Rozdział 40: Tajemnica Ruth

Własność Ruth Mery Gebin, czytanie surowo zabronione!

10 października 1969

Nazywam się Ruth Mery Gebin i nie jestem typem czarownicy, która co wieczór przelewa na strony pamiętniczka swoje troski i kłopoty. Dziennik ten dostałam od taty na szesnaste urodziny. Pewnie znów zapomniał, że wypada wysłać swojej jedynej córce jakiś prezent z tej okazji, więc odnalazł to coś w szufladzie biurka. Zauważyłam, że wyrwał nawet pierwszą stronę, więc pewnie chciał używać tego notesu do jakiś służbowych zapisków. Nieważne… Zapewne będzie to pierwszy i ostatni wpis tutaj, bo jak już wspomniałam nie jestem dobra w tych sprawach…

Nawet nie wiem, jak prowadzi się dziennik. Moja przyjaciółka, Angela, powiedziała, że najpierw wypada się przedstawić. Nie wiem po co miałabym to robić, skoro nie życzę sobie, aby ktokolwiek czytał moje zapiski. Ale dobrze. Spróbuję.

Nazywam się Ruth Mery Gebin (teraz widzę, że się powtarzam), jestem piętnastoletnią Krukonką o jasnych, kręconych włosach, które okropnie mnie denerwują. Gdyby nie te loki, to raczej nie wyróżniałabym się z tłumu. Pospolita uroda, średni wzrost, chłopięcy typ sylwetki. No i jeszcze ten stanowczo za długi nos. Mam go po mamie. Podobno wszystkie kobiety w jej rodzinie go dziedziczą. Straszne bzdury, nie wiem, kto w ogóle w to wierzy.

Mama zmarła kilkanaście lat temu. Nie bardzo ją pamiętam. Tata też o niej nic nie mówi. Z resztą on generalnie niewiele mówi. Pracuje w Ministerstwie Magii w brygadzie uderzeniowej, więc jeśli kiedykolwiek się odzywa, to tylko po to, aby ponarzekać na nieróbstwo aurorów. Zwykle mu przytakuję, ale mam wrażenie, że jest on po prostu zazdrosny o ich wysoką pozycję. Gdyby zaproponowano mu awans, to zgodziłby się bez wahania i zapomniał, co właściwie o nich mówił. Dale dść o nim. Cieszę się, że jestem w Hogwarcie, a nie w domu.

22 listopada 1969

Dziś coś się wydarzyło. Gdyby nie ta sytuacja, to zapewne już nigdy nie otworzyłabym tego dziennika… Ale może od początku.

Jestem zupełnie beznadziejnym przypadkiem w temacie eliksirów. Profesor Slughorn powiedział mi nawet, że w zeszłym roku na testach końcowych podciągnął mi dwa punkt, bo inaczej nie zdałabym do następnej klasy. Zrobił tak tylko dlatego, bo inni nauczyciele mnie chwalą, a poza tym, świetnie latam na miotle, a nie każdy musi pracować w Ministerstwie Magii. Według niego mam szansę na karierę w quidditchu. Oczywiście nie mogłam mu powiedzieć, że myślę o tym na poważnie. Gdyby jakimś cudem doszło to do mojego ojca, to chyba by mnie wyrzucił z domu. W jego mniemaniu były to totalne bzdury, którymi nie warto zaprzątać sobie głowy.

Ale wróćmy do tematu.

Obecnie jestem w piątej klasie, więc uznałam, że jak obleję sumy, to nikt (oprócz ojca, oczywiście) nie wyciągnie z tego żadnych konsekwencji. Nie zależy mi na dobrym wyniku, bo nie jest mi on potrzebny. Powiedziałam dziś o tym Slughornowi, kiedy oddawał nasze prace domowe (moja jak zwykle była cała pokreślona). Trochę się zdenerwował, bo talent to jedno, ale mojego lenistwa nic nie usprawiedliwia. Zadał mi dodatkową pracę domową, ale kiedy miałam wychodzić z sali po zajęciach, to zawołał mnie jeszcze do siebie. Chyba było mu głupio, że tak na mnie naskoczył, bo powiedział, że jak dobrze napiszę to zadanie, to wyśle mi zaproszenie do jego elitarnego Klubu Ślimaka. Omal nie podskoczyłam z radości, bo przecież każdy uczeń marzy, aby znaleźć się przynajmniej na jednym takim spotkaniu.

25 listopada 1969

Niekończące się godziny w bibliotece i dwie niemal nieprzespane noce zaowocowały najlepszym zadaniem domowym z eliksirów, jakie kiedykolwiek zrobiłam. Jestem z siebie niesamowicie dumna. Zaglądałam do książek, o których nawet nie miałam pojęcia, że istnieją. Analizowałam każdy drobiazg i dziwiłam się, jak okropnie trudna jest to dziedzina. Znaczy się, od zawsze wiedziałam, że eliksiry są strasznie skomplikowana, ale z drugiej strony zdawałam sobie sprawę z tego, że nie wkładam nawet minimum wysiłku w to, aby je zrozumieć. Nagle się okazało, że to wszystko ma jakiś tam sens, choć aby go odnaleźć trzeba po tysiąckroć zagubić się w tym panoptikum wiedzy.

Ale już trochę za późno. Może gdybym zrozumiała to wcześniej, to wzięłabym się za naukę i teraz miała bardziej ambitne plany na przyszłość.

Kiedy wieczorem udałam się do Slughorna, aby oddać mu tę pracę, to serce waliło mi jak młotem. Profesor jedynie na nią zerknął i uśmiechnął się sympatycznie. Powiedział tylko: w poniedziałek dam ci znać, jak ci poszło, panno Gebin. Na razie skup się na sobotnim meczu. Jestem pewny, że twojej drużynie pójdzie świetnie i pokażesz nam, jak wygląda dynamiczna gra! Na koniec puścił do mnie oczko. Wówczas już czułam, że zaproszenie na spotkanie klubu mam w kieszeni.

27 listopada 1969

Wczorajszy mecz był cudowny! Rozgromiliśmy Puchonów. Jako obrońca przechwyciłam większość podań na bramkę. Wpuściłam tylko dwa gole. Jeden to rzeczywiście była moja wina, ale ten drugi nie powinien zostać uznany, bo, kiedy tłuczek uderzył w moją miotłę, to kafel nie znajdował się w polu bramkowym.

Długo się o to złościła, ale świętowanie zwycięstwa poprawiło mi humor. Tańczyliśmy, rozmawialiśmy i śmialiśmy się prawie do rana. Nawet Flitwick przymknął oko na hałasy. Pewnie dlatego, że Krukoni od lat nie mieli tak dobrej drużyny. Czuję dumę, że jestem jej częścią. Może w przyszłym roku dostanę odznakę kapitana?

28 listopada 1969

Jestem na wznoszącej fali sukcesu. Slughorn powiedział, że jest pozytywnie zaskoczony moją pracą. Dał mi zaproszenie na piątkowy wieczór. Ale jednocześnie zaznaczył, że zasłużyłam na nie choćby ze względu na sobotni mecz, w którym byłam wspaniała. Poklepał mnie po ramieniu, a ja nie potrafiłam ukryć szczęścia. Gdyby człowiek mógł latać, to zapewne unosiłabym się kilka cali nad podłogą.

29 listopada 1969

Angela jest okropnie wściekła. Twierdzi, że nie rozumie z czego tak bardzo się cieszę. Na spotkanie Klubu Ślimaka chodzą głównie Ślizgoni, którzy mają sławnych ojców. Nie mam ochoty na te kłótnie. Jest zazdrosna. Od dawna podoba jej się Lucjusz Malfoy, który nawet nie ma pojęcia o jej istnieniu.

4 grudnia 1969

Przez chwilę naszła mnie szalona myśl, że może wraz z tym notesem ojciec podarował mi mnóstwo szczęścia. Nie wiem, czy warto wierzyć w takie talizmany, ale od kilku dni wszystko tak wspaniale się układa.

Wczoraj było spotkanie Klubu Ślimaka. Całą noc nie spałam od nadmiaru emocji. Może i faktycznie w większości siedzieli tam Ślizgoni ze starszych klas, ale nie tylko. Na początku byłam bardzo skrępowana ich towarzystwem, ale później się rozluźniłam. Profesor Slughorn mnie chwalił. Mówił nie tylko o mojej świetnej grze, ale też o pracy jaką wkładam w przygotowanie się do zajęć. Może i nie było to w pełni prawdą, ale i tak było miło.

W pierwszej chwili starszych chłopców interesowało głównie to, czy jestem z rodziny czarodziejów. Nie mam nic do mugoli, ale cieszyłam się, że mogę powiedzieć prawdę o moim rodowodzie. Nawet wspomnienie ojca pracującego w Ministerstwie wypadło całkiem dobrze. Chyba byli zadowoleni, bo stali się naprawdę mili. Szczególnie jeden…Rabastan Lestrange.

Nie wiem jak to możliwe, że wcześniej nie zwróciłam na niego uwagi. Może to przez to, że jest Ślizgonem? W dodatku rok starszym ode mnie. Ma piękne, czarne włosy. Gładkie i lśniące niczym tafla wody. A do tego czarne oczy, w których ciężko stwierdzić, gdzie zaczyna się źrenica, a gdzie kończy tęczówka.

Uśmiechał się. Nie wymyśliłam sobie tego, choć tak twierdzi Angela. On naprawdę się uśmiechał. Podał mi nawet talerz z ciasteczkami, abym mogła się poczęstować i posłodził mi herbatę. A na końcu powiedział: rzeczywiście zagrałaś świetny mecz, panno Gebin, aczkolwiek wydaje mi się, że sędzia nie powinien uznać tego jednego gola na rzecz Puchonów, ponieważ kiedy trafił cię tłuczek, to kafel nie był jeszcze w polu bramkowym.

Te słowa wystarczyły, abym uniosła się jeszcze wyżej nad ziemią.

7 grudnia 1969

Dziś w czasie treningu quidditcha zauważyłam, że Rabastan siedzi na trybunach i mi się przygląda. Po spotkaniu drużyny chciałam do niego podejść, ale już go nie znalazłam. Musiał odejść, kiedy przebierałam się w szatni. Szkoda.

10 grudnia 1969

Jestem stałym uczestnikiem spotkań Klubu Ślimaka. Angela przestała się do mnie odzywać. Chyba jest wściekła za to, że kilka razy rozmawiałam też z Lucjuszem Malfoyem. Chciała, abym ją przedstawiła. Ale to głupie. Wątpię, aby Lucjusz był zainteresowany tą znajomością.

17 grudnia 1969

W przyszłym tygodniu profesor Slughorn organizuje bal bożonarodzeniowy. Już nie mogę się doczekać. Podobno zaprosił kogoś z międzynarodowej drużyny quidditcha. Nie powiedział nawet czy chodzi o Anglie. Może wcale nie? Może będzie to ktoś bardziej znany? Może ktoś z Hiszpanii? Zobaczymy…

W czasie wypadu do Hogsmeade kupiłam sobie piękną sukienkę. Nie miałam zbyt wiele oszczędności, a ojca wolałam nie prosić o pieniądze, ale mimo wszystko jestem zadowolona. Jeśli zwiążę gorset odpowiednio ciasno, to może uzyskam wcięcie w talii.

Szkoda tylko, że sukienkę wybierałam sama… Angela nie chciała ze mną iść. Powiedziała, że mogą mi doradzić nowe koleżanki z klubu. Bzdury. Chłopcy są milsi od tych zarozumiałych dziewcząt.

18 grudnia 1969

Dziś na korytarzu zaczepiła mnie Ślizgonka – Bellatriks Black. Powiedziała, że mam przestać grać niedostępną, bo Rabastan mówi tylko o mnie. Zamurowało mnie. Nie chciałam osiągnąć takiego efektu. Po prostu nie miałam pojęcia, jak zachowywać się w stosunku do chłopców. Byłam miła i zawsze się uśmiechałam. Z resztą Rabastan też nie zrobił nic, aby dać mi do zrozumienia, że czeka aż się przed nim otworzę.

Na trzy dni bal. Wtedy z nim porozmawiam.

21 grudnia 1969

To chyba nie dzieje się naprawdę. Na bal wystroiłam się najlepiej jak tylko umiałam. Gładko zaczesałam loki, zrobiłam lekki makijaż, a w tali zacisnęłam gorset, więc moja sylwetka przestała być kanciasta. Założyłam nawet buty na niewielkim obcasie.  Widziałam, że kilkoro Krukonów obejrzało się za mną, kiedy wychodziłam z pokoju wspólnego. Angela oczywiście milczała jak zaklęta.

Gdy zjawiłam się w miejscu balu, Rabastan stał oparty o filar. Przyszedł sam, co dało mi więcej wiary w słowa Bellatriks. Popatrzył na mnie i znów się uśmiechnął. Ja również się uśmiechnęła, choć może trochę zbyt szeroko. Wówczas podszedł do mnie i powiedział: wolę twoje naturalne loki, ale to nie zmienia faktu, że wyglądasz dziś pięknie, panno Gebin.

Później było jak w bajce i jedyne o czym marzyłam, to aby ten sen trwał jak najdłużej. Tańczyliśmy cały wieczór, a później, gdy rozbolały nas nogi, to wyszliśmy na błonia i usiedliśmy na ławce. Wówczas mnie pocałował. Mimo panującego na zewnątrz mrozu, miałam wrażenie, że zaraz spłonę.

28 grudnia 1969

Od kilku dni nie widziałam Rabastana. Tęsknie bardzo, ale rozumiem, że na czas świąt pojechał do domu. Ja zostałam w zamku. Kiedy nie muszę, to nie wracam do ojca. Angela też została w Hogwarcie. Ostatnio zaczęłyśmy znów rozmawiać, choć nie obyło się bez kłótni. Twierdzi, że Rabastan nie ma szczerych intencji, ale co ona może wiedzieć? Przemawia przez nią zazdrość. Obiecałam jednak, że będę ostrożna, bo naprawdę chciałam mieć przyjaciółkę po mojej stronie. Brakowało mi naszych wieczornych ploteczek.

Piszę do Rabastana niemal codziennie, ale on nie jest zbyt wylewny w listach. Mówi, że nie potrafi przelewać na papier tego, co czuje. Rozumiem go i nie naciskam.

22 lutego 1970

Jest cudownie. Czuję, że czeka mnie wspaniały rok. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzięki eliksirom. Rabastan jest cudowny i nie interesuje mnie to, co mówią za naszymi plecami. On też mówi, że nie mam się przejmować. A to właśnie jemu ufam do granic możliwości.

3 kwietnia 1970

Nie wiem, co myśleć o tym, co wczoraj się wydarzyło. Był kolejny mecz quidditcha. Graliśmy ze Ślizgonami. Znów wygraliśmy. Ich ścigający byli tak słabi, że nawet nie miałam zbyt dużo pracy przy pętlach. Kafel niemal za każdym razem gładko wpadał w moje ręce. Problem w tym, że tym razem to zwycięstwo nie ucieszyło mnie tak jak poprzednie. Slytherin był domem Rabastana i trochę się obawiała, jak zareaguje.

Czekał na mnie po meczu więc nie poszłam świętować z resztą drużyny. Weszliśmy razem do szatni. Byliśmy sami. Miałam wrażenie, że coś się stało, więc zapytałam: jesteś zły, że Ravenclaw wygrał?

Uśmiechnął się i odpowiedział: to tylko quidditch, nie interesuje mnie to.

Trochę mnie to zabolała. Wiedział, jakie to dla mnie ważne i że wiążę swoją przyszłość właśnie z tym sportem. Potem pomyślałam, że może źle go zrozumiałam, ale Rabastan zamiast wyprowadzić mnie z błędu tylko pogarszał sytuację.

Mówił dalej: hierarchia musi być zachowana w ważniejszych aspektach życia. To, co dzieje się na boisku to tylko gra. A życie nie jest grą, Ruth. A kiedy ktoś ważniejszy czegoś chce, to zawsze to dostanie.

Nawet nie zdążyłam mu odpowiedzieć. Nawet nie wiem kiedy popchnął mnie na ławkę. Sparaliżował mnie strach i niedowierzanie, kiedy przycisnął mnie do chłodnego drewna. Uniósł mi spódnicę, odsłaniając wypięte pośladki, a potem jednym ruchem zdjął bieliznę.

Łzy napłynęły mi do oczu.

Zrobił to, nie mogłam uwierzyć, że to zrobił…

Kiedy było po wszystkim przytulił minie, a chusteczką otarł zapłakane oczy. Powiedział ociężałym głosem: Nie płacz, panno Gebin, żartowałem z tą hierarchią, po prostu czułem, że jesteś na to gotowa.

Nie byłam. Nie w taki sposób.

4 kwietnia 1970

Milczę. Nikt nie może się dowiedzieć o tym, co się stało. On znów jest tym samym, czułym i dowcipnym Rabastanem. Wybaczam mu, choć o to nie prosi.

5 maja 1970

Zrobił to jeszcze kilka razy. Mówił, że za każdym razem będzie lepiej. Nie jest, ale mówię mu, że jestem szczęśliwa. Nie jestem. Nie mogę patrzeć na swoje odbicie w lustrze. Wymiotuję każdego ranka, niewiele jem. Moje piersi puchną. Boję się.

15 maja 1970

Krukoni przegrali finałowy mecz. To moja wina. Nie byłam w stanie grać i już w pierwszych minutach upozorowałam kontuzję, aby tylko zejść z boiska. Mam przeczucie graniczące z pewnością, że nie jestem sama. To wszystko napawa mnie jeszcze większym strachem. Wieczorami zastanawiam się, jak pozbyć się tego, co we mnie rośnie, ale rano czuję że nie odważyłabym się tego zrobić.

Jemu nic nie mówię, staram się ukrywać rosnące krągłości.

20 maja 1970

On znów jest troskliwy i czuły. Mówi, że nie mam się przejmować porażką. Głaszczę mnie po głowie i mówi, że mu na mnie zależy. Prawie wyznaję mu prawdę, ale wtedy pojawia się Lucjusz. Muszą coś omówić. Nie wtrącam się. Kiedy odchodzi myślę sobie, że noszę pod sercem członka dumnego rodu Lestrange.

10 czerwca 1970

Im bliżej wakacji tym gorzej… Czuję, że muszę mu powiedzieć. Może wtedy się mną zaopiekuje i nie będę musiała wracać do ojca? On chyba by mnie zabił, gdyby się dowiedział. Rabastan jest inny. To dobry i szlachetny człowiek.

Moje sumy to porażka. Złe samopoczucie nie pozwala mi się skupić na nauce.

18 czerwca 1970

Zemdlałam w łazience po ostatnim egzaminie. Znalazła mnie Angela. Chciała wezwać pomoc, ale błagałam ją, aby tego nie robiła. Płakałam, a ona próbowała wyciągnąć ode mnie, co się dzieje. Byłam zupełnie rozbita i powiedziałam jej o wszystkim. Była wstrząśnięta, ale wymusiłam na niej przysięgę, że nikomu nie powie.

Angela powtarzała w kółko: musisz powiedzieć ojcu, musisz powiedzieć Rabastanowi…

A ja płakałam coraz rzewniej i obiecałam, że niedługo wszystko im wyjaśnię.

5 lipca 1970

Wiele się wydarzyło. Angela nie dotrzymała słowa. Tamtego wieczora napisała do mojego ojca i zdradziła mu mój największy sekret. Powiedziała też, kto jest ojcem mojego dziecka. Tym samym nie dała mi szansy porozmawiać z Rabastanem, ponieważ tata zjawił się w Hogwarcie następnego ranka. Wymyślił jakąś wyssaną z palca historie, że ma nagły wyjazd do Indii w sprawach prywatnych i musi mnie zabrać ze sobą. Dumbledore nie miał nic przeciwko, bo byłam po egzaminach. Powinnam była wówczas coś powiedzieć. Wykrzyczeć prawdę, a ja milczałam. I posłusznie dałam się wyprowadzić ojcu z zamku.

W domu rozpętało się prawdziwe piekło. Jeszcze nigdy nie widziałam takiej furii w jego oczach. Najpierw uderzył mnie w twarz. Potem krzyczał, jak opętany. Mówił o wstydzie i hańbie. Mówił, że jestem brudna i skażona, a to dziecko będzie pomiotem zła, bo tym właśnie jest rodzina Leastrane. Popchnął mnie na podłogę i bił tak długo, że straciłam przytomność.

Obudził mnie ból brzucha i ciepło, które czułam między nogami. Leżałam na kanapie w salonie. Myślałam, że to koniec, myślałam, że mój ojciec na dobre rozprawił się z problemem. Chciało mi się płakać, ale nie miałam siły.

Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie jestem sama. W pokoju był jakiś mężczyzna. Nie widziałam go nigdy wcześniej. Był niski i lekko otyły, ale prawdopodobnie młodszy od mojego ojca. Popatrzył na mnie bystrymi oczami, ale słowem się nie odezwał.

Potem zaczął dotykać mój brzuch i wkładać swoje okropne łapy między moje nogi. Sprawiał mi ból. Chciałam się wyrwać, ale zabrakło mi sił. Chyba go kopnęłam, ale niezbyt mocno, bo nawet nie jęknął.

Wówczas do pokoju wszedł ojciec. Zapytał tylko: i co z nią będzie? A młodszy facet odpowiedział: nie straciła dziecka, ale następnym razem powstrzymuj gniew, Peter.

Tacie nie spodobał się ten komentarz. Rzekł cierpko: nie zapominaj się, Doyle. Chyba nie myślisz, że będę to tolerować. Masz coś zrobić, aby to dziecko zniknęło. Facet pokręcił przecząco głową: już za późno.  Trzeba poczekać aż się urodzi. Potem się go pozbędziesz.

Ojciec nie był zadowolony, ale przytaknął. Spojrzał na mnie, a ja poczułam bijącą od niego nienawiść. Ja również go znienawidziłam. Tak naprawdę.

8 lipca 1970

Ojciec zamknął mnie w pokoju. Zabrał mi różdżkę. Nie mam możliwości napisać do Rabastana. Nie ma pojęcia, co się ze mną dzieję. Wierzę, że jednak mnie odnajdzie.

20 lipca 1970

Oprócz ojca przychodzi do mnie ten facet. Wiem, że ma na imię Gilbert Doyle i wcale nie jest uzdrowicielem. Pracuje w Ministerstwie Magii, w magicznym pogotowiu ratunkowym. To stamtąd zna ojca. Mówi, że mimo wszystko dziecko jest silne, ale muszę na siebie uważać. Czasem coraz mniej mnie to obchodzi. Ojca chyba też. Ostatnio znów mnie uderzył. Mówił, że nigdy nie zaakceptuje tego pomiotu diabła.

11 sierpnia 1970

Wojna z Sam-Wiesz-Kim wisi w powietrzu. Ojciec rzadko jest w domu, a ja długie godziny siedzę zamknięta w pokoju. Zostawia mi niewiele jedzenia i wody, chce nas wykończyć. Nie mogę nawet wyjść do toalety, muszę załatwiać się do wiadra. Często do niego wymiotuję. Potem nie mogę znieść smrodu, który unosi się w pokoju.

Płaczę i myślę, że wcale nie chcę tego dziecka. Czasem jestem wściekła na Rabastana. Dlaczego mi to zrobił? Dlaczego nie próbuje mnie odnaleźć?

13 sierpnia 1970

Ojciec powiedział, że rodzina Lestrange popiera działania Sam-Wiesz-Kogo. Mówił, że dłużej tego nie zniesie. Krzyczał, że to dziecko jest przeklęte, że jest brudne i splamione tak samo jak ja, że jeśli przeżyje, to będzie potworem w skórze, która nie będzie przypominać ludzkiej.

Teraz siedzi w salonie. Pije. Słyszę jak klnie, słyszę jak tłucze puste butelki.

Wchodzi po schodach. Zaraz tu będzie…

3 września 1970

Znów pobił mnie do nieprzytomności. Gorączkowałam przez długie tygodnie. Doyle mówi, że miałam szczęście, że w ogóle to przeżyłam. Dziecko też. Powoli czuję jego ruchy. Chyba mi na nim zależy, chyba je kocham… problem w tym, że nie chcę dla niego takiego życia. Myślę, jak je zakończyć. Chociaż tyle mogę dla niego zrobić. Ale czy mam do tego prawo? To dziecko nie jest tylko moją własnością. W połowie należy do Rabastana.

5 września 1970

Ojciec powiedział, że przekazał w Hogwarcie, że jestem ciężko chora i nie mogę wrócić do szkoły. Śmiał się, bo mu uwierzyli. Mówi, że zawsze go szanowali.

Ta informacja mnie zdenerwowała. Teraz Rabastan na pewno dowie się o wszystkim i mi pomoże. Przecież Angela o wszystkim wiedziała, wiedziała, że byłam w ciąży. Dlaczego więc nie zainteresowała się moim losem? Może ona powiadomi nauczycieli, może jest dla mnie jakaś nadzieja?

6 września 1970

Czekam.

7 września 1970

Czekam.

8 września 1970

Czekam…

9 września 1970

Na mojej skórze pojawia się wysypka. Brzuch rośnie i boli coraz bardziej. Dziecko jest niespokojne. Nie mam siły wstać i załatwić się do tego cholernego wiadra. Zdarza mi się robić pod siebie. A ojciec w kółko powtarza, że jestem nieczysta, i że potrzeba wiele wysiłku, abym odpokutowała swoje winy.

5 października 1970

Chyba umieram. Ból odbiera mi świadomość.

13 listopada 1970

Słyszę jak ojciec kłóci się z panem Doylem. Obydwoje są zdenerwowani. Doyle mówi, że tak dalej nie można. Ojciec wyrzuca go z domu.

14 listopada 1970

Po tym, jak ojciec wyrzucił wczoraj pana Doyle’a, przyszedł do mojego pokoju. Zmienił mi pościel, przewietrzył pokój i podał obiad. Pokroił wszystko na małe kawałki, aby było mi łatwiej jeść. Płakał. Mówił, że tak bardzo go zawiodłam, że nie dość, że się zhańbiłam, to jeszcze zrobiłam to z kimś z rodziny Lestrange. Powiedział: gdyby twoja matka żyła, to pękłoby jej serce. Moje też pęka. Dlatego nie martw się córeczko, pozbędziemy się tego potwora jak tylko się urodzi.

Ja milczałam. Nadal go nienawidzę. To nigdy się nie zmieni.

Moje dziecko nie jest potworem. To on nim jest.

1 grudnia 1970

Pan Doyle wrócił po kilku dniach. Dał mi eliksiry na wzmocnienie. Ojciec również zaczął się inaczej zachowywać. Przynosi mi normalne posiłki. Chyba odpokutowałam w jego oczach. Chce się pozbyć dziecka a nie mnie. Czuję, że wracają mi siły.

11 grudnia 1970

Rozwiązanie zbliża się wielkimi krokami. Jestem niespokojna i moje maleństwo również. Każdego dnia modlę się, aby mój ukochany uwolnił mnie z tego piekła. Mój ojciec trzyma mnie pod kluczem, nie mogę wysłać mu nawet krótkiej wiadomości, wyjaśnić, że moja choroba jest tylko przygrywką, aby nikt nie dowiedział się, że noszę pod sercem jego dziecko. Kolejnego członka jego dumnego rodu. Napisałabym mu, że nie winię go za to, co mówią o nim i jego rodzinie. Nie wierzę, że wspierają Voldemorta. Mój ojciec kłamie, to on jest największym złem. Już dawno mnie przeklął. Powiedział, że dziecko urodzi się tak samo brudne jak ja. Mówi, że się go pozbędzie, że nigdy go nie zobaczę. Nie mogę na to pozwolić.

20 grudnia 1970

Dziś rocznica naszego pocałunku. Tęsknię.

Znów gorączkuję. Pan Doyle karze mi dużo pić, ale wymiotuję po każdym łyku. Ból odbiera mi świadomość. Czuję go na każdym milimetrze skóry. Rozrywa mnie.

24 grudnia 1970

Piszę to resztką sił. Wczoraj urodziłam córkę. Tak powiedział pan Doyle, kiedy niemal siłą wyrwał ją z mojego łona. Najpierw myślałam, że jest brudna od krwi i tych wszystkich płynów, które otaczały ją w moim brzuchu, ale potem okazało się to jej skóra jest jedną wielką raną. Płakała, a te potwory nie pozwoliły mi nawet na nią spojrzeć.

Doyle chciał ją obmyć, ale wówczas zaczęła jeszcze bardziej wyć. To już nie był zwykły płacz. Ja też wyłam. Spadłam z łózka, chcąc się do niej dostać, ale ojciec z powrotem mnie na nie zaciągnął. Wykrzyczał mi w twarz: mówiłem ci, że to będzie potwór! Pomiot nieczysty! Lepiej dla nas, aby zniknął! Potem zwrócił się do pana Doyle’a: zabij go!

Nie wiem, czy to zrobił, bo długo jeszcze słyszałam krzyk mojej córki. Potem musiałam stracić przytomność.

A rano była już tylko…

cisza…

pustka…

nic…

I niewyraźne wspomnienie tych cholernych eliksirów…