skłamię jeśli powiem, że zarys jej postaci powstał około 2007 roku.

Na zakończenie powiem, że na ten moment nie chcę już angażować się w opowiadania potterowskie. Chcę skupić się na czymś własnym. Szczypta udowodniła mi, że mogę napisać opko, które nie jest o Ginny Weasley, co trochę mnie podbudowało. Mam nadzieję, że mimo wszystko zostaniecie ze mną i choć rzucicie okiem na moje nowe twory, może akurat Was zainteresuję.

Dlatego w tym miejscu zapraszam Was na nowe opowiadanie Porcelanowa Alicja. Nie ma tam jeszcze szablonu, ale jest rozdział pierwszy :) 

Pozdrawiam!