Rozdział 14: W Hogsmeade

Na umówione miejsce Bill szedł okropnie niewyspany. Wszystko przez książkę, w którą wciągnął się piątkowego wieczoru. Charakterystyka rzadkich chorób skóry. Nie mógł oderwać się od kolejnych, opisanych w niej przypadków oraz komentarzy, których udzielali chorzy. Im dalej, tym bardziej było mu żal tych ludzi i… Evangeline. Bo że jest chora był pewny na sto procent. Miał kilka typów dotyczących jej przypadłości, ale musiał je dokładniej przestudiować i raz jeszcze przyjrzeć się dziewczynie. A dziś miała nadarzyć się ku temu idealna okazja.

Zobaczył ją z daleka, jak stała w ogromnym holu. Przenosiła nerwowo ciężar ciała z jednej nogi na drugą, stukając przy tym niewielkimi obcasami czarnych, wiązanych butów sięgających połowy łydki. W czarnym, długim płaszczu wyglądała jak zwykle bardzo smukło. Bill dopiero po chwili zauważył, że opiera się na długiej, równie czarnej, złożonej parasolce.

– Cześć – przywitał się. – Długo czekasz?

– Nie. Jak na razie zmarnowałam tylko dziesięć minut swojego życia – odpowiedziała.

– Aha. Mam nadzieję, że jak wrócimy nie wręczysz mi rachunku za ten stracony czas. To co, idziemy?

– Jeszcze nie – odpowiedziała krótko, rozglądając się po holu.

Bill spojrzał na nią pytająco, czekając aż rozwinie swoją wypowiedź.

– Jeszcze Marina – wyjaśniła szybko.

Chłopak poczuł się odrobinę zbity z tropy. Oczywiście nie chciał traktować tego wyjścia jak randki, nie zależało mu też specjalnie na zostaniu z nią sam na sam w ustronnej kawiarence, ale wolał wiedzieć wcześniej, że dołączy do nich akurat Marina. Nic do niej nie miał, ale czasem go przerażała. Szczególnie, kiedy patrzyła prosto w oczy i uśmiechała się przy tym nieznacznie. Wyglądała wtedy naprawdę dziwnie.

– Mogłaś powiedzieć, że idziecie razem – rzekł, bo nic lepszego nie przyszło mu do głowy.

Evangeline wzruszyła tylko ramionami, najwyraźniej nie czuła się w obowiązku tłumaczyć czegokolwiek.

– A mój głupi brat coś jeszcze od ciebie chciał, jak wieczorem byłeś w pokoju wspólnym? – zapytała, zmieniając temat.

– Nie – oznajmił, kręcąc głową. – W ogóle go nie widziałem. Ale za to rozmawiałem z Percy’m, który powiedział, cytuję, że Fabianem ciężko się dogadać. Oliver też za nim nie przepada, bo cały czas się przechwala, jak świetnie gra w quidditcha, a na zajęciach z latania jest delikatnie mówiąc średni.

– Mój brat i świetna gra w quidditcha? Czego on jeszcze nie wymyśli, aby zwrócić na siebie uwagę.

Stali przez chwilę w ciszy, a potem zauważyli spieszącą w ich kierunku dziewczynę. Marina miała na sobie krzykliwy, seledynowy płaszcz i buty pod kolor. Jej jasne włosy falowały i podskakiwały z każdym sprężystym krokiem. Wyglądała jak na wiosnę, a nie listopadową ulewę.

– Już jestem – rzekła. – Robię postępy, spóźniłam się tylko trzy minuty. To wszystko przez to, że czytałam do późna.

Bill i Evangeline wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Obydwoje doskonale wiedzieli, co czyta Marina Blau. Dlatego uznali, że najlepiej będzie nie zadawać grzecznościowych pytań, tylko skierować swoje kroki do wyjścia z zamku.

– Ojej, pada – rzekła Marina, kiedy wyszli na spory dziedziniec. Na głowę nasunęła kaptur.

– No co ty nie powiesz – burknęła Evangeline, po czym poszła w ślady koleżanki, a potem otworzyła ogromny, czarny parasol.

– Oczy tym komuś wydłubiesz – powiedział Bill, uchylając się przed wystającymi drucikami. – Może ja go poniosę? Wtedy wszyscy się pod nim zmieścimy.

Evangeline popatrzyła na niego tak, jakby zapytał, czy może na chwilę pożyczyć jej różdżkę. Zupełnie, jakby ten głupi parasol miał ocalić jej życie. To była dla niego kolejna poszlaka w rozpoznaniu jej choroby.

– Nie, spokojnie, ja lubię deszcz – oznajmiła Marina. – Możecie iść we dwoje pod parasolem. Będzie romantyczniej – dodała pod nosem, ale Bill i tak usłyszał jej słowa. Nie zwrócił na nie aż tak wielkiej uwagi. Bardziej zainteresowało go to, że Marina też wie, skoro wyszła z taką inicjatywą.

– Jestem od ciebie wyższa – oświadczyła Evangeline. – Sama mogę ponieść.

– Jesteś wyższa może o dwa cale. Wieje wiatr. Łatwiej go utrzymam.

– Nie mam z tym problemu. Niewiele brakowało, a na własnej skórze przekonałbyś się, że mam silne ręce.

– Tak, ale…

– Ej! – krzyknęła zniecierpliwiona Marina. – Wy serio kłócicie się o parasol? Ruszcie tyłki, bo zaraz mi buty przemokną, a jeszcze nawet nie opuściliśmy terenu szkoły.

Evangeline bardzo niechętnie podołała mu parasol, a potem było tylko gorzej. Widział, jak bardzo się wahała, podchodząc do niego i stając ramię w ramię.

– Możesz się mnie złapać, nie gryzę – rzekł, próbując rozładować atmosferę.

Ku jego zaskoczeniu rzeczywiście to zrobiła. Wtedy poczuł, że jej ręka drży.

– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, jak bardzo zakłócasz poją osobistą sferę? – zapytała, kiedy w końcu ruszyli przez obłocone błonia.

– Możesz to dopisać do rachunku.

To Marina kroczyła przodem ścieżką do Hogsmeade. Bill widział, jak niebezpiecznie ślizga się na błocie i przeskakuje kałuże.  Wydawała się być okropnie rozbawiona całą sytuacją. Co chwila opowiadała jakieś dziwne anegdotki, a chłopak, choć częściej był zażenowany, nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

Droga się nie ciągnęła. Wręcz przeciwnie, dość szybko zaczęli zauważać pierwsze zabudowania wioski. Małe domki zaczęły się zagęszczać, a ich uszu dobiegł głośny gwar, zagłuszający deszcz bębniący o brukowane uliczki. W wąskich alejkach miasteczka panował ogromny tłok. Najwyraźniej większości uczniów nie przeszkadzała parszywa pogoda i za wszelką cenę chcieli skorzystać z możliwości opuszczenia zamku choć na chwilę.

– To co? Trzy miotły? – zapytał Bill, podnosząc wyżej parasol, aby nie dźgnąć nikogo w oko.

– Nie… – burknęła Evangeline. – Tam będzie jeszcze większy tłok.

– Mi jest wszystko jedno – wtrąciła się Marina. – Ale może faktycznie zejdźmy z głównej uliczki i chodźmy do czegoś mniej… popularnego? Potem i tak będę musiała was zostawić, bo mam parę spraw do załatwienia.

– Niby jakich? – zapytała Evangeline, spoglądając na nią krzywo.

– No księgarnia, na przykład – rzekła beztrosko Marina. – Wiesz ile nowych, interesujących powieści zdążyło wyjść od wakacji?

Nie kontynuując dalej tego tematu przepchnęli się przez tłum uczniów. Uwadze Billa nie uszło, że wielu jego znajomych zatrzymywało się i przecierało oczy ze zdziwienia. No tak… spacerowanie po Hogsmeade z dwoma naczelnymi dziwaczkami szkoły musiało być dość zaskakujące.

– Tyle dziewczyn chce się z nim umówić, a on panoszy się po Hogsmeade akurat z tymi dwoma? – Usłyszał gdzieś za plecami komentarz rok młodszego Gryfona. Nie zareagował, choć ze złości zacisnął dłoń w pięść.

Po chwili zeszli z głównej uliczki i w końcu mogli odetchnąć. Teraz ich największym problemem na nowo stało się śliskie błoto pod nogami, ponieważ żaden mieszkaniec nie kwapił się, aby położyć brukową kostkę na całej powierzchni wioski.

W końcu znaleźli mniej zatłoczony lokal. Bill otworzył drzwi i wpuścił przodem dziewczyny. Sam zamknął parasol. Chciał go otrzepać, ale wówczas zdał sobie sprawę, że jest zupełnie suchy. Najwyraźniej Evangeline nawet jego zaczarowała. Chłopak skarcił się w duchu, że kiedy szli, nie zauważył, że krople deszczu nie uderzają w jego gładką powierzchnię.

Wszedł do środka i rozejrzał się. Miejsce to było dość przestronne i spore, a może po prostu sprawiało takie wrażenie, ponieważ stolików było niewiele i stały w dość dużych odległościach, co dawało klientom więcej intymności? Wnętrze było obłożone drewnianą boazerią, a na ścianach wisiały piękne, akwarelowe obrazy, przedstawiające wizerunki kwiatów. Bill pomyślał, że jest to raczej dobre miejsce na randkę niż spotkanie towarzyskie. A tym bardziej, że pozostałymi klientami były raczej pary, które teraz obserwowały go podejrzliwie.

Chłopak podszedł do stolika, przy którym stanęły dziewczyny. Marina zdjęła płaszcz i otrzepywała go energicznie. Evangeline skrzywiła się i odchrząknęła głośno, dając najwyraźniej koleżance znak, że ma przestać.

Ślizgonka natomiast była zupełnie sucha. Bill zauważył, że nawet jej buty nie zostawiają mokrych śladów na parkiecie. Uznał, że to dość przydatna magia i będzie musiał więcej o niej poczytać.

– Twoja kochana parasolka – rzekł z przekąsem Bill, podając dziewczynie jej własność. – Rozłóż ją w kącie, aby wyschła.

Evangeline zlekceważyła jego kąśliwą uwagę i najpierw oparła parasol o pobliski wieszak na ubrania, a potem, widząc kapiący płaszcz Mariny, zmieniła zdanie i postawiła go obok stolika. Swoją pelerynę też przerzuciła przez oparcie krzesła.

Bill opadł na krzesło i przyjrzał się karcie. Ceny były dość wygórowane, a on miał nadzieję, że dziewczyny nie liczą na to, że będzie stawiał. No dobrze, może i on zaprosił Evangeline, ale za to nie miał nic wspólnego z Mariną. A przecież głupio kupować coś tylko jednej z nich. Nie miał pojęcia, jak wygląda budżet Blau, ale był pewny, że Potter jest dużo bogatsza od niego.

– Mam ochotę na mrożoną kawę z bitą śmietaną – rzekła niespodziewanie Marina. – Podobno zimne najlepiej pić w chłodne dni. Poza tym, Mistrzyni Eliksirów zawsze pije mrożoną kawę. Dodaje do niej jeszcze trzy kostki roztopionej, gorącej, gorzkiej czekolady. Myślicie, że przygotują mi coś takiego?

– Zapytaj – oznajmiła Evangeline, wzruszając ramionami. – Ja wezmę po prostu herbatę. Może być zielona. I wodę. Najlepiej cały dzbanek.

– Dzbanek? – powtórzy Bill lekko zaskoczony. – Po co ci tyle wody?

Obie dziewczyny zmierzyły go wzrokiem. No tak, pewnie właśnie powiedział coś bardzo głupiego.

– Nieważne… – burknął szybko. – A będziemy coś jeść?

– Dopiero było śniadanie – rzekła Evangeline, a potem zaczęła wygrzebywać z małej, skórzanej portmonetki drobne. – Zamówisz dla mnie?

– Wiesz, to ja cię zaprosiłem, więc… – zaczął przeciągle, bo sumienie nie dawało mu spokoju.

– Daj spokój, nie ma tematu – przerwała mu, posuwając pod nos kilka monet.

Bill przyjął pieniądze ze skinieniem głowy, a potem spojrzał na Marinę.

– Możesz sama iść złożyć swoje zamówienie? – zapytał. – Nie chcę wyjść na idiotę.

Marina wzruszyła ramionami, po czym podeszła do kasy i zaczęła dyskusję z kelnerem.

~*~

Marina miała wrażenie, że chyba nigdy nie śmiała się tyle, co dziś. Bill okazał się być naprawdę w porządku. Jak się rozkręcił, to miał do powiedzenia więcej od niej. Evangeline była bardziej małomówna, ale to zwykle jej cięte riposty śmieszyły najbardziej. Dziewczyna nawet w najmniejszym calu nie żałowała tego wspólnego wyjścia. Pomyślała nawet, że to wszystko dzięki eliksirom, a dla ścisłości Mistrzyni Eliksirów, bo gdyby nie te powieści, to nigdy nie dostałaby się do Potyczki o Złoty Kociołek.

Dopiła ostatni łyk mrożonej kawy, którą ten opryskliwy kelner zrobił według jej prośby, po czym otarła usta serwetką.

– Ok, muszę iść do kibelka – oznajmiła po chwili beztroskim tonem. – A ty, Evie, nie chce ci się siku? Wypiłaś prawie litr wody – dodała, wskazując niemal pusty dzbanek.

Evangeline obdarzyła ją krytycznym spojrzeniem. Zupełnie jakby Marina nie mówiła o czymś zupełnie normalnym.

– Boisz się iść sama do toalety? – zapytała Ślizgonka, a potem wstała i zarzuciła na ramię swoją torbę. Marina zastanawiała się, co też jej koleżanka może w niej nosić.

Puchonka też podniosła się z miejsca, napotykając wzrok Billa, który najwyraźniej bardzo chciał powiedzieć coś w stylu: dlaczego dziewczyny wszędzie chodzą w parach? Marina uznała, że wytłumaczy mu to później.

Do łazienki trzeba było zejść kilka stopni w dół. Jej niewielkie okna wychodziły na tylną uliczkę wioski, ale gdyby nawet ktoś tamtędy szedł, to i tak dziewczyny zobaczyłyby tylko jego stopy brodzące w błocie i głębokich kałużach.

W pomieszczeniu były dwie umywalki, lustro i tylko jedna kabina. Dziewczyny spojrzały na siebie, a Marina dała znać gestem, że może poczekać. Evangeline zatrzasnęła za sobą drzwi.

– Wiesz, tak sobie pomyślałam, że chyba powinnaś mu powiedzieć – oświadczyła panna Blau, podniesionym głosem, aby mieć pewność, że koleżanka ją usłyszy.

– Komu i co? – odkrzyknęła Evangeline.

– Dobrze wiesz… Bill jest w porządku… na pewno zrozumie.

Cisza. Szelest z kabiny.

– Chyba mu się podobasz.

Trzask. Coś upadło na zniszczone kafelki, a Marina podskoczyła ze strachem.

– Żyjesz? – zapytała, choć po dźwięku rozpoznała, że było to coś niewielkiego i metalowego. Może sprzączka od paska?

– A co, mam jak Jęcząca Marta umrzeć w kiblu? – odpowiedział jej zdenerwowany głos Evangeline.

Marina wzruszyła ramionami, a potem zrobiła coś, czego nie robiła od bardzo dawna. Spojrzała w lustro. Omal nie krzyknęła na widok własnej twarzy. Od tego śmiechu stała się jakaś inna. Bardziej promienna i różowa. Nawet jasne, zimne oczy nie wydawały się aż tak przerażające. Szkoda tylko, że przez ten deszcz tak bardzo puszyły jej się włosy. Wyglądały jak suche siano. Przeczesała je ręką. Bez efektu.

Po chwili z kabiny wyszła Evangeline. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze na ułamek sekundy.

– Bill jest bardzo przystojny – powiedziała Marina, obserwując reakcję panny Potter. – Nawet jak na fakt, że jest rudy.

Evangeline prychnęła.

– Powiedz mi, co robisz z włosami, że są takie piękne? – zapytała jeszcze Puchonka, odwracając się od lustra.

– Nigdy ich nie myję – odpowiedziała dziewczyna, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Potem ci powiem.

Marina przytaknęła, już miała wejść do kabiny, kiedy pomyślała o czymś jeszcze.

– Evie, ale co ty robisz z rękoma po wyjściu z toalety?

Panna Potter bez słowa wyjęła z torby niewielki słoiczek, odkręciła go i pokazała koleżance dość gęstą maź o przyjemnym zapachu.

– Wcieram to – rzekła. – Ma w sobie też aloes, lawendę i szałwię. Działa bakteriobójczo.

– Super. Nie musisz dotykać tych śmierdzących kranów…

Evangeline westchnęła, a potem nabrała na palec odrobinę kremu i wtarła go w nos Mariny.

– Spadaj… – burknęła, ale po jej twarzy nie było widać, aby się gniewała. – Wracam do stolika. I nie chcę więcej słyszeć takich tekstów o Billu – dodała, a potem wyszła.

Jasne, jasne – pomyślała jeszcze Blau, rozsmarowując maź na twarzy. – I tak wrócimy do tej rozmowy.

Kiedy Marina załatwiła swoją potrzebę ponownie podeszła do umywalki. Tym razem nie ryzykowała patrzenia w lustro. Dokładnie obmyła ręce ciepłą wodą i już miała wyjść, kiedy ostry wiatr sprawił, że zasuwka w niewielkim okienku się poluzowała, a ono otworzyło się z głośnym hukiem.

Marina podskoczyła.

Już chciała machnąć na to ręką i wrócić do stolika, jednak pod ścianą zaczęły tworzyć się kałuże od zacinającego deszczu. Pomyślała, że skoro ma dziś tak dobry humor, to przecież może zatrzasnąć okno, aby ten przebrzydły kelner nie musiał tu sprzątać po godzinach. Kawa w sumie nie była taka zła, no i spełnił jej życzenie.

 Podeszła do lufcika. Przez chwilę pozwoliła, aby krople deszczu ochłodziły jej twarz. Wspięła się na palce, już podnosiła ręce, jednak wtem dostrzegła nogi dwóch postaci, idących uliczką.

– Posłuchaj, Gebin, czy ty masz jakiś problem ze zrozumieniem zasad? – odezwał się kobiecy, nieznany jej głos.

Dziewczyna odskoczyła i przywarła do ściany, aby przypadkiem nikt jej nie zobaczył. Dla bezpieczeństwa zatkała sobie usta dłonią.

– Nie mam z tym problemu – odpowiedział jej cierpki głos nowego nauczyciela obrony przed czarną magią. – Ale musi pani też zrozumieć moją sytuację. Jestem już pewny na sto procent, że to jest ona! Tyle lat jej szukałem…

– Pytałeś o to innych nauczycieli?

– Tak… rozmawiałem z McGonagall, ale nabiera wody w usta. Wszyscy milczą. Nie dziwię się, że mi nie ufają, skoro nauczyciel obrony zmienia się co roku. Ale spokojnie, już ja się dowiem…

– A co z Willsonem? Czy on…

Sylwetki się oddalały. Ich głosy zagłuszył ostry wiatr i bębniący deszcz. Marina bardzo chciała usłyszeć resztę tej rozmowy. Wytężyła słuch, ale nie była wstanie wyłowić już ani jednego słowa.

Stała. Oddychała głęboko, a deszcz padał prosto na jej twarz. Powinna komuś o tym powiedzieć. Beatrice Doyle miała rację, w Hogwarcie był ktoś, kto działał przeciwko nim. Profesor Gebin miał coś wspólnego z Willsonem, ale Marina nie miała żadnych dowodów, aby oczerniać nauczyciela. No i kim była uczennica, o której rozmawiali? No i z kim on właściwie rozmawiał?

Gdyby powiedziała wszystko Evangeline i Billowi, to na pewno znaleźliby jakieś rozwiązanie.

Marina opuściła łazienkę, okna nie zamknęła.

Z daleka zauważyła, że jej koledzy doskonale się bawią. Bill coś mówił, a Evangeline robiła jedną z tych zażenowanych min, które miały ukryć jej uśmiech. W pewnym momencie jednak zaśmiała się cicho.

– Już myślałam, że podzieliłaś losy Marty – rzekła Evangeline, kiedy Marina usiadła przy stoliku. – Coś się stało?

I nagle uznała, że lepiej będzie nic nie mówić. Przynajmniej na razie. Przecież tak naprawdę w ogóle ich nie znała.

– Nie – odpowiedziała, przybierając swój naturalny, lekko rozmarzony wyraz twarzy. – Z czego się śmiejecie?

– Z mojej siostry – odpowiedział krótko Bill. – To znaczy, to wcale nie jest śmieszne… Po prostu wychowuje się z samymi starszymi braćmi i dopiero niedawno zaczęła mówić o sobie w rodzaju żeńskim. Do tej pory zawsze używała form: byłem, zrobiłem, widziałem… mama kompletnie nie wiedziała, jak do niej przemówić. A ty, masz rodzeństwo?

– Nie – rzekła szybko Marina. Na szczęście – dodała w myślach.