Rozdział 18: Czwartkowa katastrofa

Niemal w każdej szkole panuje przeświadczenie, że jeśli jakiś uczeń jest dobry z jakiegoś przedmiotu, to wówczas zajęcia te są dla niego swoistym relaksem. Choć bardzo by się chciało, nie można tego samego powiedzieć o lekcji eliksirów w Hogwarcie. Kiedy Severus Snape stał za biurkiem, nikt nie mógł czuć się bezpieczny. I nie miało znaczenia, czy były to normalne, obowiązkowe zajęcia czy czwartkowe kółko dla uczestników Potyczki o Złoty Kociołek. W zasadzie ci drudzy mieli dużo gorzej, bo nauczyciel wielokrotnie wymagał od nich stanowczo zbyt wiele i nie szczędził gorzkich słów oraz drwiących uwag przy każdym niepowodzeniu.

W ten czwartek nie miało być inaczej. Szczególnie, że był to dzień, w którym każdy z uczniów miał zdać relację na temat swojej wstępnej wizji dotyczącej eliksiru odporności na ogień.

Albert Walker jak zwykle próbował udawać, że go nie ma i jak zwykle słabo mu to wychodziło. Pięć osób w pracowni eliksirów to stanowczo zbyt mało, aby mówić o jakimkolwiek tłumie, w który można się wtopić. Oczywiście chłopak był przygotowany. Do wczoraj wydawało mu się, że całkiem dobrze. Pewność siebie uleciała dopiero w momencie, kiedy zobaczył srogie spojrzenie Snape'a i jego napiętą twarz.

Profesor obserwował swoich uczniów przenosząc wzrok na każdego z nich. Albert nie chciał się gapić, ale mimowolnie rzucił okiem na swoich towarzyszy niedoli. Tylko jedna osoba nie wyglądała, jakby zjadła coś nieświeżego na obiad. Marina Blau twarz miała spokojną i nieprzeniknioną jak zwykle, w kącikach jej ust błąkał się nawet cień uśmiechu. Tylko czasem ukradkiem zerkała na Evangeline, jakby chciała się przekonać, że z nią wszystko w porządku. Walker jednak doskonale wiedział, że nic nie jest w porządku. Choć jakby się nad tym wszystkim poważnie zastanowić, to chłopak nie wiedział, dlaczego wszyscy uczniowie przeżyli taki szok, gdy dowiedzieli się o chorobie Ślizgonki. Patrząc na nią naprawdę nie trudno było się zorientować, że z jej skórą jest coś nie tak. Dziś jednak wyglądała naprawdę fatalnie, niewiele miała z dawnej, niezależnej i pewnej siebie osoby. Albert mógł nawet przysiąc, że jej oczy są zaczerwienione od płaczu, a policzki pokryte okropną wysypką po kontakcie ze łzami. Zrobiło mu się jej żal. A potem przypomniał sobie, jaki okropny był w stosunku do niej Gregory i poczuł gorzki wstyd palący w gardło.

Nie chcąc się dłużej gapić przeniósł wzrok na Billa Weasleya. Oczywiście wszyscy huczeli o jego spektakularnej podwójnej randce z Evangeline i Mariną z której, jak widać, nic nie wyszło. A Gryfon najwyraźniej nie potrafił się do końca z tym pogodzić. Jego wzrok uciekał, a Albert dokładnie wiedział, w którą stronę. Musiało go nieźle trafić i wbrew plotkom wcale nie urwał znajomości z racji choroby dziewczyny. Prawda musiała być inna...

W swoich rozmyślaniach Walker niemal zapomniał o Beatrice Doyle. Może dlatego, że dziewczyna zdawała się stawać coraz bardziej przezroczysta? Bea miała w sobie jakiś dziwny paradoks. Od początku roku na jej twarzy pojawiły się trzy kolczyki, często zamiast klasycznych,  zapinanych na srebrną klamrę półbutów wkładała trampki (co nie do końca odpowiadało wszystkim nauczycielom), a w dodatku zaczęła  się malować (co już w ogóle było nie do przyjęcia). Mogłoby się wydawać, że takie zmiany w wyglądzie sprawią, że dziewczyna stanie się jeszcze bardziej pewna siebie i buntownicza, a prawda była taka, że mocno przygasła. Jej skóra stała się dziwnie blada i cienka, policzki lekko się zapadły, a szata stała się coraz luźniejsza. Bea mocno chudła, tracąc przy tym swój animusz. I choć ona i Albert byli z tego samego domu, to jednak chłopak miał wrażenie, że nie znają się na tyle dobrze, aby pytać, czy aby na pewno wszystko z nią w porządku. Przecież to normalne, że każdy ma jakieś problemy...

– Walker, przestaniesz rozglądać się po sali, jakbyś widział ją pierwszy raz w życiu i zaczniesz w końcu uważać na to co mówię? – wyrwał go z zamyślenia szorstki głos Severusa Snape'a. – No chyba, że nie interesuje cię dalszy udział w konkursie.

Chłopak poczuł na sobie spojrzenie kilku par oczu więc speszył się wyraźnie i opuścił głowę. W typowym dla siebie geście poprawił okulary.

– Przepraszam, panie profesorze – wydukał ledwo zrozumiale.

Snape zignorował jego słowa.

– Jak już mówiłem, na dziś mieliście przygotować przynajmniej jakiś pomysł na eliksir odporności na ogień według wytycznych, które wam podałem. Jeśli ktoś nie ma nic, to niech od razu wstanie i wyjdzie, bo nie ma sensu, aby tu siedział. Już mówiłem, że nie zamierzam robić tego za was. Lenistwa nic nie usprawiedliwia.

Albert miał ponad sześć lat, aby przekonać się, że Snape lubi takie przemowy. Pamiętał, że kiedyś nawet Evangeline z tego zażartowała. Chłopak jednak miał nieprzyjemną przypadłość podchodzić do wszystkiego całkowicie na serio, przez co nawet teraz z trudem uspokajał drżenie rąk i kolan, które na szczęście schowane miał pod stołem.

W klasie nikt się nie poruszył, co mogło oznaczać, że uczniowie nie byli aż tak beztroscy, aby przyjść z pustymi głowami.

– Dobrze więc... – kontynuował nauczyciel, krążąc wzdłuż ławek. – Kto chce zacząć?

Znów zero reakcji. Nie licząc tego, że ktoś odważył się zakaszlnąć, ale Albertowi nie udało się namierzyć źródła tego głosu.

– Potter – rzekł krótko Snape, dając dziewczynie do zrozumienia, że ma przedstawić swój pomysł. Walkerowi przeszło przez myśl, że jeśli ktoś miał wykonać to zadanie bezbłędnie to była to właśnie Evangeline. Tylko ona mogła nie zdenerwować profesora swoimi  pomysłami, bo z reguły były świetne. Chłopak wiedział, że za chwilę poczuje się jeszcze bardziej niepewny tego, co przygotował.

Ślizgonka kiwnęła głową dopiero po chwili, jakby potrzebowała trochę więcej czasu na przetworzenie tego krótkiego komunikatu. A potem bardzo powoli zaczęła rozwijać przed sobą pergamin zapisany drobnym, niewyraźnym pismem. Albert miał wrażenie, że jej ślimacze tempo jeszcze bardziej zdenerwuje nauczyciela, ale potem dostrzegł, co jest jego powodem. Jej palce niemal się nie zginały ze względu na grube bandaże, w które były owinięte. Wyglądała, jakby każdy ruch sprawiał je ból. A potem zaczęła mówić. Cicho, powoli i niewyraźnie... wszystko przez rany i pęknięcia, znajdujące się w kącikach ust.

– Na początku natrafiłam na książkę Boba Hatlena, której to autor wyraźnie zaznaczał, że składnik wydzielina korniczaka jest czymś obowiązkowym w eliksirach odporności na ogień, choć jednocześnie stwierdził, że podobne właściwości może mieć korzeń drobnolistki pospolitej o czym również napomknął Louis Norton w pozycji Jak się chronić przed żywiołami. Norton jednak wyraził większy optymizm w działaniu tego korzenia choć słowem nie wspomniał, że roślina ta nie powinna być łączona z jadem żądlibąka, ponieważ jej właściwości są wówczas mocno osłabione...

Evangeline mówiła dalej, a Albert był pod coraz większym wrażeniem tego, w jaki sposób przygotowała się na to spotkanie. Co kilka sekund zerkała na swoje notatki, aby przytoczyć autora i tytuł książki. Czasem mówiła o rzeczach, o których Walker nawet nie słyszał, choć był od niej rok starszy. Niektóre sprawy przedstawiała w taki sposób, jakby były oczywistością.

Krukon ośmielił się nieznacznie rozejrzeć po sali i zrozumiał, że nie tylko on zbiera szczękę z podłogi. Bill próbował na szybcika coś dopisać do swoich przemyśleń, Marina zerkała na notatki koleżanki, jakby chciała się przekonać, czy dużo ich jeszcze zostało, a Bea.. cóż, Bea chyba straciła nadzieję, bo zrobiła się jeszcze bledsza.

– Łącząc przytoczone przez badaczy właściwości żywokostu – mówiła dalej Ślizgonka – uznałam, że jego obecność w takim eliksirze jest niezbędna, aby uzyskać pożądany efekt. Jednocześnie, co zostało napomknięte przez Edwarda Delata w monografii Przez płomienie, żywokost nie należy pod żadnym pozorem łączyć z liściem asfodelusa, ponieważ w źle dobranych proporcjach mogą stworzyć mieszankę silnie wybuchową. Jak dawkować żywokost opisał Don Bolender, zaznaczając tym samym, że nie poleca robić tego w warunkach domowych bez odpowiedniego sprzętu. W żywokoście najniebezpieczniejsze są soki, znajdujące się w całej roślinie, a nie, jak mylnie sądzono, tylko w jej łodygach, dlatego idąc dalej natknęłam się na wzmiankę, że można go zastąpić dużo bezpieczniejszym i łatwiej dostępnymi nasionami genracza drzewiastego.

Albert odważył się popatrzeć na Snape'a. Mężczyzna nie spuszczał wzroku z Evangeline i uważnie słuchał każdego jej słowa. Nie przerywał jej, choć uwadze Walkera nie uszło, że czasem marszczył delikatnie brwi, co mogło oznaczać, że nie do końca zgadzał się ze wszystkim, o czym mówiła.

– I właśnie dlatego uważam, że korzystając z tych składników można uwarzyć eliksir dużo silniejszy niż ten robiony na bazie wydzieliny korniczaka – zakończyła swoją przydługą wypowiedź dziewczyna. Jej oddech przyspieszył, jakby ten kilkunastominutowy monolog sprawił jej okropnie dużo trudności.

– Dobrze – rzekł przeciągle nauczyciel. – A gdzie natknęłaś się na wzmiankę o nasionach genracza drzewiastego?

– W książce Niesamowite właściwości zwyczajnych roślin Berty Maglus – odpowiedziała szybko nawet nie zerkając do swoich notatek. – Kiedyś natknęłam się na jej nazwisko, czytając eseje podhalańskich zielarzy z osiemnastego wieku. Wiem, że to staroć, ale najnowsze badania potwierdzają to, w co kiedyś wierzono.

I wtedy Alberta zatkało totalnie. Evangeline zawsze chodziła z nosem zatopionym w książkach, ale chłopak nawet by nie pomyślał, że może czytać dosłownie wszystko. Podhalańscy zielarze z osiemnastego wieku? Kim do cholery byli ci zielarze i co jej w ogóle przyszło do głowy, aby czytać ich eseje? Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że dużo ciekawsze są te głupie erotyki Mariny Blau niż to.

– Nie ma wymogu, aby korzystać tylko ze współczesnej literatury – oznajmił krótko Snape. – Jednakże warto odróżniać rzeczy wartościowe od ludowej paplaniny. W tym wypadku jednak trzeba się zgodzić, że te nasiona potrafią być bardzo pomocne w eliksirach, do których dodajemy asfodelus. Dobrze, Potter, obrałaś dobry kierunek myślenia, popracuj nad tym dalej. Za tydzień chcę zobaczyć wstępną recepturę.

Dziewczyna pokiwała głową, apotem zapisała coś na skrawku pergaminu.

– Mam nadzieję, że pozostała czwórka jest przynajmniej w połowie tak przygotowana jak Potter – dodał Snape, robiąc niebezpieczny krok w stronę Alberta. – Więc, kto następny?

– To może ja – wyrwała się niespodziewanie Marina Blau, opóźniając tym samym moment największej kompromitacji w życiu Alberta Walkera.

Snape się cofnął, ale minę miał nietęgą. Najwyraźniej nie spodziewał się po uczennicy niczego mądrego. A Krukon wiedział, że pomysły tej dziewczyny mogą zupełnie rozzłościć nauczyciela.

– Mów, Blau.

– Nie mam do powiedzenia tyle, co Evangeline – oświadczyła, wyciągając swoje notatki, a Albert dostrzegł z daleka, że ma tam zapisane tylko kilka słów. – Nie jestem tak mądra jak ona i nie potrafię aż tak dobrze buszować po książka, a co do podhalańskich zielarzy, to nawet nie mam pojęcia, gdzie jest to całe Podhale...

Jej bezmyślny wstęp był zupełnie zbędny, a osobą najbardziej zażenowaną tymi słowami zdawała się być Evangeline Potter, która najwyraźniej kątem oka przeczytała te notatki, bo zaczęła wyglądać na naprawdę przerażoną tym, co zaraz miało nastąpić.

– Wydaje mi się... – zaczęła Marina, a po minie Potter dało się wyczuć, że zastanawia się nad upozorowaniem omdlenia. – Warząc eliksir odporności na ogień zamiast wydzieliny korniczaka możemy użyć wyciąg z jadu polaritu toksycznego. Jego właściwości są podobne do wydzieliny, ale dużo silniejsze.

Zapadło milczenie, które ewidentnie nie zwiastowało niczego dobrego. Snape wyglądał, jakby za chwilę miał wyciągnąć różdżkę i potraktować dziewczynę jakąś wymyślną klątwą. Marina jednak była zupełnie niewzruszona. Uśmiechała się delikatnie i z pewnością siebie patrzyła nauczycielowi w oczy. A przez głowę Walkera przeszła myśl, że ona robi to wszystko specjalnie. Przecież nikt nie mógł być aż tak głupi. Problem polegał jednak na tym, że Snape nie znał się na żartach, a nawet jakby, to ten był już totalnie nieśmieszny.

– Zechcesz się podzielić z nami swoimi tajemnymi źródłami wiedzy, Blau – zapytał Snape, choć chyba wszyscy doskonal je znali.

– Saga książek o Mistrzyni Eliksirów – odpowiedziała dziewczyna, wzruszając ramionami.

Cisza. Cisza przerywana czyimś głośnym oddechem. Dopiero po chwili Albert zdał sobie sprawę, że to Evangeline nadal tak głośno łapie powietrze.

– Wynocha, Blau.

Słowa zaskoczyły wszystkich, a najbardziej sama Marinę. Żarty się skończyły, choć z jej twarzy nadal nie schodził ten nikły cień uśmiechu.

– Słucham? – zapytała trochę głupio.

– Powiedziałem, wynocha z tej klasy. Nie chcę cię tu więcej widzieć, skoro jesteś aż tak głupia, aby pomimo moich uwag po raz kolejny powoływać się na te durne książki. Twoja ignorancja jest poniżej wszelkiej krytyki.

Takie słowa musiały zaboleć, ale Marina najwyraźniej nie zamierzała tego po sobie pokazać. Podniosła się z krzesła i przez chwilę popatrzyła nauczycielowi w oczy. Potem znów wygięła wargi w delikatnym uśmiechu, odwróciła się na pięcie, rzuciła krótkie do widzenia i spokojnie opuściła salę. Nie szurała krzesłem, nie trzaskała drzwiami. Po prostu wyszła.

– Panie profesorze, uważam że Marina… – próbowała coś powiedzieć Evangeline, jednak Snape przerwał jej krótkim gestem dłoni.

– Nie wtrącaj się, Potter – burknął. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ten poziom głupoty jest dla ciebie akceptowalny.

Dziewczyna najwyraźniej nie zamierzała tak łatwo odpuścić już otwierała usta, aby jednak stanąć w obronie koleżanki, kiedy nagle...

Trzask... 

Coś głośno huknęło z tyłu sali i Albert dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że to Beatrice upadła na podłogę. Najwięcej refleksu miał Bill (albo po prostu siedział najbliżej), bo w kilka sekund znalazł się przy Krukonce.

– Co znowu, do cholery – wyrwało się Severusowi, bo ewidentnie nie powinien przeklinać.

Bea powoli zaczęła się podnosić, choć nadal była blada, a jej wzrok błądził po klasie, jakby lochy widziała po raz pierwszy. Zdawała się być skołowana i zupełnie nieobecna.

– Co się stało, Doyle? – zapytał nauczyciel, kiedy Bill pomógł dziewczynie usiąść na krzesło.

No tak, Waesley był prefektem, ale Walker był prefektem naczelnym... powinien zareagować szybciej. Evangeline też wstała, choć chyba wszyscy woleli, aby jednak siedziała, bo chude jak patyki nogi nie wyglądała zbyt stabilnie.

– Co się stało, Doyle? – powtórzył swoje pytanie zniecierpliwiony Snape. – Boli cię coś?

– Nie – wydusiła z siebie, powoli wracając do rzeczywistości. – Chyba zasłabłam...

– Jadłaś coś?

Nie wiedzieć czemu dziewczyna popatrzyła na Evangeline. Albert pomyślał, że może szuka w niej jakiejś kobiecej solidarności.

– Odpowiedz.

– Tak... – burknęła mało przekonująco.

– Walker, zaprowadź ją do skrzydła szpitalnego – zarządził krótko nauczyciel. – A jak masz coś mądrego do powiedzenia, to wróć. Jeśli nie, to nie pokazuj mi się lepiej na oczy.

– Dobrze, panie profesorze – powiedział szybko, stanowczo zbyt energicznie kiwając głową.

Podszedł do Beatrice i chwycił ją mocno pod ramię, pomagając wstać z krzesła. Nie opierała się w żaden sposób. Przez ułamek sekundy przeszło mu przez myśl, że nie zazdrości Evangeline i Billowi tego, że zostają z nauczycielem sam na sam.

~*~

Beatrice czuła okropny wstyd, kiedy wraz z Albertem kroczyła korytarzem prosto do skrzydła szpitalnego. Nadal lekko kręciło jej się w głowie, a ściany wirowały niebezpiecznie. W dodatku czuła jak jej żołądek z głodu przykleja się do kręgosłupa. Burczało jej w brzuchu, ale miała nadzieję, że kolega z jej domu tego nie słyszy.

– Nie musisz mnie odprowadzać – oświadczyła, mając nadzieję, że stawia prosto kroki. – Już mi lepiej, poradzę sobie.

W pierwszej chwili Albert nic nie odpowiedział. Prawdopodobnie myślami był zupełnie gdzieś indziej. To dziwny chłopak – pomyślała Bea. – Mądry, inteligentny, nawet nie taki brzydki, a jednak spokojny i cichy. Co on w ogóle robił w towarzystwie tego palanta Willsona?

– Halo, Albert, czy ty mnie słuchasz? Też zamierzasz zemdleć? – zapytała, siląc się na dowcipny ton głosu.

– Co?

– Pstro.

Przez chwilę szli w milczeniu. Bea uznała, że nie będzie na siłę podtrzymywać tej rozmowy skoro Walker najwyraźniej nie ma na to najmniejszej ochoty.

– Nie wiem czy wracać na eliksiry – oświadczył po chwili.

– Oszalałeś? Dlaczego?

– To co mam do powiedzenia nawet w kilku procentach nie jest tak dobre, jak wypowiedź Evangeline. A sama widziałaś, jak Snape potraktował Marinę.

– Chyba nie zamierzasz porównywać się do Blau? To przecież wariatka.

– Jest dość... specyficzna…

– Specyficzna? Albert, ona już drugi raz przedstawiła Snape’owi pierdoły z tych głupich książek. Na jego miejscu też bym ją wywaliła. Więc się nie wygłupiaj, tylko wracaj do lochów. Do skrzydła trafię sama, a w zasadzie, w ogóle nie muszę tam iść…

– Jasne… a potem będzie na mnie, że tak jak Willson, nie wywiązuję się z obowiązków prefekta naczelnego – oświadczył chłopak i chyba pierwszy raz powiedział nieprzyjemne słowa pod adresem swojego kolegi. – Snape na pewno sprawdzi, czy tam doszliśmy.

– A po co miałby to robić… – burknęła Bea, mając wrażenie, że znów jest małą dziewczynką kręcącą się na karuzeli pod domem. – Brakuje ci Gregory’ego?

Nie powinna o to pytać. Wiedziała, że jej stosunki z Walkerem nie są aż tak mocne, aby zadawać osobiste pytania. Albert też poczuł się tym lekko zakłopotany.

– A tobie brakowałoby Molly? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

– To moja najlepsza przyjaciółka. Zawsze byłyśmy nierozłączne, ale teraz tak jakby się oddalamy – oświadczyła, czując nieprzyjemną gulę w gardle. Nie chciała płakać, ale miała wrażenie, że jak tak dalej pójdzie, to nie powstrzyma łez. – Ona mnie nie rozumie.

Walker znów się zamyślił. Jego spojrzenie utkwione było gdzieś w oddali. Willson też cię nie rozumiał – pomyślała Bea. – Jesteś tak samo samotny jak my wszyscy.

W końcu dotarli do skrzydła szpitalnego. Przystanęli przed drzwiami i westchnęli niemal równocześnie.

– Teraz już naprawdę poradzę sobie sama – oświadczyła Beatrice, energicznie otwierając drzwi. Nie chciała, aby Albert słyszał, jak tłumaczy się przed panią Pomfrey.

Chłopak nie oponował. Stał jeszcze chwilę w samotności, a potem odwrócił się na pięcie i skierował kroki do lochów.

~*~

Bill musiał przyznać, że to czwartkowe spotkanie nie należało do najprzyjemniejszych. Kiedy opuszczał w końcu klasę od eliksirów czuł się dużo lepiej, choć nie spodziewał się, że nieszczęścia mają to do siebie, że lubią się nawarstwiać, a ten dzień skończy się jeszcze gorzej, niż na chwilę obecną mu się wydawało.

Sam nie do końca wiedział, co myśleć o Marinie. Było mu jej żal, ale nie dziwił się nauczycielowi, że ją wyrzucił. Był ciekaw, czy dziewczynie uda się go jakoś udobruchać, czy decyzja okaże się ostateczna i nieodwołalna. Ze Snape'em można było spodziewać się wszystkiego. Szczególnie, że Blau znów dała taki popis.

Może pomysł na eliksir Billa nie wypadł tak świetnie, jak ten Evangeline, ale na pewno okazał się lepszy niż Walkera. Snape tez nie miał zbyt wielu uwag, co oznaczało, że jego nowy sposób nauki naprawdę wiele daje (choć do esejów podhalańskich zielarzy zerknąłby chyba tylko pod groźbą niekończących się łaskotek).

Evangeline kroczyła przednim, chcąc jak najszybciej dotrzeć do pokoju wspólnego Ślizgonów. Bill bardzo chciał z nią porozmawiać, ale nie zamierzał naciskać. Pomyślał, że warto poczekać aż ta decyzja wyjdzie od niej.

Dziewczyna już miała skręcić w korytarz na którym zwykle znikali Ślizgoni, kiedy nagle, zupełnie spodziewanie, w lochach pojawił się ktoś, kogo Bill się tam nie spodziewał – Charlie Weasley. Minę miał wyjątkowo nietęgą, ale zamiast do brata ruszył wprost na pannę Potter wprawiając ją tym w lekkie osłupienie.

– Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał niespodziewanie, a jego głos drżał z nerwów.

– Co zrobiłam? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, a po jej głosie dało się poznać, że naprawdę nie wie, o czym mówi młodszy chłopak.

 – Dlaczego zrezygnowałaś z quidditcha?

Bill przyspieszył i stanął obok Evangeline. Kątem oka popatrzył na jej wyraźnie zmęczoną twarz.

– To chyba moja sprawa – rzekła spokojnie, próbując wyminąć Weasleya. – Aż tak ci przeszkadza fakt, że gracie już w sobotę?

– Nie gramy w sobotę. Rozmawialiśmy z McGonagall i powiedziała, że w ten weekend nie będzie meczu. Gramy z Puchonami za tydzień, według planu, a Ślizgoni i Krukoni za dwa – wyjaśnił. – Ale tu zupełnie nie o to chodzi.

– A o co?

– O to, że jesteś jedyną szukająca, z którą warto się zmierzyć! – Chłopak niemal krzyknął, a Bill nie spodziewał się po bracie takich silnych emocji.

Zresztą nie martwił się teraz o sportowego ducha walki Charliego, a stan zdrowia Evangeline. Wystarczyło spojrzeć na jej owinięte bandażem dłonie, aby zrozumieć, że quidditch jest teraz ostatnią rzeczą, o jakiej myśli dziewczyna. A młodszy Gryfon, choć ponoć był ponad miarę spostrzegawczy, najwyraźniej akurat tego nie dostrzegł.

– Chyba nie myślisz, że wrócę do gry, bo ty tego chcesz? – zapytała cicho, a potem wyminęła Charliego, pozostawiając Weasleyów samych na korytarzu.

Bill patrzył na jej oddalającą się sylwetkę, a potem przeniósł wzrok na młodszego brata i zmierzył go niezbyt przyjemnym spojrzeniem.

– Oszalałeś? – zapytał. – Nie widzisz, jak ona wygląda?

Charlie spuścił wzrok i oddychał ciężko. Bill dostrzegł, że powoli zaczyna się uspokajać.

– A co jej jest? – zapytał tylko, choć w jego głosie nadal dało się wyczuć rozdrażnienie.

– Nie wiem… Jakoś nie mieliśmy okazji porozmawiać.

Charlie popatrzył na brata i uniósł brwi. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Pokręcił lekko głową, jakby szukał odpowiednich słów.

– Już ci przeszła? – zapytał niezbyt trafnie.

Bill nic nie odpowiedział. Z jednej strony nie potrafił odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie, a z drugiej nazywanie uczuć, które nim targały było stanowczo zbyt trudne.

~*~

Evangeline przekroczyła próg jednej z nieużywanych klas i rozejrzała się po pogrążonym w półmroku wnętrzu. Na jednej z ławek siedziała ona. Marina Blau opierała się plecami o ścianę, a kolana podciągała pod piersi. Obejmowała łydki rękoma, nie zwracając uwagi na to, że spódnica podnosi się niedyskretnie, odsłaniając jej bieliznę. Blond włosy kaskadami opadały na bladą, skupioną twarz, a jasne oczy lśniły. Marina nie płakała.

– Myślałam, że ryczysz w kiblu Jęczącej Marty – rzekła Evangeline, próbując rozładować atmosferę.

Podeszła powoli do koleżanki i przysiadła na brzegu ławki. Milczały. Ciszę przerywały tylko przyspieszone oddechy i krople deszczu uderzające o szybę i parapet.

– Ten idiota, Charlie Weasley naskoczył na mnie, że zrezygnowałam z quidditcha. Martwi się o swoje wybujałe ego.

– Olej go – rzekła krótko Puchonka, wzruszając ramionami. – Moim zdaniem dobrze zrobiłaś.

– Tak… czego nie można powiedzieć o tobie. Co to za głupi pomysł, aby znów powoływać się na te głupie powieści? Przecież wiedziałaś, że Snape się wkurzy! Dlaczego to zrobiłaś?

Marina znów wzruszyła ramionami, a Evangeline przyjrzała się jej twarzy. W półmroku było w niej coś dziwnego. Ślizgonka nie widziała tego nikłego cienia uśmiechu i beztroski. Tylko smutek i samotność.

– Marina, dlaczego próbowałaś zwrócić na siebie uwagę? – zapytała ponownie, patrząc dziewczynie prosto w oczy. – Mi możesz powiedzieć.

– Wcale nie chciałam zwracać na siebie uwagi – odpowiedziała, a jej głos brzmiał dziwnie obco.

– Nie kłam. Nie uwierzę, że bierzesz na poważnie to, co piszą w tych książkach.

– Troszkę tak… ale przyznaję, że nie sprawdziłam tego z lenistwa.

– Oszalałaś? Musisz wymyślić coś sensownego i iść do Snape’a. Jego decyzja na pewno nie jest ostateczna.

Marina zamyśliła się i znów zruszyła ramionami.

– Nic nie wymyślę – odpowiedziała. – Nie mam do tego takiej głowy jak ty. Poza tym, jestem zbyt leniwa na przesiadywanie w bibliotece tyle czasu.

Evangeline nagryzła wargę. A potem poczuła ból. Nie miała tego robić. Zabandażowaną dłonią otarła odrobinę śliny i krwi, która pojawiła się na spękanych ustach.

– Pomogę ci – oświadczyła. – Ale tylko ten jeden raz. Mam jeszcze dwa pomysł na ten eliksir. Jeden dość banalny, ale myślę, że Snape go przepuści. Drugi jest trochę podobny do tego, co mówił Albert, więc zostawmy to jemu.

– Nie chcę, abyś dawała mi gotowe rozwiązania. Będziesz mieć kłopoty, jak ktoś się dowie – rzekła Marina, ale nadal nie uraczyła koleżanki spojrzeniem.

– Nikt się nie dowie, chyba że sama się wygadasz.

Potter jednak wiedziała, że Blau nie jest idiotką. A za całą tą sytuacją kryło się coś więcej niż lenistwo. Dziewczyna jednak wolała nie naciskać. Postanowiła, że na poważne rozmowy przyjdzie jeszcze czas… tylko szkoda, że zawczasu nie pomyślała, że ten czas przychodził zwykle wówczas, kiedy było już za późno…

– Pokażę ci te notatki – dodała. – Sama zdecydujesz, co z nimi zrobisz.

Marina kiwnęła głową, dając znak, że zrozumiała intencje koleżanki.

Obie były pewne, że ten sekret zostanie między nimi, że nikt się nie dowie, co obmyśliły, siedząc w pogrążonej w mroku klasie. Prawda jednak była taka, że całą rozmowę usłyszał ktoś jeszcze… Niewyraźna postać oddalała się bezszelestnie korytarzem, uśmiechając się pod nosem, że ma kolejnego haka na konkursowiczów…

***

Czasem mam wrażenie, że opko jest odrobinę przewidujące... Chyba trzeba coś z tym zrobić :P No i z szablonem też by się przydało coś zrobić... -.- ale ja już nie umiem w szablony...