Rozdział 41: Konsekwencje gniewu

Kochana Evangeline,

Wczoraj złożyłem wizytę w domu Alberta. W pierwszej kolejności rozmawiałem z jego matką. Ciężko było nie zdradzić prawdziwych powodów mojej wizyty. To bardzo zachowawcza i nieufna kobieta. Wiem też, że mnie rozpoznała i wiedziała o tobie więcej niż powinna. Okazała się niesamowicie inteligentna. Szybko pojęła, że nie odpuszczę, póki nie zobaczę się z jej mężem.

Rozmowa z panem Walkerem była krótka i niewiele się z niej dowiedziałem. Prosiłem go, aby napisał do Alberta, bo ten czeka na wiadomość, a obecna sytuacja nie pozwala mu się skupić na nauce. Obiecał, że to zrobi, ale nie wiem czy jest człowiekiem dotrzymującym słowa. To się okaże.

Nie wydaje mi się jednak, aby był pod działaniem jakiegoś zaklęcia czy uroku, jednakże cała ta sytuacja jest podejrzana. Lepiej będzie, jak Albert zostanie w szkole. Będę ich obserwował, bo ewidentnie coś się wydarzy. Nie róbcie głupot. W Hogwarcie jest mimo wszystko bezpieczniej.

Nie mów na razie Albertowi, że tam byłem. Nie chcę, aby pomyślał, że się wtrącamy.

Pozdrawiam, tata.

List wystawał spomiędzy kartek opasłej książki, którą w czasie śniadania w Wielkiej Sali przeglądała Evangeline. Dziewczyna nie mogła marnować żadnej chwili na przygotowanie konkursowego eliksiru. Kolejna konkurencja wymagała czegoś więcej niż tylko sporej wiedzy i umiejętności. Potrzebna była jeszcze ogromna dawka sprytu i przebiegłości. W dużym stopniu zgadzała się z Albertem i opinią, że pełna transmutacja w zwierzę, to bardzo głupi pomysł. Chyba nie chciała do końca ryzykować, a poza tym miała stanowczo zbyt mało czasu, aby dobrze się przygotować do takiego przedsięwzięcia.

Podniosła na chwilę wzrok. Chciała upić łyk soku z pucharka, jednak wtem w Wielkiej Sali rozległ się głos osoby, która raczej nieczęsto zjawiała się na wspólnym środowym śniadaniu.

Przy mównicy pojawił się sam dyrektor, Albus Dumbledore. Starszy mężczyzna najpierw odchrząknął, aby zwrócić na siebie uwagę, a później uciszył uczniów gestem dłoni. W powietrzu zawisła gęsta cisza, a młodzież popatrzyła na siebie zaskoczona. Evangeline odsunęła książkę i zmarszczyła brwi.

– Witajcie, moi kochani – przywitał się dyrektor, a na jego twarzy pojawił się zwyczajowy uśmiech. – Jak widać ciepła, wiosenna pogoda sprzyja długim godziną spędzonym na błoniach szkoły i wesołym harcom nad jeziorem… i właśnie do tego zachęcam was wraz z pozostałą częścią grona pedagogicznego – dodał, wskazując siedzących za nim nauczycieli. – A mówię to dlatego, że niedawno doszły mnie słuchy, że ktoś szwendał się po prywatnych komnatach profesorów. Jest nawet podejrzenie, że zniknęło kilka rzeczy osobistych. Z własnego doświadczenia wiem, że takie przedmioty lubią czasem znikać, a później znajdujemy je w najmniej spodziewanym miejscu i momencie, ale jeden z naszych profesorów, jak sam twierdzi, jest pewny, że padł ofiarą złodzieja. Jeśli tak rzeczywiście jest, a ów dowcipniś siedzi teraz w tej sali, to bardzo proszę, aby oddał skradzione przedmioty. Zademonstruje tym samym swoją dojrzałą postawę, a ja nie wyciągnę konsekwencji.

Dumbledore zamilkł, a Evangeline popatrzyła na twarze nauczycieli. Wystarczył jeden rzut oka na wściekłe oblicze Gebina, aby wiedzieć, że to on padł ofiarą rzekomego żartu i absolutnie nie traktował tego w tych kategoriach. Co więcej, chyba nie spodobał mu się komentarz o braku kary, który w dodatku zabrzmiał tak, jakby dyrektor chciał nagrodzić niesfornego ucznia.

Panna Potter zamyśliła się na chwilę. Absolutnie nie było jej żal tego okropnego Gebina. Była jednak ciekawa, co takiego można zabrać z jego prywatnych komnat. Nagle przypomniała sobie o osobie, która już kiedyś buszowała w gabinecie nauczyciela obrony przed czarną magią.

Odwróciła głowę w stronę stołu Puchonów. Marina Blau siedziała niewzruszona całym tym wystąpieniem. Mieszała w swojej owsiance i powoli jadła, delektując się każdym kęsem.

Evangeline poczuła, że ma przeczucie graniczące z pewnością, że stoi za tym jej koleżanka. Nagryzła wargę. Nie wiedziała, czy powinna się w to wszystko mieszać. Miała wrażenie, że zmierza to w wyjątkowo złym kierunku.

~*~

W momencie, w którym Bill dowiedział się, jak będzie wyglądać kolejna konkurencja, to od razu przypomniał sobie o książce i notatkach, które znalazł tego pamiętnego dnia we Wrzeszczącej Chacie. Dotyczyły one co prawda trochę innej dziedziny magii niż eliksiry, ale nadal miały związek z przemianą w zwierzę.

Książkę przeczytał niemal w jeden wieczór. Nie spodziewał się, że animagia może być czymś tak ciekawym i pasjonującym. Jego fascynacja była tak ogromna, że nie przejął się nawet opisanymi skutkami ubocznymi i problemami, które mogą wyniknąć ze złej przemiany. W tamtym czasie był pewny, że mimo wszystko chce spróbować pełnej przemiany.

Później zaczął analizować odręczne notatki, które sprawiły, że na jego twarzy pojawił się czerwony rumieniec. Ta wiedza, analiza i informacje były czymś niesamowicie przełomowym, czymś, co pozwalało szybciej zrozumieć istotę samej transmutacji.

Decyzja o tym, aby podzielić się swoim znaleziskiem z Evangeline była raczej spontaniczna i nie poprzedzona dłuższymi przemyśleniami. Po prostu pomyślał, że dzieląc się z nią tymi notatkami może zrobić jej ogromną przyjemność. Zaśmiał się w duchu, bo przypomniał sobie dzień, w którym wszedł w ich posiadanie. Szukał wówczas idealnego prezentu walentynkowego, a on niemal sam wpadł w jego ręce. Szkoda, że nie pomyślał o tym wcześniej.

W pierwszej kolejności Bill poszedł do biblioteki, ale tam nie zastał dziewczyny. Lekko go to zaskoczyło, bo spędzała tam niemal każdy wieczór, a szczególnie teraz, kiedy zbliżał się ostatni etap Zaawansowanej Potyczki o Złoty Kociołek.

Zamyślił się dłuższą chwilę, obserwując płomień świecy, migoczącej delikatnie na szkolnym korytarzy. Pomyślał o błoniach szkoły. Może poszła zaczerpnąć świeżego powietrza, albo poplotkować z Mariną? A może udała się na boisko quidditcha? Przed Ślizgonami był jeszcze jeden mecz, więc możliwe, że postanowiła znów wesprzeć swoją drużynę, choć ich szansa na zwycięstwo pucharu była raczej minimalna.

Bill ruszył w stronę wyjścia z zamku. Nie opuścił jednak korytarza, bo zaciekawiły go uchylone drzwi jednej z pustych klas lekcyjnych. Ktoś zapalił w niej sporo świec, bo jasna łuna światła padała na marmurową posadzkę. Chłopak zobaczył również długie cienie dwóch postaci.

Podszedł bliżej i choć wiedział, że nie wypada podglądać, to jednak pokusa była silniejsza. Chciał tylko zerknąć. Nic więcej. Tłumaczył to sobie tym, że przecież jest prefektem i powinien sprawdzić, co tam może się dziać.

Wstrzymał oddech, rzucił okiem i… szybko pożałował swojej decyzji. Najpierw zobaczył przygarbioną sylwetkę chłopaka. Siedział na jednej z ławek, tyłem do Billa, ale to i tak nie miało znaczenia. Bez problemu rozpoznał w nim Alberta Walkera, który niesamowicie grał mu na nerwach. A wszystko przez Evangeline, Evangeline, której nawet w tej scenie nie mogło zabraknąć.

Drugi cień należał właśnie do niej. Stała przed Albertem. Dłonie miała oparte na jego ramionach i mówiła coś przyciszonym głosem. Ich twarze były blisko siebie. Stanowczo zbyt blisko, aby Bill mógł uwierzyć, że była to zwyczajna rozmowa o eliksirach i kolejnym etapie konkursu.

 Chłopak czuł, że jego dłonie mimowolnie zaciskają się w pięść. Paznokcie wbiły mu się w skórę, ale ból nie dał ukojenia. W tamtym momencie poczuł tę namacalną więź, która od nich biła. Dziwne wibracje łączące tę dwójkę sprawiły, że włos zjeżył mu się na głowie. W ułamku sekundy zazdrościł Albertowi. Może i było by kłamstwem, gdyby powiedział, że zazdrościł mu Evangeline, ale zazdrościł mu po prostu tego, że spotkał w życiu kogoś, kto był mu przeznaczony. Bill nigdy nie był pewny, czy wierzy w te bzdury o idealnej drugiej połówce, którą każdy gdzieś na świecie ma, ale w tamtym momencie, patrząc na tę dwójkę, uznał, że może być w tym element prawdy.

A po chwili zazdrość została zastąpiona zupełnie innym uczuciem. Był wściekły. Był wściekły, że temu głupiemu Walkerowi wszystko układa się lepiej niż jemu. Poza tym, jak Evangeline w ogóle mogła na niego spojrzeć? Czy zapomniałą już o tym, że przyjaźnił się z Willsonem? Czy zapomniała o tym, co o niej mówił? Choć słowa te nie wychodziły z jego ust, to jednak potwierdzał je i na każdym kroku przytakiwał Gregory’emu. Nigdy nie stanął w jej obronie, nie przeciwstawił się. Zmienił się, kiedy jego przyjaciela zabrakło w Hogwarcie, zmienił się, bo tak było mu wygodniej, zmienił się, bo był tchórzem.

Bill przyglądał się im stanowczo zbyt długo, bo Evangeline najwyraźniej wyczuła na sobie spojrzenie nieproszonego gościa. Uniosła głowę i popatrzyła na chłopaka. Płomień świec zamigotał w jej czarnych oczach.

Chłopak nie czekał na kolejne reakcję. Nie chciał, aby odwrócił się Walker, nie chciał, aby Evangeline zdążyła do niego podejść, nie chciał z nią rozmawiać. Bill odwrócił się na pięcie i uciekła, nie patrząc za siebie.

Nie do końca wiedział, dokąd niosą go nogi. Chciał po prostu być sam. Tak bardzo tego pragnął, że nawet się nie zdziwił, że wszechświat uwziął się na niego, a na schodach omal nie staranował Beatrice Doyle.

Nie do końca był pewny, czy była to jego wina, bo ona również wyglądała na mocno zamyśloną i prawdopodobnie nie zaprzątała sobie głowy patrzeniem przed siebie.

– Wybacz – burknął szybko Bill, chcąc wyminąć koleżanką jak najszybciej.

– Nic nie szkodzi – powiedziała cicho. – Choć gdybyś płacił mi za każdym razem, jak we mnie wpadasz, to dziś byłabym bogata.

Jeśli miał być to żart, to wyjątkowo jej nie wyszedł. Bill poczuł, że się czerwieni. Był tak bardzo zdenerwowany, że nawet tak niewinna wzmianka o pieniądzach wytrąciła go z równowagi. Bea chyba to wyczuła, bo wyraźnie się zmieszała.

Chłopak chciał po prostu odejść, ale ona poczuła się w obowiązku zatarcia tego nieprzyjemnego wrażenia, jakie wywołała.

– Powinnam była powiedzieć ci to wcześniej, Bill – zaczęła, a ton jej głosu nagle stał się bardzo poważny.

Chłopak uniósł brwi z zaskoczenia. Był niemal całkowicie pewny, że to nie jest najlepszy moment na szczere wyznania i kolejne tajemnice. Milczał.

– Pamiętasz ten dziennik, który znalazłam w gabinecie Gebina w czasie szlabanu?

Pamiętał. Oczywiście, że pamiętał. Wstrzymał oddech i nadal nie wydusił z siebie słowa. Czekał na to, co zaraz usłyszy, a jego przeczucie nie należało do najoptymistyczniejszych.

– Wygadałam się komuś – kontynuowała Bea ze spuszczonym wzrokiem. – Wygadałam się Marinie Blau…

Billowi opadły ręce. Spodziewał się usłyszeć zupełnie coś innego, ale w zasadzie, to było jeszcze gorsze niż jego przypuszczenia.

– Marinie? – zapytał zaskoczony. – Dlaczego właśnie Marinie? Co ci przyszło do głowy? Powiedziałem ci, że masz zostawić te sprawę!

– Tak, ale… musiałam się w końcu wygadać, a Marina napatoczyła się przypadkiem. Wszyscy chcą, abym dochowywała tajemnicy. Mój tata, Molly, ty… to wszystko zaczęło mnie przerastać! Ja wcale się nie prosiłam o te sekrety!

– Gdybyś nie grzebała w biurku Gebina, to niczego byś nie znalazła…

– Przypomnę ci, że chciałam pomóc tobie!

Zamilkli na moment, zdając sobie sprawę, że ich głośna rozmowa wywołała spore zainteresowanie wśród innych uczniów Hogwartu, którzy powoli zaczęli piętrzyć się na korytarzu i schodzić na kolację do Wielkiej Sali.

– Zostawmy już ten temat – powiedział w końcu Bill. – Nie rozumiem tylko do czego zmierzasz…

– Serio? Słyszałeś, co rano mówił Dumbledore? Ktoś wkradł się do komnat nauczycieli. I coś ukradł. Widziałeś minę Gebina? To na pewno dotyczy jego. Jego i Blau.

Bill zacisnął wargi, a później kiwnął delikatnie głową. Przeanalizował wszystko w ekspresowym tempie. Czy Marina byłaby zdolna do czegoś takiego? Oczywiście, że tak. Jej nieprzewidywalność niejednego mogłaby wprawić w zakłopotanie. Dyrektor wspominał, że jeśli sprawca od razu przyzna się do winy, to nie poniesie żadnych konsekwencji, jednak chłopak miał spore wątpliwości, czy Puchonka to zrobi. Tym bardziej, że raczej nie była w kręgu podejrzanych. Poza tym, wszystko zależało od tego, czego dowiedziała się z dziennika. Może informacje były na tyle interesujące, że głupotą byłoby je tak po prostu oddać.

– Porozmawiam z nią – powiedział po chwili Bill. – I lepiej nikomu o tym na razie nie wspominać.

– Nie mam takiego zamiaru… – burknęła cicho Bea. – Mam już serdecznie dość tego roku i marzę o wakacjach.

Chłopak nie odpowiedział, ale w głębi serca przyznał jej rację.

~*~

Kiedy Dumbledore wygłosił swoją przemowę, Marinie nawet przez chwilę nie przeszło przez myśl, aby oddać mu dziennik Ruth. Na razie miał zostać u niej razem z tajemniczym listem od D. W.. To były jej dwie najcenniejsze rzeczy, rzeczy które mogły coś zmienić. I nie chodziło tu tyko o znienawidzonego Gebina, ale również o nią samą. Panna Blau poczuła bowiem dziwną więź ze skrzywdzoną Ruth i z całej siły zapragnęła w jakiś sposób ją pomścić.

Wiedziała też, że Rabastan Lestrange odsiaduje w Azkabanie, bo wszystko wskazuje na to, że córka Gebina była w błędzie, a chłopak czynnie popierał Voldemorta. Natomiast jego zamiary w stosunku do niej nie były uczciwe i Marina nie wierzyła, że uczucie, które ich łączyło było miłością obustronną.

Panna Blau nie miała również złudzeń co do tego, co stało się z córeczką Ruth. Była pewna, że zmarła, ponieważ nie umiała w sobie w inny sposób wyjaśnić jej zniknięcia. Gebin był osobą bezwzględną. Nie miał skrupułów, aby bić swoją córkę do nieprzytomności, więc zabicie niemowlęcia pewnie również nie stanowiło dla niego problemu. Tym bardziej, że według chaotycznego opisu Ruth, dziewczynka urodziła się chora.

Jednak mimo wszytko najbardziej interesującym nazwiskiem w całej tej układance był pan Doyle. Marina zamyśliła się na chwilę. Co takiego mówiła o swoim ojcu Beatrice? To jej matka była mugolką i lekarzem, a ojciec… Panna Blau próbowała wytężyć swój umysł, aby przypomnieć sobie jakieś szczegóły z rozmów z koleżanką. W jej głowie zrodziła się scena z klasy od eliksirów. Bea próbowała pocieszyć wtedy Evangeline, której sowa została otruta. Opowiadała historie o tym, jak jej ojciec zabił kota… To raczej nie stawiało go w zbyt pozytywnym świetle.

Dziewczyna żałowała, że Beatrice jest od niej młodsza. Przez to nigdy nie miała okazji zobaczyć, jak w stosunku do niej zachowuje się Gebin. Może faktycznie nie był aż tak zgryźliwy? I jeszcze to zdanie w tajemniczym liście: Nie obchodzą mnie twoje własne powódki przez które uznałeś, że możesz przestać działać. Może chodziło właśnie o Beatrice, której nie chciał krzywdzić ze względu na ojca?

To wszystko było nazbyt skomplikowane, ale Marina wierzyła, że pozna prawdę. Tym bardziej, że czuła, że wszystko to jest bardzo blisko niej.

Dziewczyna wolnym krokiem udała się na kolację do Wielkiej Sali. Rozejrzała się, ale nie dostrzegła Evangeline. Zresztą częściej widywały się przy śniadaniu niż wieczornym posiłku, więc Marina przywykła do tego, że jadała sama.

Usiadła przy stole Puchonów jak najbliżej wyjścia z sali i już miała nałożyć sobie potrawkę z kurczaka na talerz, kiedy nagle, zupełnie niespodziewanie obok niej usiadł Bill Weasley.

Marina lekko odskoczyła, szczególnie, że  chłopak był czymś wyraźnie rozzłoszczony. Jego twarz była czerwona, a dłonie drżały delikatnie. Zaciśnięte usta i zmarszczone czoło zupełnie nie pasowało do jego aparycji wesołego chłopaka.

– Wszystko w porządku? – zapytała, bo nie za bardzo wiedziała, jak zacząć rozmowę.

– Nie – odpowiedział krótko, a potem nie pytając o pozwolenie złapał leżącą obok torbę Mariny i bez słowa ją otworzył.

– Oszalałeś?

W pierwszej chwili dziewczynę wyraźnie zatkało. Animusz odzyskała dopiero po kilku sekundach, kiedy Bill zaczął przeglądać znajdujące się w niej książki i notatki. Marina zerwała się na równe nogi i usilnie próbowała wyrwać mu swoją skórzaną torbę w wyniku czego większość jej rzeczy osobistych i książek posypała się na podłogę.

Scena ta zwróciła uwagę niemal wszystkich uczniów zgromadzonych w Wielkiej Sali. Niektórzy tłoczyli się wokół nich, a inni udawali, że tylko dyskretnie rzucają okiem na tę kłótnię.

– Gdzie go masz?! – zapytał w końcu Bill, odrzucając na stół kolejne zapisane pergaminy. – Dobrze wiem, że to ty go zabrałaś. Chcesz, abyśmy wszyscy mieli kłopoty?!

Marina zrozumiała, czego szuka. Dziennik Ruth Mery Gebin wypadł z torby i leżał teraz na podłodze. Chłopak najwyraźniej go nie dostrzegał, bo nawet nie próbował się schylić.

– O czym ty mówisz? – zapytała, siląc się na wystraszony ton. – Ty też zwariowałeś od nadmiaru nauki?! Zostaw moje rzeczy, nie masz prawa w nich grzebać!

– A ty?! Ty miałaś prawo kraść?!

– Przecież nic ci nie zabrałam, oszalałeś?

Marina miała wrażenie, że Bill trochę się uspokaja. Wynikało to pewnie z tego, że tracił nadzieję, że uda mu się coś znaleźć. Zapewne za moment przerwaliby tę scenę, gdyby nie jeden z nauczycieli, który bez problemu przebił się przez wianuszek uczniów.

– Co tu się wyprawia?

Głos Severusa Snape’a spadł na nich jak grom. Marina i Bill spojrzeli po sobie, bo pewnym było, że kłopoty czekają ich obu.

– Nic – burknęła dziewczyna. – Książki mi się rozsypały, a Bill pomaga mi je zbierać.

Oczywistym jest, że nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył, ale przez ułamek sekundy panna Blau miała wrażenie, że nauczyciel eliksirów im odpuści. Popełniła ona jednak pewien błąd. Rzuciła okiem na podłogę. Myślała, że zrobiła to szybko i dyskretnie, ale najwyraźniej Snape dostrzegł ten minimalny ruch. On również opuścił wzrok i dostrzegł to, co starała się ukryć. Nachylił się powoli i ujął w dłonie dziennik Ruth.

– To twoje, panno Blau? – zapytał.

Marina nie patrzyła na Billa. Nie chciała widzieć wyrazu jego twarzy. Wolała nie wiedzieć, czy jest jeszcze bardziej wściekły czy może triumfuje.

– Tak – rzekła szybko, próbując wyciągnąć rękę w stronę niewielkiego notesu.

Snape jednak się cofnął nieznacznie i zrobił to, czego Marina najbardziej się obawiała. Otworzył dziennik na pierwszej stronie i odczytał w myślach słowa, które dziewczyna doskonale znała. Własność Ruth Mery Gebin. Czytanie surowo zabronione!

W Wielkiej Sali na kilka chwil zrobiło się strasznie cicho. A może to tylko Marinie się tak zdawało? W tamtej chwili nawet oddychanie przychodziło jej z trudem. Tu nie chodziło o konsekwencje i szlaban. Ona po prostu tak bardzo nie chciała stracić tego dziennika. Nie teraz…

– Juro rano chcę was widzieć w moim gabinecie – powiedział po chwili Snape. – A teraz rozejść się. Koniec przedstawienia.

Nauczyciel odszedł niespiesznie, trzymając w dłoni dziennik Ruth.

– Jesteś zadowolona? – zapytał Bill zgryźliwie.

Marina nie odpowiedziała. Pospiesznie wrzuciła do torby swoje rzeczy i bez kolacji opuściła Wielką Salę. Poczuła, że jest to jedyny, niepowtarzalny moment, aby zrobić to, czego najbardziej na świecie pragnie.

Bo jutro rano wszystko będzie już inaczej.