Rozdział 28: Antidotum na samotność

Wieść o tym, że Gregory Willson wybudził się ze śpiączki obiegła Hogwart niczym błyskawica. Mówili o tym dosłownie wszyscy – nauczyciele i uczniowie dyskutowali tak zawzięcie, że ciężko było ocenić, które z tych rewelacji są prawdą, a które wyssaną z palca bzdurą, mającą na celu podtrzymać zainteresowanie tematem.

Większość uczniów uznała jednak, że wszelkie informacje najlepiej potwierdzać u źródła, a źródłem tym według nich był nie kto inny, jak Albert Walker. Chłopak nie był tym faktem zadowolony. Gregory stał się dla niego kolejnym problemem, który zaprzątał mu głowę, a na wszelkie pytania na temat stanu jego zdrowia nie potrafił nic odpowiedzieć. Nie dostał od przyjaciela żadnej wiadomości i sam również nie kwapił się, aby wysłać choć krótki list. Jeśli plotki były prawdą, to Willson nie był w najgorszym stanie i całkiem szybko dochodził do siebie więc zapewne ucieszyłaby go wiadomość od Alberta. Problem w tym, że Albert nie miał pojęcia, o czym miałby mu napisać… O tym, jak radzi sobie w konkursie? O śmierci babci i problemach alkoholowych ojca? O Evangeline, która w obecnej sytuacji stała się mu najbliższą osobą? A może o tym, że teraz to on, Albert, nosi na piersi odznakę prefekta naczelnego, która kiedyś należała do Willsona? Chyba żadna z tych rewelacji nie była odpowiednia i nie ucieszyłaby Gregory’ego… A wzmianka o Evangeline chyba zupełnie by go rozwścieczyła. Walker uznał więc, że najrozsądniej będzie zaczekać.

Przeżuwał więc w milczeniu tost, pozwalając, aby jego myśli błądziły swobodnie, nie łapiąc niczego konkretnego. Odrobinę podsłuchiwał, o czym rozmawiają inni uczniowie i z ulgą stwierdził, że tym razem nie dominuje temat Gregory’ego, a zbliżających się walentynek i wypadu do Hogsmeade. Z tej przyczyny pojawił się odwieczny problem, kto z kim pójdzie na randkę. Albert miał ochotę zaśmiać się z ironią. Wiele by dał, aby tylko to było jego zmartwieniem.

– Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale jesz suchy chleb, bo ser i szynka ci wypłynęły i leżą na talerzu. – Usłyszał za plecami znajomy głos. – A poza tym, nie uważasz, że jedzenie mięsa ma w sobie coś z arogancji? No wiesz, Albercie, to tak, jakbyś udowadniał zwierzętom na talerzu wyższość nad nimi.

Albert odwrócił się bardzo powoli i wcale nie był zaskoczony tym, że stała za nim Evangeline Potter. Tylko ona miała dziwny zwyczaj podkradania się do ludzi od tyłu i rzucania tymi dziwnymi komentarzami, które przebijały jak włócznie. Kiedy Walker popatrzył na swój talerz, w pierwszej chwili poczuł zażenowanie, a zaraz po tym opuścił go cały apetyt na szynkę. Westchnął głośno i odłożył to, co zostało z jego tostu. Evangeline w tym czasie bez słowa usiadła po jego prawej stronie. Uwadze chłopaka nie uszło, że kilku Krukonów przy stole zaczęło się ostentacyjnie odsuwać.

– Rozumiem, że ty nie jesz mięsa? – zaczął.

– Jakieś wieści od Willsona? – zapytała, ignorując jego pytanie.

Albert westchnął głośno.

– Myślałem, że chociaż ty mi odpuścisz – burknął, czując, że żołądek wiąże się w supeł. – Wszyscy pytają mnie o Gregory’ego: co u niego, kiedy wraca, jak się czuje… a ja nie mam pojęcia, bo nie dostałem od niego żadnego listu i wyprzedzając twoje kolejne pytanie, ja też nic nie wysłałem, a w dodatku…

– Uspokój się – przerwała mu twardo. – Chciałam jakoś zacząć rozmowę, przyznaję, że wyszło dość niefortunnie.

– Zaczęłaś rozmowę od mięsa.

– Możesz się na mnie nie wyżywać, Walker? – zapytała ostro, nie spuszczając wzroku z chłopaka.

Albert nic nie odpowiedział. Podświadomie nie chciał robić sobie wroga z Evangeline. Nie dlatego, że bał się tego, do czego może być zdolna, ale dlatego, że była ona jego jedynym wsparciem w Hogwarcie. Jedyną osobą, która znała jego sytuację rodzinną i okazywała mu empatię na tyle na ile potrafiła.

Obserwował kątem oka, jak odrzuca na plecy swoje lśniące włosy. Odsłoniła przy tym swój wydłużony profil twarzy, długi nos i smukłą szyję. Choć w Wielkiej Sali panował typowy dla pory śniadaniowej gwar, to jednak Albert przez ułamek sekundy miał wrażenie, że są zupełnie sami. Evangeline najwyraźniej wyczuła, że chłopak się na nią gapi, bo odwróciła głowę i uniosła brew. Już otwierała usta, aby coś powiedzieć, jednak Walker był pierwszy.

– Przepraszam – oznajmił szczerze.

Evangeline zmarszczyła nos i wzruszyła ramionami.

– Nie przejmuj się – rzekła tylko, a potem nachyliła się delikatnie i ściszyła głos. – W zasadzie, to chciałam porozmawiać o tym liście i…

– Cześć, Albercie. – Usłyszeli męski głos za plecami. – I witaj, Evangeline.

Obydwoje poczuli się jakby, ktoś ich na czymś przyłapał. Dziewczyna zamilkła w pół zdania i wyprostowała się mechanicznie.

– Och, Williamie – burknęła pod nosem. – Chyba się już umawialiśmy, że najpierw należy głośno westchnąć, kiedy nachodzisz mnie od tyłu.

Bill nic nie odpowiedział, a Albert poczuł na sobie jego niezbyt sympatyczny wzrok. Walker włożył sporo wysiłku, aby się uśmiechnąć. Przecież przed chwilą nie robił nic złego, a w tamtym momencie naprawdę czuł się, jakby miał powody do wstydu. Evangeline otrząsnęła się szybciej. Przesunęła się nawet nieznacznie, robiąc Weasleyowi miejsce przy stole. Chłopak wahał się przez moment, a potem zdecydował się usiąść.

– Przeszkodziłem wam? – zapytał, zerkając na Alberta.

– Nie – rzekł chłopak.

– Trochę – odpowiedziała w tym samym czasie Evangeline.

– Okej, zrozumiałem – oznajmił pospiesznie Bill, a uwadze Alberta nie uszło, że jego uszy lekko się zaczerwieniły. – Chciałem cię tylko o coś zapytać – dodał, zerkając na dziewczynę.

– To pytaj – rzekła. – Chyba że to jakiś sekret.

Kącik warg Evangeline uniósł się delikatnie, a Albert miał dziwne wrażenie, że ta sytuacja zaczyna ją bawić. A może tak reagowała na stres? Tak mało o niej wiedział, więc nie powinien wyciągać pochopnych wniosków.

– Po prostu chciałem zaprosić cię do Hogsmeade – wypalił Bill, czym zwrócił na siebie uwagę siedzących najbliżej Krukonów.

Albert poczuł się niezręcznie, a mina Evangeline lekko zrzedła. Jej wzrok powędrował w górę, w stronę zaczarowanego sklepienia Wielkiej Sali, na którym piętrzyły się ciemne chmury, rozsypujące miliony ogromnych płatków śniegu. Jeszcze niedawno to deszcz uwziął się na Wyspy Brytyjskie, a teraz przyszedł czas na śnieg, który sypał niemal nieprzerwanie od miesiąca. Walker miał wrażenie, że dziewczyna ma niemal na twarzy wypisaną odpowiedź na propozycję Weasleya.

– Nie mogę – rzekła. I choć w oczach pojawiły się iskierki smutku, to jej głos brzmiał beznamiętnie. – Tu nie chodzi o ciebie, Bill, ale o mnie. Nie będę brodzić po kolana w śniegu, aby napić się herbatki w jakiejś zatłoczonej kawiarni ustrojonej walentynkowymi, pstrymi serduszkami.

Przy stole zrobiło się dziwnie cicho. Coraz więcej Krukonów zaczęło nadstawiać ucho, a Albert poczuł, że robi mu się żal Billa. Dostał kosza przy tylu świadkach, co musiało go dość mocno zaboleć, bo chwile trwało zanim zebrał się w sobie i zdołał odezwać.

– Wybacz, nie pomyślałem o tym – burknął. – W sumie masz rację, w Hogsmeade będzie niesamowicie tłoczno więc możemy spędzić ten czas w zamku. Coś wymyślę.

– Nie musisz nic wymyślać.

– Nie muszę, ale chcę – odpowiedział krótko Bill, po czym wstał od stołu. – Muszę lecieć. Za chwilę zaczną się lekcje, a ja chyba zapomniałem zabrać pracy domowej z transmutacji. Zobaczymy się w klasie.

A potem odszedł. A Albert jeszcze dłuższą chwilę wpatrywał się w jego lekko zgarbione plecy i nawet zrobiło mu się go żal. Zawsze uważał Billa za chłopaka o nieprzeciętnej urodzie, charyzmie i niebanalnym poczuciu humoru, który, gdyby tylko zechciał, mógłby mieć każdą dziewczyną. Okazało się jednak, że to nie takie proste i Weasley miał naprawdę spore problemy na tym polu.

– Cóż… mam nadzieję, że nie byłam dla niego zbyt surowa. – Wyrwał go z zamyślenia przyciszony głos Evangeline. – To nie tak, że nie chcę spędzić z nim tego dnia… Ja nie chcę go spędzić w śniegu i rozchichotanym tłumie.

– Myślę, że zrozumiał – oświadczył Albert, choć nie był do końca pewny swoich słów. Ja bym zrozumiał – dodał w myślach, a potem szybko się skarcił w duchu.

Evangeline nagryzła wargę, a Albert wiedział, że robi tak zawsze, kiedy się denerwuje. Nie wiedział jednak, kiedy doszedł do tych wniosków i dlaczego ostatnio zaczął się jej baczniej przyglądać. Nie wiedział też dlaczego w tamtym momencie poczuł dziwne ukłucie w okolicach serca.

~*~

Beatrice Doyle wszystko robiła w biegu, a cały ten rok szkolny był jednym wielkim szaleństwem. Biegła na śniadanie, potem na lekcje, na lunch, znów na lekcje, na obiad, do biblioteki… i tak bez końca. Każdą wolną chwilę spędzała z nosem w książkach, nad pracami domowymi lub po prostu śpiąc. Może właśnie dlatego jeszcze nie wypaplała największego sekretu Evangeline Potter, bo zwyczajnie nie miała na to czasu.

Teraz też się spieszyła. Wertowała cały stos podręczników, leżących na szafce nocnej w poszukiwaniu książki o eliksirach, którą mieli przeczytać na dzisiejsze zajęcia dodatkowe ze Snape’em. Już miała się poddać, kiedy dostrzegła, że znajduje się ona pod poduszką. Odręczne notatki rozsypane były za to na podłodze. Bea uklęknęła, aby jak najszybciej je pozbierać. W pierwszej chwili nawet nie zauważyła, że do sypialni weszła Molly.

Przyjaciółka odchrząknęła głośno, zwracając tym samym uwagę Beatrice.

– No naprawdę… – burknęła, krzyżując ręce na piersiach. – Cały dzień próbuję cię złapać i coś ci powiedzieć, a na wszystkich przerwach znikasz mi z oczu.

– Przepraszam – burknęła Bea, pakując do torby potrzebne rzeczy na spotkanie z nauczycielem eliksirów. – Wiesz że czwartek to najgorszy dzień w całym tygodniu. Książka, którą mieliśmy przeczytać na dziś jest o truciznach. Wiesz co to znaczy? Że to będzie kolejny etap. Trucizny…

Molly wzruszyła ramionami, ale nie podjęła tematu eliksirów. Bea wiedziała, że przyjaciółka była tym kompletnie niezainteresowana i wręcz nie mogła się doczekać kolejnego roku, w którym nie będzie musiała uczęszczać na zajęcia ze Snape’em.

– Zbliżają się walentynki – rzekła w końcu Molly. – Pamiętasz o czym rozmawiałyśmy? Że na walentynki umówisz się z Billem. Trochę zaniedbałaś tę akcję, ale spokojnie, chyba nadarzy się okazja, aby spędzić z nim ten dzień.

Beatrice mimowolnie jęknęła. Wbrew pozorom wcale nie zapomniała o tej akcji, ale miała ogromną nadzieję, że Molly dała sobie z tym spokój. Zaprzątanie sobie głowy amorkami, cukrowymi serduszkami i miłosnymi telegramami było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę.

– Nie idę do Hogsmeade – powiedziała, siląc się na spokojny ton głosu. – Nie mam czasu.

– Och, daj spokój – jęknęła Molly, machając przy tym energicznie rękoma. Dziewczyna miała nieznośną tendencję do nadmiernej gestykulacji. – Gdybyś się nie spóźniła na śniadanie, to byłabyś świadkiem bardzo interesującej scenki. Bill chciał zaprosić Potter, a ona dała mu kosza. Rozumiesz?

– Tak – burknęła Bea, choć prawdę mówiąc nie do końca przykładała wagę do słów przyjaciółki. Ostatni raz rzuciła okiem na zawartość torby, a potem rozejrzała się energicznie w poszukiwaniu swojej czarnej szaty.

– Kto daje kosza Billowie? – kontynuowała Molly. – Większość dziewczyn dałoby się pokroić za walentynki w jego towarzystwie. Obserwuję to wszystko od jakiegoś czasu i moim zdaniem, Potter nie chce z nim iść, bo na boku spotyka się z Walkerem.

Beatrice omal się nie przewróciła, kiedy usłyszała te słowa. Z wrażenia założyła szatę tyłem do przodu.

– Albertem? – wydusiła z siebie z trudem łapiąc oddech.

– Nooo… przecież sama mówiłaś, że ostatnio spóźnili się na konkurs. Obydwoje. Czy to nie dziwne? Ostatnio jakoś często widywani są razem.

– Ja jakoś nie zauważyłam – przyznała szczerze Bea.

– Nie dziwię się, bo nie masz nawet czasu podrapać się po nosie. Ale nie martw się, od tego masz mnie. Bill zapewne też to przeczuwa. A teraz jego podejrzenia się potwierdziły więc będzie gotowy na rozpoczęcie nowego związku. Z tobą oczywiście.

– Bez urazy, Molly, ale brzmisz jakbyś naczytała się za dużo artykułów w Czarownicy. Tam chyba jest jakaś rubryka o zdobywaniu serca facetów.

Molly zmarszczyła brwi, a na jej twarzy pojawił się mało sympatyczny grymas. Bea szybko pożałowała swoich słów, bo nie chciała się znów kłócić z przyjaciółką. W ostatnich dniach ich relacje wróciły do normy i dziewczyna nie chciała znów tego psuć.

– Znaczy się… – zaczęła ostrożnie Beatrice. – Chciałam powiedzieć, że jestem ci bardzo wdzięczna za to, że mi pomagasz, ale teraz nie mam za bardzo głowy do tej rozmowy. Za chwilę będę spóźniona do Snape’a. A on nie omieszka mi dać szlabanu na czas wypadu do Hogsmeade, więc zaraz naprawdę sprawa będzie zamknięta.

– Hmm…  – mruknęła przeciągle Molly i popatrzyła badawczo na Beatrice, jakby chciała odczytać z jej twarz, czy na pewno jest szczera. – Masz rację… Lepiej się pospiesz. Wieczorem powiem ci dokładnie, co będziesz musiała zrobić. I naprawdę się nie martw, mój plan jest świetny.

Bea przytaknęła, czując, że w gardle stanęła jej ogromna, niewygodna gula, której za nic nie mogła przełknąć. A potem wycofała się powoli z sypialni i popatrzyła na zegarek. Spotkanie ze Snape’em miało zacząć się za minutę, więc nie było możliwości, aby zdołała dobiec do lochów w tak krótkim czasie.

Beatrice zatrzymała się zdyszana pod klasą od eliksirów dokładnie pięć minut po umówionym czasie, co oznaczało, że przy dobrych wiatrach rzeczywiście dziś zarobi szlaban, co nie byłoby tak złą perspektywą, biorąc pod uwagę to, jak bardzo Molly zaangażowała się w sprawę z Billem.

Dziewczyna wzięła kilka głębokich oddechów, a potem zapukała cicho i z duszą na ramieniu weszła do sali. Wnętrze w jednej chwili wypełniła cisza, a pięć par oczu powędrowało w jej kierunku. Severus Snape stał wyprostowany nad swoim biurkiem i sądząc po jego minie, to właśnie jemu przerwała w pół słowa.

– Przepraszam za spóźnienie – burknęła pod nosem, próbując na palcach przemieścić się do jednej z ławek.

– Doyle… – wycedził Snape przez zaciśnięte zęby. – Czy ja nie wspominałem, że jeśli ktoś z was zamierza się spóźnić, to lepiej, aby w ogóle się tu nie pokazywał?

– Tak – odpowiedziała dziewczyna, przełykając głośno ślinę. – Już mówiłam, że przepraszam…

Bea wyczuła na sobie wzrok pozostałych uczniów. Albert nerwowo poprawił okulary, Bill wyginał knykcie, Evangeline nagryzła wargę, a Marina, cóż, Marina po prostu na nią patrzyła swoimi przeraźliwie zimnymi oczami.

– Jeśli trucizna została sporządzona na bazie jadu z trubuli bulwiastej, to co podasz, aby  złagodzić jej skutki? – zapytał Snape, a Bea poczuła, że robi jej się gorąco.

Trubula… trubula… czy w ogóle było coś takiego w książce, którą czytała? Może nawet miała coś o tym w notatkach, ale przecież nie będzie wertować teraz stosu pergaminów, który leżał na dnie torby.

– Nie wiem, pani profesorze – oznajmiła cicho.

– Ach tak? A jak rozpoznasz, że masz do czynienia z wywarem na bazie jadu czerwonego trutniowca krwiopijcy?

Beatrice włożyła sporo energii w to, aby zebrać wszystkie myśli. O tym na pewno czytała. Pamiętała dokładnie, że śmiała się z tej przydługiej nazwy robaka. W książce była nawet narysowana jego podobizna. Miał takie śmieszne różki.

– Przede wszystkim po zgniłozielonym kolorze oraz nieprzyjemnym zapachu, przypominającym wilgoć w pomieszczeniach – rzekła na jednym wydechu.

Zanim Snape zdążył cokolwiek powiedzieć, zauważyła, że Evangeline Potter delikatnie kiwnęła głową, dając jej znak, że ma rację.

– Masz szczęście, Doyle, że przynajmniej cokolwiek zapamiętałaś – oznajmił nauczyciel, wracając do biurka. – A jeśli ktoś z was zamierza się spóźnić, to niech się przygotuje na szlaban.

Bea odetchnęła. Cóż, nie było tak źle. Najciszej jak umiała wyciągnęła z torby pergamin, pióro, kałamarz z atramentem, zadaną lekturę i swoje notatki. Rzuciła na nie tylko kątem oka, bo wolała nie zwracać a siebie zbytniej uwagi, ale na pierwszej stronie nie było nic o trubuli.

– Jak już mówiłem, zanim ktoś raczył mi przerwać – rzekł Snape, ale Bea nie dała się sprowokować i nawet nie uniosła wzroku. – W kolejnym etapie będziecie musieli się zmierzyć z przygotowaniem antidotum, które ochroni was przed skutkami jadu trubuli bulwiastej.

Bea z trudem powstrzymała prychnięcie. Nie powinno ją dziwić, że Snape zadał jej pytanie, na które wcale nie musiała znać odpowiedzi. Całe szczęście, że z lektury była dobrze przygotowana. Gdyby powiedziała dwa razy nie wiem, to pewnie już byłaby w drodze do pokoju wspólnego Krukonów.

– To proste – wtrąciła Marina, jak zwykle nic sobie nie robiąc z tego, że co zajęcia była upominana, że zabiera głos nieproszona. – Wystarczy mieć bezoar.

– Blau, naprawdę uważasz, że w trakcie zaawansowanego konkursu z eliksirów, możesz skorzystać z czegoś tak oczywistego jak bezoar? – zapytał Snape podchodząc do stolika, który Marina zajmowała razem z Evangeline.

– Cóż… rozumiem, że jest na liście składników niedozwolonych? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

– Tak się składa, że nie ma o nim słowa – uściślił nauczyciel, wprawiając Marine w lekkie zakłopotanie.

– To chyba nie rozumiem, w czym problem? – dociekała dalej Puchonka.

– Jeśli na swojej liście składników zamieścisz tylko bezoar, a w czasie trzeciego etapu nie przygotujesz żadnego eliksiru, to pewnie dostaniesz zero punktów za konkurencje – wtrąciła Evangeline. – A skoro o punktach mowa, kiedy się dowiemy ile dokładnie ich zdobyliśmy za poszczególne eliksiry?

– Z tego co wiem, to dokładna lista pojawi się przed finałem – odparł Snape, a Bea przez chwile miała wrażenie, że ta rozmowa jest dziwnie naturalna i pozbawiona wszelkiej ironii, co było raczej nie podobne do nauczyciela eliksirów i faktu, że aż dwie uczennice ośmieliły się wejść mu w słowo.

– Im większa ilość punktów, tym większa przewaga w zadaniu finałowym – uściślił Snape. – O jego formule dalej wiadomo tylko tyle, że będzie to swego rodzaju tor przeszkód, w którym będziecie musieli użyć przygotowanych wcześniej eliksirów.

– Powinniśmy zorganizować sobie jakieś zajęcia z biegania –  rzekła beztrosko Marina. – Bo znając mnie, to dostanę zadyszki po kilku metrach. A ty, Evie, lepiej kup sobie jakieś sportowe buty, bo w tych trzewikach za daleko nie dobiegniesz – dodała wskazując eleganckie, sznurowane obuwie koleżanki.

– Dzięki za dobrą radę – burknęła Evangeline. – A ty nie zapomnij związać włosów, bo ci do oczu wejdą.

– No wiesz… to twoje są wiecznie rozpuszczone.

– Owszem, ale nie latają w koło głowy.

Beatrice pomyślała, że Snape chyba jest dziś w szalenie dobrym humorze skoro nie ukarał jej za spóźnienie i nie przerwał tej bezsensownej wymiany zdań o ciuchach i fryzurach.

– Jeśli chcesz, Blau, to możesz biegać – oświadczył tylko nauczyciel. – Tylko żeby się nie okazało, że jak na wiosnę stopnieją śniegi, to Hagrid znajdzie cię martwą na błoniach.

Evangeline się zaśmiała, Marina i Bill chyba też. Ale Bea i Albert nie pozwolili sobie nawet na najdrobniejszy dźwięk.

– A teraz, Blau – kontynuował Snape. – Skoro jesteś taka wygadana, to może powiesz nam jakie są skutki wypicia eliksiru na basie jadu czerwonego trutniowca krwiopijcy?

Marina jęknęła cicho, ale była przygotowana. Bea pomyślała, że od początku roku wiele się zmieniło, a panna Blau rzeczywiście zaczęła się przykładać do nauki. Odkąd nie opowiadała o bzdurach wyczytanych w serii książek o Mistrzyni Eliksirów, to przestała być najsłabszym ogniwem w konkursie. Miano to przypadło Beatrice…

~*~

Albert sam był zaskoczony tym, że temat kolejnego konkursu tak bardzo mu się spodobał. Pamiętał dokładnie, jak kilka lat temu miał marzenie zostać uzdrowicielem. I choć szara rzeczywistość sprawiła, że jego plany prysły, to miał ogromną nadzieję, że wiedza o truciznach i antidotach, którą przyswajał we własnym zakresie, czaiła się gdzieś w zakamarkach jego umysłu. Zupełnie jak stare notatki na dnie kufra.

Dlatego też odrobinę lżejszy i pewniejszy siebie po skończonych zajęciach pobiegł do pokoju wspólnego i sypialni.

Nie było jeszcze aż tak późno, więc jego współlokatorzy nie kwapili się kłaść do łóżek.  Sypialnia była pusta i cicha. Albert westchnął głośno, a potem nie myśląc zbyt wiele, aby nie psuć sobie w miarę dobrego nastroju, skierował swoje kroki w stronę kufra. Przyklęknął przy nim i otworzył ciężkie wieko z cichym skrzypnięciem. Przekopał się przez wierzchnią warstwę letnich ubrań, które nie były zbyt przydatne w zimowym okresie oraz szkatułkę z biżuterią po babci, którą zabrał z domu, aby ojcu nie przyszło do głowy sprzedać tych kosztowności i wymacał dłonią stos pergaminów. Wyciągnął je, mając nadzieję, że jest to dokładnie to, czego szukał.

Z naręczem odręcznych notatek usiadł na łóżku. Już miał zabrać się za wnikliwe przeglądanie, kiedy dostrzegł, że spod poduszki znów wystaje biała koperta. Chłopak wziął głęboki wdech i ujął ją w dłonie. Znów nie była zaadresowana, a jako pieczęć użyto butelki.

– Nie pomagasz mi – burknął pod nosem.

Tym razem przełamał pieczęć bez sprawdzania, czy aby ktoś nie zastawił na niego pułapki. Drżącymi rękoma wyciągnął zwitek pergaminu i rozprostował go. Był zapisany tym samy, dziwnym, równym pismem, które było tylko i wyłącznie kamuflażem. 

Drogi Albercie,

Nie mogę uwierzyć w to, że zupełnie zignorowałeś ostrzeżenie. Wiem, że to wszystko wygląda bardzo dziwnie i ciężko uwierzyć Ci w słowa zapisane w anonimowych listach, ale wiedz, że mam na uwadze tylko Twoje dobro i absolutnie nie chcę Twojej krzywdy. Chce jej Evangeline Potter. Jeśli będziesz ją dalej do siebie dopuszczać, to zrobię wszystko, aby zapłaciła za to, jak bardzo Cię krzywdzi. Obiecuję.

Albert zgniótł w dłoni list i zacisnął mocno wargi. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał była krzywda Evangeline Potter. To wszystko zaczęło się robić nie tylko dziwne, ale również niebezpieczne i przez myśl chłopaka przeszło, że najrozsądniej będzie to komuś zgłosić. Teraz musiał się tylko bardzo głęboko zastanowić, któremu nauczycielowi ufa najbardziej.