Rozdział 3: Kim jest profesor Gebin?

W łazience Krukonów było zimno i nieprzyjemnie. Przez nieszczelne okna wdzierał się wiatr, który tylko wzmagał uczucie chłodu. A do tego te szare płyty, którymi wyłożono ściany i podłogę... I pomyśleć, że wszystkim zawsze się wydawało, że Rowena Ravenclaw miała dobry gust.

Beatrice potarła energicznie nagie ramiona. Miała na sobie tylko podkoszulkę, która nawet w jednym calu nie chroniła jej przed panującym w pomieszczeniu chłodem. Krytycznie omiotła wzrokiem swoje odbicie w lustrze.

Była niska. Nie, ona nie była niska, była mała. Nawet teraz musiała stawać na palcach, aby zobaczyć w lustrze coś więcej niż tylko połowę swojej twarzy. Jej figura też była okropnie przeciętna. Krótkie nogi, stanowczo za szerokie biodra i mały biust. Wszystko nie tak... Włosy, które nie były ani blond ani brązowe, kwadratowa twarz, odstające uszy i jeszcze ten okropny nos!

Dziewczyna chwyciła pesetę leżącą na umywalce i zaczęła energicznie skubać brwi.

– Bea, wyluzuj, mówiłam, że już starczy – rzekła Molly Kabbot, jej najlepsza przyjaciółka, która aktualnie siedziała na starym sedesie i piłowała paznokcie.

Molly była ładna i zgrabna. Miała długie nogi, a jej biodra i ramiona były symetryczne. Miała nawet wcięcie w tali. Długie, kasztanowe włosy zawsze wiązała w ciasny warkocz, a na pełne usta nakładała błyszczyk. W dodatku grała w quidditcha. Była pałkarzem i to cholernie dobrym pałkarzem.

– Muszą być cienkie – odpowiedziała Beatrice, wyrywając kolejne włoski. – Dziewczyny w Ameryce takie teraz noszą.

– Takie, które nadają ich twarzy wiecznie zdziwiony wyraz? – zapytała Molly, uśmiechając się kpiąco.

– Bardzo śmieszne, wiesz? Widziałam coś takiego w mugolskich gazetach – oświadczyła, przyglądając się swojej twarzy. Cholera, chyba rzeczywiście wyglądała jak pajac.

Molly najwyraźniej podzielała jej zdanie, bo na widok twarzy przyjaciółki wybuchnął śmiechem.

– Serio tak wyglądały? – zapytała, nie mogąc złapać tchu.

– Dobra, skończ – burknęła Bea. – Lepiej mi powiedz, co mam teraz z tym zrobić.

– Uspokój się, odrosną – rzekła, wstając z sedesu i podchodząc do przyjaciółki. Beatrice nie lubiła, jak stawała tak blisko, bo ich różnica wzrostu była wtedy najbardziej zauważalna.

Przez chwilę patrzyły sobie w oczy, a potem Bea uśmiechnęła się delikatnie.

– Mam pomysł! – krzyknęła, wybiegając z łazienki.

Molly nie miała pojęcia, co chodzi po głowie przyjaciółki. Słyszała tylko przyciszone hałasy dochodzące z sypialni, jakby Bea próbowała przekopać się przez sterty swoich gratów i coś w nich odszukać.

– Znalazłam! – oznajmiła triumfalnie, wchodząc ponowne do łazienki. Na wyciągniętej dłoni trzymała niewielki, złoty kolczyk w kształcie koła. – Pamiętasz? W zeszłym roku zgubiłam ten drugi.

– Pamiętam, pamiętam... ale co zamierzasz teraz zrobić z tym? – zapytała Molly, marszcząc brwi. Wyszukane pomysły przyjaciółki czasem ją przerażały.

– Przerobię go trochę, a potem przekłuję sobie brew – odpowiedziała dziarsko, wyciągając różdżkę i mierząc nią w kolczyk.

– Czekaj, czekaj. – Po tonie głosu Molly dało się wyczuć zdenerwowanie. – Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Pominę już fakt robienia sobie dziur w skórze, ale kolczyk w brwi nie sprawi, że zmienią one kształt, wiesz? Będą się jeszcze bardziej rzucać w oczy.

Bea nagryzła wargę i zawahała się przez chwilę. Ponownie stanęła na palcach i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Trwało to jednak ułamek sekundy, bo widok samej siebie zbytnio ją odrzucał.

– A poza tym, za pół godziny kończy się okienko – kontynuowała Molly. – Jeśli tak bardzo chcesz, to zrobisz to potem. Przecież jesteś ciekawa, kim jest nowy nauczyciel obrony przed czarną magią, nie?

Dziewczyna odłożyła kolczyk na umywalkę. Molly miała rację, to mogło poczekać, choć z drugiej strony perspektywa pokazania się publicznie z takimi brwiami niezbyt ją cieszyła.

– Wcale nie jestem ciekawa – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – To, co wyprawiał Edmund Petrović w zeszłym roku było śmieszne tylko przez miesiąc.

– Taaak – jęknęła przeciągle przyjaciółka, a na jej twarzy pojawił się grymas. – Ale Dumbledore chyba nie zatrudni drugi raz takiego idioty, nie? Swoją drogą, ta posada chyba jest przeklęta... masakra jakaś, że nauczyciel zmienia się co roku...

Beatrice nie odpowiedziała. Na chwilę wróciła pamięcią do Edmunda Petrovicia, młodego Serba, który od pierwszego dnia próbował wmówić wszystkim, że jest prawdziwym wampirem. Nigdy nie wychodził na błonia, a w ciągu dnia zawsze przemykał się po korytarzach w czarnych, atłasowych pelerynach. W klasie od obrony panował mrok. Niektórzy nawet twierdzili, że w swojej komnacie ma trumnę, w której sypia. Zapewniał jednak, że jest wegetarianinem i ludzie w jego towarzystwie są bezpieczni. W czasie posiłków w Wielkiej Sali do pucharków wlewał prawdziwą, zwierzęcą krew i pił ją, niczym najbardziej wyszukany, ekskluzywny napój.

Te wariactwa śmieszyły przez miesiąc, potem zaczęło robić się dziwnie. Jeśli któryś z uczniów nosił krzyżyk, a Petrović to zobaczył, to natychmiast go konfiskował. Przesadzenie z czosnkiem też kończyło się szlabanem. Nauczyciele wydawali się bezsilni wobec jego szaleństwa. Pewnego dnia czara goryczy się przelała. W maju, na środku korytarza, rzucił się na drugoklasistkę i dość dotkliwie ją pogryzł. Z Hogwartu trafił prosto na oddział zamknięty do Szpitala Świętego Munga, a inni nauczyciele musieli brać zastępstwa do końca roku.

Cóż... może tym razem będzie lepiej? – pomyślała z nadzieją Bea, nie mając pojęcia jak bardzo się myliła.

Miłą odmianą było to, że klasa od obrony przed czarną magią nie wyglądała jak krypta. W tym momencie nie wyróżniała się niczym szczególnym. Gołe, zimne ściany nie pokryte żadnymi rycinami czy mapami, ławki, krzesła i górujące na podium ogromne biurko nauczyciela. Nudy...

Bea i Molly zajęły miejsca w drugiej ławce i z resztą podekscytowanej klasy czekali na nowego nauczyciela. Widzieli go przez chwilę na uczcie powitalnej, ale ciężko było oceniać kogoś po kilkunastu minutach obserwacji. Jedno było pewne. Jadł normalnie i nie delektował się krwią.

– Po wampirze czas na wilkołaka? – rzucił ktoś z tyłu sali.

– Nie bądź głupi, Dumbledore nigdy nie zatrudni prawdziwego wilkołaka, a wampir był przecież przebierańcem – odkrzyknęła krótko Molly.

Siedem minut po rozpoczęciu zajęć drzwi klasy się otworzyły, a do środka wkroczył nowy profesor. Nie był to aż tak młody człowiek. Mógł być spokojnie po sześćdziesiątce, choć zapewne duży brzuch, łysa głowa, ogromny wąs i siatka cienkich blizn na twarzy dodawały mu lat. Dodatkowo wspierał się na eleganckiej lasce, bo ewidentnie utykał na lewą nogę.

Mężczyzna usiadł na swoim miejscu za biurkiem, nie fatygując się nawet zamknąć za sobą drzwi. Zapanowała cisza, kiedy bardzo dokładnie lustrował wzrokiem uczniów.

– Dzień dobry – rzekł, a jego głos był tak zimny, że Beatrice poczuła, jak po jej plecach przebiega dreszcz. – Ja nazywam się profesor Peter Gebin i od dziś będę uczył was obrony przed czarną magią. Jednak zanim przejdziemy do sedna, krótka lekcja dobrego wychowania. Kiedy wchodzę, wy wstajecie i stoicie tak długo, aż nie usiądę. A ty – tu wskazał na ucznia, siedzącego najbliżej wyjścia z klasy – będziesz zamykał za mną drzwi. Nie jest to proste, kiedy chodzi się o lasce.

Robert, bo tak nazywał się wskazany uczeń, najwyraźniej zrobił bardzo zaskoczoną minę i nie do końca wiedział, czego się od niego oczekuje.

– No, chłepcze, na co czekasz? – zapytał profesor, lustrując go wzrokiem.

Chłopak, nie mając innego wyjścia, wstał i wykonał polecenie.

– Dobrze... A co się tyczy obrony przed czarną magią... Uważam, że jestem odpowiednią osobą na odpowiednim stanowisku. Przez lata pracowałem w brygadzie uderzeniowej w Ministerstwie Magii. Wielokrotnie proponowano mi przeniesienie do biura aurorów. Pewnie wielu z was zastanawia się, dlaczego zrezygnowałem z takich zaszczytów, bo przecież aurorzy to jednostka elitarna, prawda? – zapytał wyzywająco, niemal wypluwając te słowa. Nikt jednak nie odważył się odpowiedzieć. – Otóż prawda jest taka, że od czas zakończenia wojny aurorzy kompletnie osiedli na laurach. Uznali, że zwykłe występki przeciętnych czarodziejów nie są warte ich uwagi. Pozamykali śmierciożerców w Azkabanie i teraz kąpią się w morzu galeonów... To brygada uderzeniowa robi w Ministerstwie największą robotę!

– Nie wierzę, kolejny świr – wyszeptała Molly półgębkiem.

Zapadło milczenie, a Beatrice była pewna, że Peter Gebin usłyszał słowa przyjaciółki i niestety tym razem się nie pomyliła.

– Jak się nazywasz? – zapytał, a jego głos znów był zimny i oschły.

Twarz Molly się napięła.

– Molly Kabbot – odpowiedziała, z trudem panując nad głosem.

– Panno Kabbot, kultura wymaga, aby wstać, kiedy rozmawia się z osobą starszą i postawioną wyżej w hierarchii. Jestem twoim profesorem, a ty tylko uczennicą.

Dziewczyna wstała. Bea dokładnie widziała drżące dłonie przyjaciółki. Poczuła, jak w gardle rośnie jej gula, ale wiedziała, że dla własnego dobra nie powinna się wtrącać.

– Więc, panno Kabbot, czy mogłabyś głośno powiedzieć to, co przed chwilą szepnęłaś do koleżanki?

Molly milczała przez kilka długich sekund, a jej twarz zaczęła nabierać szkarłatnego odcienia. Beatrice znała ją doskonale. Wiedziała, że za chwilę nie utrzyma emocji na wodzy i najzwyczajniej w świecie się rozpłacze. Dziewczyna czuła, że nie może dać nauczycielowi takiej satysfakcji.

Przepraszam, tato – powiedziała w myślach. – Wiem, że obiecałam, że tym razem będę grzeczna.

Bea energicznie odsunęła krzesło i wyprostowała się pewnie, zwracając na siebie uwagę całej klasy.

– Panie profesorze, moja przyjaciółka powiedziała, że ma pan świętą rację – rzekła, czując, jak to kłamstwo wypala jej dziurę w języku.

Dlalibo Gebin najwyraźniej również był zaskoczony tym obrotem spraw, jednak nie dał tego po sobie poznać dłużej niż przez trzy sekundy.

– Doprawdy? A panienka jak się nazywa?

– Beatrice Doyle, panie profesorze – odpowiedziała, starając się brzmieć jak najpewniej i unikając wzroku Molly.

– Doyle... Doyle... – powtarzał jej nazwisko, jakby próbował sobie przypomnieć skąd je kojarzy. – Ach tak, Doyle... czy twój ojciec jest magomedykiem z Ministerstwa Magii?

– Tak, pracuje w Departamencie Magicznych Wypadków i Katastrof a dokładniej w Czarodziejskim Pogotowiu Ratunkowym.

Zapadło milczenie. Bea była pewna, że wspominanie jej ojca nie przyniesie jej niczego dobrego, szczególnie że wśród brygady uderzeniowej nie cieszył się dobrą opinią. Wielokrotnie na nią narzekał, twierdząc że jej członkowie to zwykłe panikary, które przybiegają do niego ze skurczem palca.

– W takim razie, panno Doyle, twój ojciec musi być z ciebie bardzo dumny – oznajmił, a w jego głosie dało się słyszeć ironię.

Bea nie odpowiedziała. To kłamstwo wypaliłoby jej również serce, a tego nie chciała najbardziej na świecie.

– Siadajcie – burknął. – Przechodzimy do lekcji, bo z tego co słyszałem, jak do tej pory ten przedmiot nie miał zbyt wiele wspólnego z prawdziwą nauką.

Kiedy dziewczyny zajęły swoje miejsca, Bea próbowała złapać kontakt wzrokowy z Molly. Na próżno. Przez całe zajęcia przyjaciółka siedziała ze spuszczaną głową, gapiąc się w blat biurka lub do nowego podręcznika.

Cóż, rozmowa będzie musiała poczekać do późnego wieczora. Po zajęciach miało się odbyć spotkanie ze Snape'em w sprawie Potyczki o Złoty Kociołek, w którym Bea zamierzała brać udział. Nawet jeśli była święcie przekonana, że nie ma w konkursie najmniejszych szans.

~*~

W lochach zebrał się dość spory tłum. Było to zaskakujące, zważywszy na to, że jeszcze kilka dni temu uczniowie narzekali, że tym rzekomo podniosłym wydarzeniem ma być konkurs z eliksirów.

Albert z zainteresowaniem przyjrzał się zebranym. Większość z nich kojarzył, gdyż byli to siódmoklasiści, którzy od roku chodzili razem z nim na zajęcia z eliksirów. Było też sporo szóstoklasistów. Dostrzegł między innymi Evangeline Potter. Jak zwykle stała z boku oparta plecami o ścianę i studiowała niewielką książeczkę. Biel jej dłoni kontrastowała z ciemną, skórzaną okładką i czernią szaty. Walker wielokrotnie zastanawiał się, co ona właściwie czyta całymi dniami. Bez książki pod ręką widział ją chyba tylko na miotle.

Prócz Ślizgonki rozpoznał jeszcze Billa Weasleya. Alberta zawsze zastanawiało, jak to się działo, że Bill był tak popularny wśród dziewcząt. Był przecież rudy i piegowaty, co delikatnie mówiąc odbiegało od przyjętego kanonu piękna. Gryfon jednak nic sobie nie robił z tej popularności. W zeszłym roku Albert widział go kilkakrotnie z jakąś Puchonką. Spacerowali po błoniach trzymając się za ręce. Nie trwało to jednak zbyt długo. Gregory powiedział kiedyś, że Billowi zupełnie nie w głowie dziewczyny, ponieważ chce się skupić na nauce, aby po szkole dostać dobrą pracę i jak najszybciej się usamodzielnić. Walker jednak nie wiedział, ile w tym wszystkim prawdy.

Pod salą była też Marina Blau. Dziewczyna o delikatnych rysach twarzy i bardzo gęstych, blond włosach. Mogłaby uchodzić za piękną, gdyby nie jej oczy, w które większość ludzi (w tym Albert) bała się spojrzeć. Były jasnoszare. Tak jasne, że niemal białe. A do tego zimne niczym lód. Choć Marina często bujała w obłokach i nie raz mimowolnie uśmiechała się pod nosem, to te oczy zawsze pozostawały przerażająco chłodne i bezlitosne.

Na korytarzu czekali też inni szóstoklasiści. Między innymi trzech Krukonów, których Albert znał z pokoju wspólnego.

– Spójrz, ilu młodszych się zebrało – rzekł Gregory, wyprzedzając jego tok myślenia. – Ech... tamta grupa jest chyba z czwartej klasy. Przecież wiadomo, że nie mają szans.

Albert nie miał większego wyboru, jak tylko przyznać mu rację. Przytaknął więc skinieniem głowy.

– Snape wywali ich jeszcze przed wejściem do klasy – dodał Gryfon, otrzepując jakiś biały paproch ze swojej nowej, idealnie skrojonej szaty. A potem poprawił odznakę prefekta naczelnego, która nie przekrzywiła się nawet o cal. Albert znów poczuł to nieprzyjemne ukłucie żalu i zazdrości.

– O, zobacz, kto tam się przedziera – kontynuował Gregory, uśmiechając się ironicznie. – Hej, krasnoludku, masz ze sobą stołek, aby w razie czego dosięgnąć do kociołka?

Albertowi chwilę zajęło, zanim wypatrzył w tłumie dziewczynę, do której zwracał się jego przyjaciel. Beatrice Doyle faktycznie była niewielka i chłopak doskonale wiedział, że wiele osób dokucza jej z tego powodu. Sam nigdy tego nie robił, ale też ani razu nie stanął w jej obronie. Jakoś nie miał odwagi powiedzieć czegoś, co nie zgadzałoby się ze światopoglądem Willsona. Byli przecież przyjaciółmi...

Bea natomiast była dość waleczną osobą. Jeśli coś jej się nie podobało, to mówiła o tym głośno. Potrafiła się też odgryźć jakąś wyszukaną ripostą. Dziś jednak było inaczej. Spojrzała na Willsona, jakby nie do końca usłyszała jego słowa (a może faktycznie ich nie usłyszała... W sumie na korytarzu panował taki gwar, że tylko Evangeline Potter zdawała się nie przeszkadzać, ponieważ nadal z zainteresowaniem śledziła kolejne strony książki).

Gregory poczuł się mało usatysfakcjonowany. Już otwierał usta, aby powiedzieć coś jeszcze, jednak przerwało mu nadejście Snape'a.

Zabawne – pomyślał Albert. – Nagle zrobiło się dużo ciszej... A poza tym, on nie musiał się przepychać. Tłum sam się rozstępował niczym Morze Czerwone podczas wyjścia Izraelitów z Egiptu w przypowieści biblijnej, którą dawno temu kazała mu czytać prababcia.

Snape otworzył drzwi, a uczniów zaszczycił tylko krótkim komunikatem: wchodzić.

Sala od eliksirów nie była gotowa na przyjęcie tak dużej grupy uczniów. Stołków starczyło dla połowy. Reszta musiała stać, czym Snape najwyraźniej niezbyt się przejął. Gregory usiadł, Albert nie. Pamiętał, że tata zawsze mu powtarzał, że nie wypada siedzieć, kiedy kobiety stoją. Tym sposobem stołek obok Willsona zajęła Marina Blau. Walker zmuszony był stanąć pod ścianą. I pewnie nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby nie fakt, że tuż obok znalazła się Evangeline Potter. Chłopak się wyprostował, bo miał dziwne wrażenie, że dziewczyna przerasta go o kilka cali. Nie wytrzymał jednak zbyt długo i po kilku sekundach znów się garbił.

– Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie uważam, aby jakikolwiek uczeń poniżej klasy owutemowej miał szanse dostać się do konkursu – rzekł oschle Snape. – Wiedza, jaka jest wam potrzebna, aby przynajmniej podjąć próbę konkurowania z innymi szkołami jest wiedzą ponadprogramową i zaawansowaną... Tu nie wystarczy tylko nauczyć się czegoś na pamięć i odtworzyć eliksir z receptury zamieszczonej w podręczniku. Alchemia musi być waszą pasją. Musicie o niej myśleć w każdej wolnej chwili. Od rana do wieczora. Jeśli ktoś już teraz wie, że temu nie podoła, niech lepiej opuści tę salę i nie marnuje mojego czasu.

Albert nie był zdziwiony, że nikt nie posłuchał nauczyciela. Niektórzy uczniowie byli tak bladzi, jakby zapomnieli, jak się oddycha. Gdyby ktoś odważył się wyjść, byłby na straconej pozycji do końca szkoły.

– Kręci go takie straszenie...

Kiedy Walker usłyszał ten szept, był tak przerażony, że omal nie zapiszczał. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że to Evangeline powiedziała te słowa wprost do jego ucha. Bał się na nią spojrzeć, ale jeszcze bardziej bał się, że Snape to usłyszał i za chwilę obydwoje wylecą z klasy, a na dokładkę zarobią szlaban.

Nic takiego się jednak nie stało, bo po krótkiej pauzie nauczyciel kontynuował swój wywód.

– Potyczka o Złoty Kociołek to konkurs rozgrywający się co siedem lat. Hogwart jednak ostatni raz uczestniczył w nim dwadzieścia jeden lat temu. Ta przerwa spowodowana była opłakanym poziomem wiedzy z eliksirów naszych uczniów. Tym razem profesor Dumbledore uznał, że coś się zmieni i postanowił dać wam szansę. Jego wiara kiedyś go zgubi, a już na pewno przyniesie pośmiewisko szkole. W każdym razie konkurs składać się będzie z eliminacji, czterech etapów w szkole i finału w jednym z państw biorących udział. Etapy szkolne będą polegały na stworzeniu eliksirów, które pokryją się z otrzymanymi wcześniej wskazówkami. W finale natomiast wywary te będą potrzebne, aby w jak najkrótszym czasie przejść tor przeszkód. Więc jeśli nie przyłożycie się do któregoś z etapów, to wasze szanse zmaleją już na starcie finału.

Mężczyzna znów zrobił pauzę, a Albert zaczął się zastanawiać, czy taka forma konkursu na pewno jest dla niego odpowiednia. Wyobraził sobie siebie, pokonującego jakiś wyszukany tor przeszkód. Widział, jak biegnie i potyka się o własne nogi... widział, jak się przewraca i rozbija wszystkie przygotowane wcześniej eliksiry.

– Za trzy tygodnie odbędą się eliminacje. Zostaną one przeprowadzone w formie teoretycznej – kontynuował Snape, wyrywając go z zamyślenia. – Test będzie obejmował dziesięć zagadnień – dodał, po czym machnął różdżką, a w stronę każdego z uczniów poszybował dość duży skrawek pergaminu. – Prócz tematów jest tam również lista lektur. Co z nią zrobicie, to już wasza sprawa.

Albert popatrzył na pergamin i przełknął głośno ślinę. Nie było najmniejszych szans, aby w trzy tygodnie przeczytał dwadzieścia osiem pozycji. Kątem oka popatrzył na Evangeline. Po jej zaciętej minie nie było widać, aby była przerażona. Znając ją, przeczytała już ponad połowę tych książek.

– To tyle. Macie dwa tygodnie, aby się zastanowić nad swoim udziałem – zakończył krótko, a potem obrócił się plecami do uczniów, co było jednoznacznym sygnałem, że mają się wynosić.

Albert się nie pchał. Evangeline też nie. Obydwoje stali przywarci do ściany i czekali, aż tłum opuści klasę.

– Dużo tego – rzekł, sam nie wiedząc po co.

– Literatury? – zapytała, spoglądając na listę. – Przecież nikt nie każe ci uczyć się tego na pamięć.

– Eeeee... no wiem... – Chłopak nerwowo poprawiał okulary, żałując, że w ogóle się odezwał.

– Poza tym trzy pierwsze zagadnienia są z SUM-ów – dodała, a potem powoli ruszyła w stronę drzwi. – Chyba za bardzo panikujesz, Albercie – rzuciła jeszcze przez ramię.

Chłopak wyprostował się jak struna. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał było nazwanie go po imieniu. I to jeszcze tak cholernie poprawnie, używając przypadku, którego już niemal nikt nie używał...

* * *
Halo, halo, poproszę jakiś znak życia, jeśli ktoś to w ogóle czyta :P 
Historia mnie wciągnęła, zaczynam pisać rozdział 7. Dawno tyle nie pisałam...