Rozdział 20: Etap pierwszy

W końcu nadszedł wyczekiwany przez wszystkich dzień – trzynasty grudnia, pierwszy etap Zaawansowanej Potyczki o Złoty Kociołek. Z pozoru jednak wszystko wyglądało jak przed kilkoma tygodniami. Pogoda nie nastrajała. Choć obniżyła się temperatura, a o poranku panowały przymrozki, to deszcz nadal rzęsiście padał, a słońce nie miało żadnych szans, aby przebić się przez grubą warstwę chmur. Całymi dniami panował nieprzyjemny półmrok, a w południe nie było wiadomo czy jeszcze nie zrobiło się jasno, czy już zaczęło się ściemniać.

Uczestnicy konkursu zjawili się w lochach piętnaście minut przed czasem. O dziwo, nawet wiecznie spóźnionej Marinie Blau się to udało. Przyszedł też Severus Snape, ale nie był sam. Razem z nim korytarzem kroczył ulubiony nauczyciel większości uczniów – Amadeusz Roberts, który wykładał ghuloznawstwo oraz dwóch nieznanych mężczyzn. Jeden z nich był starszym, siwiejącym i przygarbionym jegomościem, a drugi prawdopodobnie nie przekroczył pięćdziesiątki. Obdarzył uczniów szerokim, zawadiackim uśmiechem, a potem puścił oczko w bliżej nieokreślonym kierunku.

Snape wpuścił ich do klasy. W środku przygotowano pięć stanowisk. Każde z nich było podpisane imieniem i nazwiskiem uczestnika. Na dużych, drewnianych stołach stały spore kociołki, niezbędne przyrządy takie jak wagi, odważniki, sitka, noże, moździerze i łyżki oraz spersonalizowane składniki, które każdy z uczestników zamieścił na swojej liście. Gdyby spojrzał na to kompletny laik, pomyślałby, że uczniowie ważą różne eliksiry, które nie mają ze sobą zupełni nic wspólnego.

Kiedy cała piątka zajęła wyznaczone miejsca, głos zabrał Severus Snape.

– Punktualnie o godzinie dziesiątej rozpoczniemy pierwszy etap konkursu – oznajmił cierpko. – Na przygotowanie swoich eliksirów macie cztery godziny. Jeśli ktoś skończy wcześniej może podnieść rękę, wówczas otrzyma podpisany flakon, w którym umieści swój wywar. Czas nie zostanie przedłużony. Jeśli ktoś nie zdąży, to ocenie będzie podlegać to, co będzie się znajdować w jego kociołku. Wasze prace będzie oceniać pan Gary Cave, który powinien być wam znany, ponieważ napisał kilka książek, dotyczących alchemii ze szczególnym uwzględnieniem odporności na żywioły – wyjaśnił, wskazując roześmianego mężczyznę. – Natomiast pan Jon Gordon jest z Ministerstwa Magii, a jego zadaniem jest pilnowanie, czy wszyscy przestrzegają zasad. Będzie się tu pojawiać na każdym etapie konkursu – dokończył, a starszy osobnik nawet nie kiwnął głową. Wyglądał, jakby słowa Snape’a nie robiły na nim żadnego wrażenie.

– A profesor Roberts…

– Och, Severusie – przerwał mu uwielbiany przez wszystkich nauczyciel. – Po co ten oschły ton? Spójrz jacy oni wszyscy są zdenerwowani. Ja, moi drodzy – tu zwrócił się do uczniów, – również jestem od pilnowania porządku, ale nie uważam, aby było to konieczne.

W tym momencie głowę podniósł wysłannik Ministerstwa, jakby chciał zaprzeczyć temu bezczelnemu wyznaniu. Nie zdążył. Głos ponownie zabrał Snape.

– Jeśli ktoś ma jakieś pytania, to jest to ostatni moment, aby je zadać. Od dziesiątej ma tu panować bezwzględna cisza. Przypominam też, że w trakcie konkursu nie wolno korzystać z żadnych notatek. Nieważne, czy macie je zapisane na pergaminie czy rękach, panno Blau.

W tym momencie wszyscy zgromadzeni w klasie popatrzyli na Marinę. Ta, lekko zakłopotana, uśmiechnęła się delikatnie, a potem wzruszyła ramionami i ukazała nauczycielowi czyste dłonie. Snape w odpowiedzi burknął pod nosem coś niezrozumiałego.

– Skoro wszystko jest jasne, to zaczynajcie – dokończył nauczyciel eliksirów. Machnął różdżką, a spora klepsydra stojąca na biurku zaczęła przesypywać złoty piasek do pustej komory.

Uczniowie wzięli głęboki wdech i przystąpili do pracy nad pierwszym eliksirem.

Dla Evangeline Potter był to jeden z najgorszych dni w życiu. W sumie dopiero się zaczął, ale dziewczyna już przeczuwała, że skończy się fatalnie. Stała nad swoim kociołkiem i próbowała ogarnąć wzrokiem przygotowane składniki. Musiała być pewna, że ten, kto je szykował, o niczym nie zapomniał i niczego nie pomylił. Snape miał rację, wszystko było dokładnie odliczone, co w przypadku nasion genracza drzewiastego było dość problematyczne. Nie miała gwarancji, że akurat w tych okazach znajduje się odpowiednia ilość soku potrzebnego do sporządzenia eliksiru. Skarciła się w duchu, że nie zażyczyła sobie więcej sztuk. Co zrobi, jak okaże się, że któreś jest kompletnie puste? Jej wywar będzie się nadawać tylko do spuszczenia w toalecie.

Rozejrzała się ukradkiem po sali. Jej stanowisko było zaraz pod ścianą, więc najlepszy widok miała na pracującego obok Alberta Walkera. On najwyraźniej również zaczął od przeglądania tego, co ma przed sobą. Akurat oglądał dokładnie liście lepikrzewu, poprawiając przy tym okulary. Wydawał się nimi tak zafascynowany, jakby widział je pierwszy raz w życiu.

Obok Alberta stała Marina. Puchonak najwyraźniej od razu przystąpiła do pracy, bo pod jej kociołkiem już skwierczał ogień, a ona szykowała deskę i nożyk do pokrojenia pierwszego składniku. Evangeline miała nadzieję, że koleżanka poradzi sobie z recepturą i niczego nie pomyli. Fakt, że Snape nie wyłapał przekrętu (a przynajmniej tak sobie wmawiały) był dostatecznym cudem.

Bill i Beatrice stali za jej plecami więc panna Potter nie miała w sobie aż tyle odwagi, aby okręcać głowę i zerkać do ich kociołków. Wiedziała, że pomysł Weasleya był świetny, choć ona wiele rzeczy zrobiła by inaczej. Może powinna mu to powiedzieć? Podzielić się swoimi przemyśleniami i dać kilka wskazówek? Wówczas jego eliksir wszedłby na zupełnie inny, wyższy poziom. Dziewczyna jednak stanowczo milczała w kontaktach z młodym Gryfonem. Omijała go jak tylko mogła, co nie było proste zważywszy na to, że mieli większość wspólnych zajęć i co rusz wpadali na siebie w bibliotece. Na szczęście żadne z tych miejsc nie sprzyjało dyskusją.

Co do pomysłu Beatrice ciężko było jej się wypowiadać, bo nie znała go do końca. Przez swoje zasłabnięcie na czwartkowych zajęciach, Bea poszła do Snape’a w innym terminie i na osobności przedstawiła swój plan na tę konkurencję. Evangeline była bardzo ciekawa, co wymyśliła młodsza koleżanka, ale nie znalazła w sobie tyle motywacji, aby zapytać ją o to wprost.

Czas uciekał. Ziarna w klepsydrze przesypywały się nienaturalnie szybko. Evie za wszelką cenę próbowała się skupić. Napotkała na sobie zatroskany wzrok profesora Amadeusza. Snape był zajęty przeglądaniem jakiś papierów, pracownik Ministerstwa siedział znudzony i wyglądał, jakby zaraz miał wyjąć gazetę, natomiast gość… cóż, gość był w trakcie rozkładania na stole swoich książek dotyczących eliksirów. Evangeline nie za bardzo wiedziała, po co ten facet to robi… Dziewczyna rzeczywiście czytała te pozycje, ale nie znalazła w nich nic, co mogłoby pasować do jej dzisiejszego wywaru. Wiedziała, że były tam też rozdziały na temat ochrony przed wodą. Pamiętała doskonale, że jej ojciec przeglądał kiedyś jedną z tych książek właśnie pod tym kątem. Odrzucił ją wówczas na stół w jadalnie i powiedział słowa, które dokładnie utkwiły  w głowie dziewczyny: Co za bzdury, kto w ogóle wydaje taki bełkot naukowy? I teraz ten koleś ma oceniać jej wywar? Wywar… właśnie… jak nie weźmie się za robotę, to nie będzie miał co oceniać.

Policzyła do trzech i przystąpiła do pracy. Najpierw musiała rozgrzać kociołek. Podstawowym błędem było wrzucanie składników do nieodpowiednio rozgrzanego kotła. Marina na pewno popełniła ten błąd, bo już coś mieszała. Albert nie. Albert wiedział, co robi.

W czasie, jak niewielki ogień skwierczał pod naczyniem, Evangeline wzięła się za przygotowywanie składników na później. Wolała nie marnować czasu, szczególnie, że jej dłonie nadal były ciasno zabandażowane, co sprawiało, że tak prowizoryczne czynności, jak siekanie czy rozdrabnianie zajmowały jej więcej czasu niż zwykle. A do tego te okropne zawroty głowy i pulsowanie w skroniach, które towarzyszyło jej od kilku dni.

Przez ostatnie tygodnie miała wielką nadzieję dotrwać do tego dnia. Teraz nie była pewna, czy da radę ustać tyle godzin. Konkurs dopiero się zaczął, a Evangeline czuła się źle. W pewnej chwili złapała się na tym, że oddycha stanowczo za szybko i za głośno. Włożyła wiele wysiłku, aby nad tym zapanować. Mimo małego paleniska znajdującego się pod kociołkiem jej ciałem zaczęły wstrząsać nieprzyjemne dreszcze zimna. Miała szczerą nadzieję, że za chwilę nie zacznie się trząś.

Minęła pierwsza godzina, a Evangeline miała wrażenie, że wszystko co robi, robi raczej mechanicznie. Siłą woli skupiała się na pracy, aby nie myśleć o tym, jak okropnie się czuje i jak mocno bolą ją kolana od stania i plecy od nachylania się nad kociołkiem.

Już miała przejść do wydobywania soku z nasion genracza drzewiastego, kiedy znawca tematu, Gary Cave znudził się swoimi książkami i postanowił przejść się po klasie i pooglądać z bliska poczynania uczniów. W jego ślady poszedł Snape, który najwyraźniej zapragnął mieć nad wszystkim kontrolę.

Ku niezadowoleniu Evangeline gość zaczął właśnie od jej stanowiska. Podszedł (choć zachował odpowiedni dystans, więc dziewczyna wolała się nie zastanawiać, jak okropnie wygląda w tamtym momencie) i uśmiechnął się sztucznie. Potem rzucił okiem do kociołka, zacmokał cicho i popatrzył na nasiona genracza drzewiastego, które miała zamiar rozdusić.

– O! – krzyknął tak niespodziewanie, że Evangeline prawie wbiła sobie nożyk w palec. – Nasiona genracza drzewiastego? Cóż to za staromodny pomysł? Czy nie czytałaś mojej najnowszej publikacji? Nasiona te najlepiej zastąpić marynowanymi ogonami oposów. Jest to może droższa inwestycja, ale na pewno bardziej skuteczna.

Evangeline nie zawracała sobie głowy sztucznymi uśmiechami. Jej wzrok utkwiony był w niewielkim nożu, który trzymała w dłoni. Niewielkim, ale ostrym i niebezpiecznym…

– Panie Cave – zaczęła powoli, dokładnie ważąc każde słowo. – Nie uważam wierzeń ludowych za staromodne poglądy. Poza tym twierdzę, że nadal jestem zbyt mało oczytana, aby wartościować skuteczność nasion genracza drzewiastego oraz marynowanych ogonów z oposa. A pana książkę rzeczywiście czytałam, choć argumentacja nie przekonała mnie dostatecznie do pana receptury.

Tak, Evangeline zdawała sobie sprawę, że ma za długi język i niektóre komentarze powinna zostawić dla siebie. Tylko że, to zawsze było takie kuszące. No i te niezapomniane widoki malujące się na twarzy rozmówcy. Ten wyraz zaskoczenia, zmieniający się powoli w niedowierzanie, a potem w złość. Gary Cave idealnie wpasował się w ten schemat, a dziewczyna wiedziała, że właśnie straciła kilka cennych punktów w tej rozgrywce.

Wiedział to też Snape, który cały czas stał za plecami mężczyzny. I choć Evangeline była pewna, że nauczyciel się z nią zgadza, to jednak (dla zasady) obdarzył ją jednym ze swoich morderczych spojrzeń.

Gary Cave skierował swoje kroki do kolejnej ofiary. Tym razem był to Albert Walker. Snape natomiast najpierw zerknął do kociołka swojej uczennicy i dziewczyna była niemal pewna, że niezauważalnie kiwnął głową.

Evangeline rozdusiła nasiona i odetchnęła z ulgą, bo były to naprawdę ładne, świeże okazy przepełnione sokiem aż po brzegi. Kiedy dodała go do swojego wywaru, ten przybrał lekko zielonkawą barwę. Dziewczyna zaciągnęła się delikatnie jego oparami, stwierdzając, że zapach jest jak najbardziej poprawny.

Mijały kolejne minuty pracy, a ona powoli zaczynała tracić skupienie. Czuła się coraz gorzej, a kiedy mieszała wywar chochlą zrobiła to stanowczo zbyt energicznie, bo bąble pojawiające się na powierzchni zaczęły pękać z głośnym trzaskiem.

Od kilku minut przestała marznąć. Teraz czuła, że temperatura jej ciała niebezpiecznie się podnosi. Kiedy rękawem szaty otarła z czoła pierwszą kroplę potu wiedziała, że żarty się skończyły. Skręciła lekko ogień pod kociołkiem, czując, że robi jej się niedobrze.

Co powinna zrobić? Zrezygnować, tak podpowiadał jej zdrowy rozsądek. Ale jeśli to zrobi, to zostanie zdyskwalifikowana z całego konkursu. Straciła quidditch, nie mogła pozwolić również na to. Do końca konkurencji zostały niecałe trzy godziny, ale ona była pewna, że uda jej się uwinąć w dwie. Wystarczyło włożyć w to jeszcze trochę wysiłku…

Teraz żałowała, że nie posłuchała ojca, że nie pozwoliła mu się zabrać do szpitala na kilka dni. Może wówczas udałoby jej się to jakoś powstrzymać? Czymkolwiek było wspomniane to.

Tym razem nie zadawała sobie nawet trudu panowania nad przyspieszonym oddechem. Kątem oka dostrzegła, że Albert się jej bacznie przygląda. Evangeline próbowała dać mu wzrokiem jakiś znak, że ma przestać się gapić i skupić nad swoim eliksirem, bo brązowawy dym, który unosił się nad jego kociołkiem stawał się coraz gęstszy i jak dalej będzie się rozglądać, to wszystko zacznie mu kipieć.

Jej niewerbalne znaki pomogły, bo chłopak szybko wrócił do ratowania tego, co omal nie spieprzył. Evangeline popatrzyła na nauczycieli i gości, chciała się upewnić, że nikt nie widział tej wymiany spojrzeń, która mogła być źle odebrana. Niestety, profesor Amadeusz nie spuszczał z niej wzroku, choć chyba nie za bardzo przejął się tym, co się wydarzyło, a bardziej martwił się o stan dziewczyny.

 Panna Potter starała się wrócić do swojego wywaru, ale czuła, że poci się coraz mocniej. Nie nadążała już z ocieraniem czoła i skroni, a w dodatku nie miało to najmniejszego sensu, bo czuła, że cała jest mokra. Ubranie już niemal przykleiło się do jej pleców, co tylko potęgowało ból.

Skup się, skup się – powtarzała sobie w myślach przez kolejne długie minuty.

Nie była pewna, czy nadal stoi prosto. Nie była też pewna, kiedy dokładnie przy jej stanowisku zjawił się profesor Snape i odchrząknął głośno.

– Co się dzieje, Potter? – zapytał, a w jego głosie dało się wyczuć zdenerwowanie. – Jesteś cała mokra…

– No co pan nie powie… – burknęła niegrzecznie, co w każdych innych okolicznościach skończyłoby się szlabanem.

– Masz gorączką – skwitował, lekceważąc jej komentarz. – Idź do skrzydła szpital…

– Nie – przerwała mu. – Nie zrezygnuję z tego konkursu choćby nie wiem co. Poradzę sobie. Jak się zepnę, to za półtorej godziny skończę.

– Nie dyskutuj ze mną, Potter. Jeśli umknęło to twojej uwadze, to jestem opiekunem twojego domu i ja o tym decyduję – powiedział, nie spuszczając wzroku z jej przeszklonych oczu.

– Wiem, ale proszę mi pozwolić dokończyć ten eliksir – wyszeptała, czując narastającą bezsilność.

W tamtym momencie nienawidziła siebie, bo jedynym na co miała ochotę było usiąść i płakać. Rzadko narzekała na swój los, ale wówczas naprawdę miała wszystkiego dość.

– Pan też by nie chciał rezygnować – dodała.

– Masz półtorej godziny – rzekł. – Ani minuty więcej. Potem podnosisz rękę i kończysz konkurencję z tym, co masz w kociołku. Zrozumiałaś?

Kiwnęła głową, a Snape się oddalił. Podszedł do profesora Amadeusza i powiedział mu coś półgębkiem. Tamten przytaknął z zatroskaną miną i popatrzył na swój kieszonkowy zegarek. Przez następną godzinę nawet na chwilę nie spuścił wzroku z Evangeline.

Albert wrzucił do kociołka sproszkowany korzeń miłorzębu i zamieszał wszystko powoli i dokładnie. Do końca pierwszej konkurencji nie zostało wiele czasu. Zdrowy rozsądek podpowiadał chłopakowi, że zdąży bez problemu, ale panika i tak co jakiś czas brała nad nim górę. Czasem wydawało mu się, że zapomniał coś dodać. I choć nie znajdował owego składnika na stole, co znaczyło, że jednak pytlił się delikatnie w kotle, to jednak nachylał się dyskretnie i patrzył, czy przypadkiem nie spadł mu na ziemię.

Chłopak naprawdę powinien być z siebie zadowolony, bo wykonał kawał dobrej roboty, ale on jakoś nie potrafił. A na domiar złego, co chwila odwracał głowę i upewniał się, że Evangeline stoi jeszcze na nogach.

Choć ich stanowiska dzieliło kilka metrów, to jednak z tej odległości był w stanie dostrzec jej zaczerwienione policzki i krople potu spływające po twarzy. Dyszała ciężko, garbiła się i ewidentnie nie potrafiła utrzymać prosto głowy. Albert widział, że nauczyciele nie spuszczali z niej wzroku, ale dziwił się, że nadal pozwalali jej działać. Pot, w starciu z jej skórą, był przecież tak samo niebezpieczny, jak każda inna woda.

Około czterdzieści minut przed końcem czasu Evangeline podniosła rękę. Profesor Amadeusz znalazł się przy niej niemal w sekundę, co było niesamowitym wyczynem, zważywszy na jego podeszły wiek i tuszę. Coś do niej mówił, ale Albert nie był w stanie rozróżnić słów. Ona tylko kiwała delikatnie głową, a trzęsącą się dłonią wygasiła ogień pod kociołkiem. Bandaże miała brudne i postrzępione, a jej twarz zdawała się być nieobecna. Wyglądała naprawdę paskudnie, a Albert czuł, że ten widok zostanie z nim na długie lata.

Snape podszedł do nich po chwili, trzymając w dłoniach dwa puste flakoniki podpisane imieniem i nazwiskiem dziewczyny. Gary Cave też się zbliżył, ale dystans zachował. Tylko facet z Ministerstwa nie kwapił się, aby ponieść swój szanowny tyłek z krzesła.

Nauczyciel eliksirów nawet nie kwapił się podać jej fiolek. Sam zaczął je napełniać, widząc jej rozedrgane ręce. Też coś mówił, a jego twarz była napięta.

– Chodź już, Evangeline – powiedział profesor Amadeusz odrobinę głośniej, przez co Albert mógł go usłyszeć.

Wziął dziewczynę pod ramię, kiedy ta zaczęła stawiać pierwsze, chwiejne kroki. Walker zdał sobie sprawę, że nie tylko on gapi się na całą tę scenę. Marina, Bill i Bea również przerwali pracę nad swoimi wywarami, choć czas nieubłaganie pędził. Puchonka nagryzała wargę z nerwów, Gryfon wyglądał, jakby sam chciał zakończyć pracę dokładnie w tym momencie, a Krukonka marszczyła brwi.

– Natychmiast powiadomcie jej ojca – rzucił jeszcze Snape do pleców nauczyciela ghuloznawstwa.

A zanim zamknęły się za nimi drzwi, Albert był pewny, że Evangeline osunęła się po ścianie korytarza.

~*~

Albert, Bill, Marina i Beatrice siedzieli wspólnie po skończeniu pierwszego etapu konkursu. Żadne z nich nie było skore do dyskusji o eliksirach. Nikt nawet się nie pochwalił, jak mu poszło. Cała czwórka milczała jak zaklęta, mając w głowie obraz Evangeline Potter. Każdy, co zupełnie naturalne w takich chwilach, doszukiwał się w tym swojej winy i zastanawiał, czy mógł temu jakoś zapobiec.

Bill uważał, że już dawno powinien z nią porozmawiać. Wyjaśniać te wszystkie kwestie i sprawy, które wypłynęły po wspólnym wypadzie do Hogsmeade. Przecież nie przeszkadzała mu jej choroba. On po prostu chciał wiedzieć, jak powinien się względem niej zachowywać. Czego nie robić, aby jej bardziej nie zaszkodzić.

Marina też czuła się źle. Przecież Evangeline powiedziała jej wprost, że czuje się coraz gorzej, a choroba zaczyna przybierać inną, niepokojącą postać. Dlaczego nic z tym nie zrobiła? Przecież nawet Snape ją o to pytał. Mogła napomknąć kilka słów. Niby przypadkiem, niby mimochodem… a nie milczeć.

Beatrice widziała dokładnie, że Ślizgonka je stanowczo za mało. Sama, idąc tym torem, doprowadziła się do skrajnego wyczerpania. I może była to tylko kropla w morzu wszystkich problemów Evangeline, to jednak dało się zareagować wcześniej.

Albert, choć sam nigdy by tak o sobie nie powiedział, miał największą wiedzę z całej tej czwórki. Wiedział, czym jest uczulenie na wodę i jak sobie z tym radzić. Wiedział też, że to, co działo się z dziewczyną nie było zwykłym uczuleniem. A wszystko to sprowadzało się do jednego, prostego wniosku…

– Mówiłam wam, że ktoś próbuje się pozbyć konkursowiczów – powiedziała Beatrice. – Ale oczywiście nikt nie chciał mnie słuchać. Najpierw Gregory, a teraz Evangeline. Obydwoje byli faworytami.

– Evie jest chora – przypomniała jej Marona, choć głos lekko jej zadrżał, jakby nie umiała przekonać do tych słów nawet siebie.

– Tak – wtrącił się Albert. – Ale nie uważasz, że bardzo szybko jej się pogorszyło? Przecież przez tyle lat udawało jej się wszystko doskonale ukrywać. Grała w quidditcha nawet w deszczu. A teraz z każdym dniem była coraz bardziej rozsypana.

– Ale jej ojciec uważany jest w szpitalu za mistrza klątw – dodał Bill. – Na pewno od razu rozpozna, co tak właściwie się wydarzyło.

– Nie chcę cię martwić, alej jej ojciec był w Hogwarcie co najmniej dwa razy – wyjaśniła Marina. – Też nie wie, co się dzieje. Chciał ją zabrać do szpitala, ale Evie oczywiście się nie zgodziła.

– To po co liczył się z jej zdaniem? – wtrąciła Bea. – Mój zabrałby mnie stąd siłą.

Zamilkli na chwilę, pogrążeni we własnych myślach. I nagle Marina coś sobie przypomniała. Rozmowę nowego nauczyciela obrony przed czarną magią z tajemniczą kobietą. Już chciała powiedzieć o tym reszcie, kiedy zauważyła na korytarzu postać Snape. Zerwała się energicznie zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, co się dzieje.

– Panie profesorze! – krzyknęła stanowczo zbyt głośno, bo nauczyciel znajdował się w odległości kilku metrów. – Co z Evie?

Mężczyzna zmierzył ją dokładnie.

– Nie wiem, Blau – odpowiedział, choć uwadze Mariny nie uszło, że ton jego głosu był dziwnie normalny. – Zabrali ją do Munga. Głupia dziewczyna, powinna od razu przerwać tę konkurencję.

– Zależało jej – wtrącił się Bill. – Włożyła w to najwięcej pracy z nas wszystkich.

Snape nie odpowiedział, choć po jego minie dało się wyczuć, że ma w zanadrzu jakiś zgryźliwy komentarz. Pokręcił tylko głową, a potem zwrócił się ponownie do Mariny.

– Prawdopodobnie nie wróci do szkoły przed przerwą świąteczną.

– To może lepiej… niech dojdzie do siebie – odpowiedziała dziewczyna. – Będę jej wysyłać notatki. Ale spokojnie będę je notować na pergaminie a nie na rękach.  Wtedy musiałabym je sobie odciąć…

Ten komentarz był tak żałosny, że nikt nawet się nie uśmiechnął. Wszyscy zmarszczyli brwi i popatrzyli na Marinę, jakby ta zupełnie postradała zmysły.

– O waszych eliksirach porozmawiamy w czwartek – dodał jeszcze Snape, lekceważąc ten komentarz, a potem oddalił się energicznym krokiem, zostawiając uczniów pogrążonych w myślach.

Marina westchnęła. Dziwne. Przez tyle lat była sama, a teraz poczuła, że naprawdę brakuje jej Evie. Miała szczerą nadzieję, że dziewczyna szybko dojdzie do siebie i wróci do zamku w dużo lepszej kondycji. Próbowała pozbyć się z głowy obrazu zaczerwienionej twarzy koleżanki i tych kropli potu lśniących na czole. Kropli, które dla Evangeline były niczym żrący kwas. Bezskutecznie. Widziała ją za każdym razem, jak zamykała oczy.