Rozdział 8: Szóstka reprezentantów

Na wyniki konkursu musieli zaczekać równy tydzień. Niektórym przychodziło to łatwiej innym trudniej. Największy problem miał z tym Albert Walker. Doszło już nawet do tego, że śniły mu się błędy, jakie popełnił na teście. Wyobrażał sobie, jak Snape czyta jego bohomazy, a potem pali pracę nad zapaloną świeczką, bo tylko do tego się nadawała. A przecież Albertowi tak bardzo zależało…

Po wyniki mieli się zgłosić do klasy od eliksirów. Znów zrobiło się tam tłoczno, znów zabrakło krzeseł i Albert znów podpierał ścianę. Tym razem, na szczęście, nie miał obok siebie Evangeline Potter tylko swojego przyjaciela Gregory’ego Willsona. Dziewczyna natomiast zajęła jeden z dostawionych stołków. Wyciągnęła przed siebie długie, chude nogi i podwójnie je skrzyżowała, wyglądając przy tym jeszcze dziwniej niż zwykle.

Walker starał się nie gapić. Nie było to jednak łatwe, zważywszy na to, że jego przyjaciel cały czas komentował wygląd dziewczyny. A kiedy ktoś o kimś mówi, to wzrok mimowolnie błądzi we wskazanym kierunku.

– Rany… czy tylko mi się wydaje, że jej włosy wyglądają jak zbita breja? – powiedział Gregory.

Albert kiwnął głową, nie chcąc zabierać głosu. Chłopak wcale tak nie uważał, ale wolał nie dawać przyjacielowi powodu do kłótni.

Po chwili zapadła cisza, a wszystko przez to, że do klasy wkroczył Severus Snape. Teatralnym gestem rzucił na biurko stos zapisanych arkuszy konkursowych i splótł ręce na piersiach. Dla lepszego budowania dramatyzmu zrobił kilka kroków, po czym zatrzymał się i przenosił wzrok na każdego z uczniów po kolei.

– Tak, jak się spodziewałem – oznajmił cierpko, a Albert poczuł, jak cały obiad podchodzi mu do gardła. – Nic specjalnego sobą nie zaprezentowaliście.

Znów podszedł do biurka i chwycił sześć pierwszych testów.

– Oddam pracę tylko tym, którzy dostali się do konkursu. Jeśli jednak któraś z pozostałych osób chce zobaczyć bzdury, które napisała, może zgłosić się do mojego gabinetu osobiście.

Albert dość mechanicznie pokiwał głową, choć i tak był pewny, że jeśli jego test nie znajduje się w najlepszej szóstce, to nigdy w życiu nie wkroczy dobrowolnie do gabinetu Snape’a.

– Gregory Willson – zaczął nauczyciel, po czym z zaciętą miną podszedł do chłopaka i podał mu zapisany pergamin. – Najwyższa ilość punktów.

Uwadze Walkera nie uszedł triumf, malujący się na twarzy przyjaciela, kiedy odebrał swoją pracę. Krukon uśmiechnął się, jakby chciał w ten sposób mu pogratulować, ale nie był przekonany, czy na pewno wygiął wargi w odpowiednią stronę. Chciał spróbować jeszcze raz, ale wtem dostrzegł minę nauczyciela eliksirów i omal nie pisnął ze strachu. Chyba jeszcze nigdy nie widział, aby mężczyzna był tak niezadowolony.

– Evangeline Potter – kontynuował, podchodząc do Ślizgonki. – Jak następnym razem będziesz tak bazgrać, to nawet nie zadam sobie trudu, aby to rozczytywać.

Jej cienka, czarna brew uniosła się nieznacznie, a potem bez słowa zaczęła przeglądać swoją pracę. Pochylała się nad nią tak nisko, jakby sama nie była do końca pewna, co tam napisała.

– Albert Walker… osoba, która w siódmej klasie pisze, że nasiona warzuchy się sieka powinna cofnąć się do pierwszej klasy.

Chłopak na chwilę zapomniał, jak się oddycha. Czy stojący przed nim Snape, wyciągający rękę z jego pracą oznaczał, że Albert dostał się do konkursu? Tak, chyba tak… Krukon otrząsnął się z dziwnego amoku i przyjął test.

– Więc co się robi z nasionami warzuchy? – zapytał jeszcze Snape, dokładnie lustrując go wzrokiem.

– Miażdży, panie profesorze – odrzekł szybko Walker, mając nadzieję, że jego głos nie drży zbytnio od nadmiaru emocji.

Mężczyzna pokiwał tylko głową, a potem podszedł do kolejnej zakwalifikowanej osoby.

– William Weasley – oznajmił. – Popracuj nad składnią, bo tego nie da się czytać. Twój jedenastoletni brat lepiej układa zdania. A poza tym… doprowadzenie wyciągu z rechotka do wrzenia skończyłoby się tym, że straciłbyś twarz.

Chłopak wyraźnie się skrzywił, ale również wolał słowem się nie odzywać. Uwadze Alberta jednak nie uszedł fakt, że Bill wymienił spojrzenie z Evangeline. Co więcej, mógł przysiąc, że dziewczyna puściła do niego oczko.

– Beatrice Doyle… – kontynuował profesor. – Ta praca nie reprezentowała sobą żadnego poziomu. Jeśli sumy też tak napiszesz, to możesz być pewna, że nie spotkamy się w przyszłym roku na zajęciach. Jesteś w kolejnym etapie tylko dlatego, że ktoś wymyślił, że każda szkoła ma wytypować sześcioro kandydatów. I to samo tyczy się… Mariny Blau.

Po wręczeniu testu Beatrice mężczyzna skierował swoje kroki w stronę szesnastoletniej Puchonki. Przez chwilę się wahał, ponownie przeglądając jej pracę.

– Blau, za odpowiedzi do trzeciego, czwartego i ósmego zadania powinnaś już nigdy nie pokazywać się w lochach. Możesz mi to wytłumaczyć?

Dziewczyna uniosła głowę, uśmiechając się delikatnie. Albert zastanawiał się, czy ona odczuwa choć niewielki strach przed Snape’em. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie patrzyłby mu cały czas w oczy!

– To dość skomplikowane – rzekła, wzruszając ramionami. – Nie pamiętam, jak brzmiały te pytania.

W sali dało się usłyszeć cichy chichot.

– Cisza – syknął Snape, a potem zaczął czytać jedną z odpowiedzi Mariny. – Trucizna ta może zostać podana za pomocą tak zwanego śmiertelnego pocałunku. Sprawca smaruje sobie nią usta. Uwaga! Warto najpierw zaaplikować na wargi balsam ze szczurzej śledziony, aby toksyny nie wchłonęły się do organizmu. Potem sprawca składa na ustach ofiary pocałunek. Im dłuższy tym lepszy efekt. Po kilku minutach eliksir zaczyna działać.

W tym momencie większość uczniów nawet nie kryła swojego rozbawienia. Głośny śmiech rozbrzmiał w całej klasie. Albert się nie śmiał, choć był zażenowany tą odpowiedzią. Śmiał się za to Gregory. W dodatku robił to tak głośno, jakby chciał mieć pewność, że siedząca na drugim końcu sali Marina go usłyszy.

– Naprawdę nie rozumiem w czym problem – rzekła dziewczyna, cały czas patrząc w oczy Snape’a. Jej mina była tak zawzięta, że zaczęła coraz bardziej przerażać Alberta. – Mogę w każdej chwili podać panu źródło.

– Doprawdy?

– Tak. Cykl powieści o Mistrzyni Eliksirów.

W tym momencie nawet Albert się uśmiechnął, nie wierząc własnym uszom.

– Hahaha! Ty poważnie jesteś taką kretynką, czy jaja sobie z nas robisz? – krzyknął Gregory z trudem powstrzymując śmiech.

– Dziękujemy Willson za ten błyskotliwy komentarz – wycedził Snape, a w klasie nagle zrobiło się cicho. – Minus pięć punktów dla Gryffindoru. A już myślałem, że ostatnia sytuacja czegoś cię nauczyła.

– Ale… – Gregory najwyraźniej chciał coś powiedzieć, jednak nauczyciel natychmiast mu przerwał.

– Chcesz jeszcze szlaban?

Gryfon zmarszczył brwi, a Albert czuł, jak złość się w nim buzuje.

– Blau, nie interesuje mnie, czym ogłupiasz swój i tak nie dość rozwinięty mózg – kontynuował Snape, zwracając się bezpośrednio do dziewczyny. – Proponuję jednak nauczyć się odróżniać fikcję literacką od rzeczywistości, bo ta druga potrafi być bardziej okrutna.

Po tych słowach Marina zrobiła coś, czego Walker zupełnie się nie spodziewał. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, choć jej oczy nadal pozostały zimne jak lód i pokiwała delikatnie głową.

– Dziękuję za dobrą radę, panie profesorze – oświadczyła, biorąc do ręki swoją pracę.

Snape najwyraźniej nie zamierzał dalej ciągnąć tematu. W kilku krokach wrócił do biurka i raz jeszcze omiótł wzrokiem wszystkich zgromadzonych uczniów.

– Ta szóstka zostaje. Reszta wynocha.

Kiedy niewielki tłum zaczął powoli przepychać się do wyjścia, Albert pomyślał, że trochę im zazdrości. W sumie zdawał sobie sprawę, że sam nie wie czego chce i że zmienia zdanie częściej niż statystyczna kobieta, ale jednak miło by było, gdyby nie musiał spędzać ze Snape’em kolejnych długich minut swojego życia. Szczególnie, że teraz razem z Gregory’m musieli zająć jedno z wolnych miejsc, a sześcioro uczniów wydawała się tak niewielką garstką, że czuł się, jakby został w klasie sam na sam z przerażającym nauczycielem.

– Aby wasze przygotowanie do konkursu było rzetelniejsze, będziemy się spotykać w tej sali raz w tygodniu w czwartek o godzinie siedemnastej. I nie chcę słyszeć, że ktoś ma trening quidditcha, próbę chóru, klub gargulkowy czy inne brednie – rzekł nauczyciel, chodząc spokojnie między ławkami. – W tym momencie najważniejsze są eliksiry.

Albert miał wrażenie, że przez chwilę popatrzył na Evangeline, ale prawdopodobnie był to zbieg okoliczności.

– Na przyszły tydzień macie się zapoznać z treścią książki Wzmocnienie umysłu, czyli jak przyrządzić zaawansowane eliksiry. Zwróćcie przy tym szczególną uwagę na rozdział trzeci. W bibliotece znajdują się cztery egzemplarze. Ja też mam jeden – dodał, po czym niespodziewanie położył niezbyt grubą książkę przed Mariną. – Blau, może dziś przed zaśnięciem wyjątkowo uda ci się przeczytać coś wartościowego – dodał. – Na dziś tyle. I nie próbujcie nawet przychodzić nieprzygotowani na te zajęcia. Nie ma dla mnie takiej wymówki, która mogłaby być dobrym usprawiedliwieniem. A teraz… wynocha.

~*~

Wychodząc z klasy od eliksirów, Bill czuł narastającą wściekłość. Cała radość z faktu, że dostał się do konkursu została przyćmiona przez głupi komentarz Severusa Snape’a. Oczywiście chłopka nie był tak głupi, aby liczyć na jakieś pochwały czy coś… no ale, nauczyciel nie musiał go poniżać przed tyloma uczniami, sugerując, że jego jedenastoletni brat potrafi lepiej składać zdania. Marnym pocieszeniem był fakt, że to nie Bill stał się największym pośmiewiskiem… Jednak Marina Blau nie wglądała na osobę, która przejęłaby się całą sytuacją.

– To było niesprawiedliwe! – oświadczył po chwili Gryfon, dając upust emocjom. – Te komentarze były poniżej pasa. Poza tym wcale nie miałem dużo błędów, więc nie musiał robić ze mnie idioty.

– Och, biedny Weasley – wycedziła przez zaciśnięte zęby Beatrice Doyle. – Wyobraź sobie, że miałam prawo poczuć się gorzej od ciebie!

– Dajcie spokój.  Test był prosty – wtrącił się Gregory ze swoim parszywym uśmiechem, a Bill poczuł wewnętrzną potrzebę walnięcia go w zęby. – Trochę się nawet zdziwiłem, że miałem najlepszy wynik. No wiecie, zerknąłem może do jednej książki, a widziałem, jak wy zakuwaliście. Mi tam szkoda było na to czasu…

– Och, cóż za geniusz – szepnęła Evangeline z udawanym podziwem. – Dasz nam się przez chwilę ogrzać w blasku swej chwały?

– Bardzo chętnie, ale może innym razem – odpowiedział, po czym z nieukrywaną odrazą spojrzał na dziewczynę. – Wiesz, nie wyglądasz najlepiej, a ja naprawdę nie chcę się niczym zarazić.

Bill miał dziwne wrażenie, że jego dłonie zacisnęły się w pięści, choć w ogóle nad tym nie panował. Już chciał coś powiedzieć, jednak wyprzedził go inny, kobiecy głos.

– Ty tak na poważnie, kretynie? – zapytała Marina, robiąc buntowniczy krok do przodu. – Jeszcze ci mało po ostatnim?

– Przeproś ją – dodał inny głos i Bill dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że należy on do niego.

Zapadło krótkie milczenie.

– Dajcie spokój – odezwała się oschle Evangeline, po czym odrzuciła na plecy proste, czarne włosy.

Przez chwilę Bill pomyślał, że muszą być one grube i ciężkie. A potem zauważył coś na jej szyi. Skóra łuszczyła się tak mocno, jakby dziewczyna była wężem i zamierzała zrzucić swoją wylinkę. Jednak pod suchymi płatami widać było czerwone plamy, a w jednym miejscu duży pęcherz, z którego sączyła się jasna ropa. Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, że Bill nie był jedyną osobą, która to zauważyła.

– O fuj… – jęknął z obrzydzeniem Gregory, udając perfekcyjny odruch wymiotny. – Nie dość, że gubisz skórę jak prawdziwy gad, to jeszcze gnijesz… Takie osoby jak ty powinny siedzieć zamknięte w Mungu, bo stwarzasz realne zagrożenie dla normalnych czarodziejów.

Potem wszystko potoczyło się zaskakująco szybko. Bill nawet nie do końca wiedział, w którym momencie wyciągnął różdżkę i bez ostrzeżenia zaatakował Gregory’ego. Na twarzy chłopaka malował się szok i niedowierzanie, kiedy snop czerwonych iskier ugodził go w pierś. Z głuchym łoskotem uderzył w ścianę. Przez chwilę zabrakło mu tchu.

Przez ułamek sekundy wzrok Billa napotkał ogromne, ciemne oczy Evangeline. Dziewczyna też była w szoku. Nic jednak nie powiedziała. Wyminęła równie zaskoczoną Beatrice i puściła się biegiem przez lochy.

– Co tu się dzieje? – Szorstki, męski głos podziałał na niego jak zimny prysznic.

Severus Snape opuścił klasę od eliksirów i teraz stał przed całą piątką, przenosząc wzrok z jednej twarzy na drugą. Beatrice, Marina i Albert milczeli. Bill próbował w myślach ułożyć jakąś sensowną odpowiedź.

– To Weasley – odezwał się szybko Gregory, mierząc palcem prosto w pierś Billa. – Uderzył  mnie zaklęciem. Powiedzcie, że tak było – w tym momencie zwrócił się do pozostałej trójki. Albert kiwnął niemal niezauważalnie, Bea marszczyła brwi i z całej siły zaciskała wargi, jakby walczyła sama ze sobą. Tylko Marina nie zamierzała być cicho.

– Cholera! – krzyknęła stanowczo za głośno, zwracając na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych. – Nic nie wkurza mnie bardziej niż ludzie twojego pokroju, Willson!

A potem po prostu odeszła w ślad za Evangeline. Bill zaczął się zastanawiać, czy ta dziewczyna w ogóle się czegoś boi, skoro nawet Snape nie robił na niej żadnego wrażenia.

– Tak – oznajmił w końcu Weasley, chcąc jak najszybciej zakończyć tę farsę. – Uderzyłem w niego zaklęciem. Tak, wiem, że złamałem regulamin i wiem, że jestem prefektem i nie powinienem załatwiać spraw w ten sposób. Z racji, że on też jest prefektem (choć nie wiem, jakim cudem – dodał w myślach), moim obowiązkiem było zgłosić innemu nauczycielowi to, że obraża innych uczniów oraz dyskryminuje ich ze względu na przynależność do domu.

– Co ty gadasz, Weasley? – burknął Gregory, rozcierając bolące miejsce na klatce piersiowej. – Nikogo nie dyskryminuję.

– Nie? – wtrąciła się Bea, która najwyraźniej odrobinę odzyskała pewność siebie po całym zajściu. – Przecież powiedziałeś do Potter, że gubi skórę jak prawdziwy gad.

Ku uciesze Billa, twarz Snape’a wyraźnie się napięła. Srogi grymas nie zwiastował niczego dobrego, a chłopak był wdzięczny Beatrice, że powtórzyła te słowa.

– Willson – wycedził nauczyciel cierpko – czy ty naprawdę jesteś tak tępy, że jeden szlaban to dla ciebie za mało?

– Ale, panie profesorze – zaczął chłopak, a przez jego twarz przebiegł cień strachu. – To William czarował na korytarzu!

– Wiem, dlatego szlaban nie ominie was obu. Weasley, minus piętnaście punktów za łamanie regulaminu. A z profesor McGonagall będę musiał porozmawiać na temat tego, jakich uczniów wybiera na prefektów.

Bill westchnął. O dziwo, nawet nie był zły. Miał przeczucie, że to co zrobił było dobre.

~*~

Marina szybkim krokiem pokonywała szkolne korytarze. Jej zdaniem ludzie pokroju Gregory’ego Willsona byli największą gangreną współczesnego świata. Były to osoby złośliwe, pozbawione wszelkiej empatii… takie, którym w życiu zawsze się udawało i nigdy nie mieli jakiś większych kłopotów. Wszystko przychodziło im z łatwością, przez co wydawało im się, że mają prawo czuć się lepszymi od innych.

Dziewczyna zatrzymała się dopiero przed drzwiami od najbliższej, damskiej łazienki. Łazienki Jęczącej Marty… Nie było to najprzyjemniejsze miejsce, ale jednocześnie najbardziej prawdopodobne, że Evangeline ukryła się właśnie w niej. Tu raczej nikt nie bywał, aby nie rozgniewać lokatorki. Poza tym załatwianie swoich potrzeb na toalecie, z której zawsze mogła wylecieć Marta nie było komfortowym rozwiązaniem. Marina wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Kiedyś zastanawiała się, dlaczego duch Marty w ogóle tam jest. Jasne, po Hogwarcie krążyły plotki o tym, że dziewczyna była kiedyś uczennicą Ravenclawu, która na skutek tajemniczego wypadku zginęła w łazience. Każde pokolenie wymyślało swoją własną wersję wydarzeń. Niektórzy twierdzili, że się poślizgnęła i uderzyła w głowę, inni, że chorowała na coś przewlekłego, a jeszcze inni, że było to morderstwo. Marta o swojej śmierci nie mówiła… może dlatego, że nikt jej o to nie pytał?

Marina nie była pewna, w co wierzyć, dlatego nie wierzyła w nic. Zastanawiała się tylko, dlaczego po śmierci uznała, że super rozwiązaniem będzie nawiedzanie damskiej łazienki do końca… no właśnie, do końca czego? Do końca wszechświata?

Puchonka wzdrygnęła się na samą myśl, a potem po cichu weszła do łazienki.

Nie pomyliła się. Nad jedną z umywalek nachylała się Evangeline. Uniosła głowę, kiedy usłyszała kroki. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze.

Marina podeszła bliżej i raz jeszcze przyjrzała się dziwnej ranie na szyi Ślizgonki. Z pęcherza nadal sączyła się ropa.

– To trzeba przemyć – rzekła, wyciągając z torby chustkę.

Odkręciła kran. Nic. Nie popłynęła z niego nawet mała kropla wody.

– Super – burknęła. – W tej łazience nawet wody nie ma?

Spróbowała szczęścia z drugim kurkiem. Omal nie krzyknęła triumfalnie, kiedy udało się jej namoczyć chustkę. Mokry materiał zbliżyła do szyi Evangeline. Dziewczyna odskoczyła jak poparzona, choć Marina nawet jej nie dotknęła.

– Zostaw… – burknęła, a jej głos zaczął się łamać, jakby za wszelką cenę chciała powstrzymać płacz. – Po prostu mnie zostaw…

– Nie dotknę rany. Obiecuję – powiedziała szybko Marina. – Wytrę tylko to, co się z niej sączy.

Dziewczyna znów zrobiła krok do przodu. Tym razem Evangeline się nie odsunęła. Wpatrywała się w nią, a jej oczy zaczęły lśnić. Wyglądała, jakby biła się z myślami.

– Mam aquagenic uticaria – powiedziała, kiedy mokra chustka znalazła się cal od jej szyi. Marina tak gwałtownie odsunęła rękę, że z głuchym trzaskiem uderzyła nią o umywalkę.

– Co?! – wydusiła z siebie, masując obolała dłoń. – Jesteś uczulona na wodę?

– Skąd wiesz, co to oznacza? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Evangeline, a przez jej twarz przeszedł cień zaskoczenia.

– Ach… – Marina zakłopotała się przez chwilę. – No wiesz… Mistrzyni Eliksirów też jest na nią uczulona. To dlatego jej skóra jest taka gładka i lśniąca. Wciera w nią olejki i…

– Snape ma rację, musisz zacząć odróżniać fikcję od rzeczywistości – przerwała jej Evangeline, a jej twarz przestała być tak napięta jak jeszcze przed kilkoma sekundami. – Prawda jest taka, że moja skóra się sypie. I choćbym nie wiem, jak często ją natłuszczała, nigdy nie będzie lśniąca i gładka.

Marina popatrzyła na dziewczynę. Nie czuła odrazy… zresztą nigdy jej nie czuła. Zawsze twierdziła, że Ślizgonka ma w sobie coś magnetycznego. A jej uroda, choć specyficzna, na pewno nie była brzydka. Poczuła narastający szacunek i smutek na myśl o tych wszystkich przykrościach, które zapewne spotkały ją w życiu ze względu na chorobę.

– Nie przejmuj się Willsonem – rzekła po chwili. – To kretyn.

– Co? Och… nie przejmuję się nim – odpowiedziała, mieszając się lekko. – Takie komentarze bolą, ale już nie robią na mnie tak bardzo wrażenia.

Marina przytaknęła delikatnie.

– Powiedz mi, Evangeline… Masz takie piękne imię. Co ono oznacza?

– Przynosząca dobrą nowinę.

Marina uśmiechnęła się delikatnie. Czasem zdarzało się, że w jej duszy budziła się ta dawno zapomniana, wrażliwa cząstka. I to był właśnie ten moment. Moment, w którym dziewczyna poczuła, że coś się właśnie zaczęło zmieniać w jej życiu. Że obecność Evangeline nie jest chwilowa czy przypadkowa. Jest początkiem, początkiem czegoś lepszego. Przynosząca dobrą nowinę – powiedziała w myślach, a potem powtórzyła to jeszcze kilkakrotnie.

– Piękne imię… – rzekła po raz drugi. – Ale strasznie długie. Istnieje od niego jakiś zdrobnienie?

– Mój tata mówi na mnie Evie – szepnęła tak cicho, że Marina ledwo ją dosłyszała.

– Evie… – powtórzyła. – Mogę taż tak na ciebie mówić?

Evangeline uniosła brew i splotła ręce na piersiach.

– No skoro musisz… – burknęła, jednak w jej głosie nie dało się wyczuć nutki złośliwości czy rozgoryczenia.

Przez okno wpadły promienie zachodzącego, październikowego słońca. Posadzka zalśniła, a Marina miała wrażenie, że kolorem przypomina świeże masło.